Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1968, Blaðsíða 56

ESBJEHG
BORG MIKILLA
FRAMFARA
peníngunum, ef þeir eru enn ó-
eyddir, þegar búið er að taka
þjófinn fastan."
„En mér er ekki um að þjófur-
inn sé tekinn fastur," sagði Hall-
ur og brosti raunalega; „ég vil að
honum sé fyrirgefið.“
Það kom nú undarlegur svipur
á andlit friðdómarans, og hann
leit tortryggnis-augum á Hall.
„Nei, enga vægð,“ sagði hann;
„það verður að taka þjófinn fast-
an, svo framt að hann finnist.“
„Verður það endilega að ger-
ast,“ sagði Hallur mjög rauna-
lega.
„Já, endilega,“ sagði friðdóm-
arinn; engar vífilengjur! Hver er
þjófurinn ?“
„Með leyfi herra kaupmanns-
ins skal ég undir eins benda ykk-
ur á hann,“ sagði Hallur.
Gyðingurinn gaf samþykki sitt
til þess.
Hallur þagði litla stund og
horfði fast á friðdómarann, vék
sér síðan með mestu hægð að Gyð-
ingnum og sagði:
„Þú, herra minn, þú ert sjálfur
þjófurinn.“
Gyðingurinn varð forviða, Mr.
Miller varð höggdofa, og frið-
dómarinn — já, hann varð bók-
staflega skelkaður og færði sig
nær dyrunum; hann þóttist viss
um að Hallur væri vitstola.
Það varð dauðaþögn í herberg-
inu.
„Ég!“ sagði Gyðingurinn loks-
ins og saup hveljur; „er ég þjóf-
urinn?“
„Já,“ sagði Hallur.
„Elskurinn minn bezti, hvað
ertu að segja?“ sagði Mr. Miller
og streittist við að kingja ein-
hverju niður.
„Maðurinn er vitstola,“ sagði
friðdómarinn; mig grunaði það
lengi, en nú veit ég það.“
„Leyfið mér að útskýra þetta
betur,“ sagði Hallur með allra
mestu hægð; „herra kaupmaður-
inn er þjófurinn, án þess að vita
það sjálfur. Hann hefir stolið frá
sjálfum sér, þegar hann var sof-
andi — hann hefir gengið í
svefni. Vakandi og sofandi hefir
hann verið að hugsa um pening-
Upphaflega var höfnin í Es-
bjerg hugsuð sem útskipunar-
höfn fyrir danskar landbúnaðar-
afurðir, en með árunum þurfti
hún að gegna mörgum fleiri hlut-
verkum, m.a. sem heimahöfn fyr-
ir vaxandi nýtízku danska fiski-
bátaflota.
Höfnin átti 100 ára starfsaf-
mæli 24. apríl s.l. vor og hafa
framfarir í byggingu hennar og
snjallri skipulagningu skipað
henni í röð stærstu og þýðingar-
mestu hafna í öllu landinu, hvað
snertir samgöngur og flutninga á
sjó.
ana, sem hann vildi leggja í
bankann. Hann hefir dreymt, að
hann væri kominn til Halifax —
dreymt, að hann væri kominn í
bankann — hefir í svefninum
farið á fætur, opnað skápinn,
tekið þessa vissu upphæð úr vesk-
inu, læst svo skápnum aftur og
— falið peningana."
1 þessu kom móðir Gyðingsins
inn í herbergið. Hún hafði heyrt
á tal þeirra.
„Þetta má vel vera,“ sagði hún,
„því sonur minn átti vanda fyrir
að ganga í svefni, þegar hann var
drengur, en í seinni tíð hefi ég
ekki orðið þess vör.“
„En hvar hefir hann þá falið
peningana?" sagði friðdómarinn
og færði sig frá dyrunum og inn-
ar á gólfið.
,,í sænginni, auðvitað," sagði
Hallur brosandi, „fyrst engin
önnur hirzla er til í herberginu
en skápurinn. Honum hefir fund-
ist það í svefninum, að sængin
væri bankinn.
Gyðingurinn og friðdómarinn
óðu nú að rúminu og lyftu upp
Það var á tímum Estrups,
innanríkisráðherra Dana 1868,
að danska ríkisþingið samþykkti
löggildingu hafnar í Esbjerg.
Staðsetningin var mjög ákjós-
anleg, þar sem höfnin var íslaus
allt árið og lá vel við samgöng-
um á sjó við hafnir Stóra-Bret-
lands og siglingahafnir megin-
landsins.
Það kom líka brátt í ljós að
þetta framtak hafði verið hyggi-
legt.
Höfnin og borgin hafa vaxið
samtímis og nú er borgin orðin
sænginni — það var hálmsæng. Á
einu horninu á sængurverinu var
ofurlítil rifa. Gyðingurinn fór
þar inn í með hendina og dró
hana strax út aftur. Hann hafði
fundið alla peningana — tvö
hundruð dali. —■ Allir ráku upp
stór augu, nema — Hallur.
Gyðingurinn fékk Halli strax
helminginn af peningunum, sem
í sænginni fundust, en sagðist
vona, að sem minnst yrði um
þetta talað.
Þegar Hallur var að ganga of-
an stigann, heyrði hann að Seller
friðdómari var að tauta fyrir
munni sér:
„Ef þessi íslendingur er ekki
hreint og beint fjandinn sjálfur,
þá er ég illa svikinn!“
Hallur var á Shubenaeadie það
sem eftir var vetrarins, en um
vorið flutti hann sig til Halifax,
og fór nokkru síðar til Boston.
Síðan hefi ég ekkert af honum
frétt. — En ég hugsa ævinlega til
hans, þegar ég les ævintýri Sher-
lock Holmes.
VÍKINGUR
372