Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1968, Blaðsíða 22

Þrír stukku í nótabátinn og hlupu
aftur eftir honum til að ná í ólaf,
en hann var þá kominn aftur fyr-
ir bátinn. Við það, að Skírnir
hægði ferðina, kom slaki á dráttar-
trossu aftari bátsins og varð það
Ólafi til lífs, að hann náði hand-
festu á^dráttartauginni, sem lá í
sjóskorpunni. Þarna hékk hann
og hélt fast. Strákarnir voru
harðhentir við að draga til sín
aftari bátinn það langt, að þeir
næðu til Ólafs. Þeir gripu hann
hraustum höndum og drógu hann
inn í fremri bátinn og svo upp í
Skírni. — Allt fór vel. Þegar Óli
hafði skipt um föt og fengið lút-
sterkt kaffi, var aftur tekið til
við spjallið bak við stýrishúsið,
en Skírnir ságaði á öldunum
áfram fyrir Horn.
&
Svo var það frostaveturinn
1918. Stóru bátarnir vestra höfðu
allir frosið inni á Pollinum á ísa-
firði. Nokkru eftir áramót tóku
skipshafnir bátanna sig saman
með skipstjórana í broddi fylk-
ingar, því að þeim var nú farið
að verða æði órótt að komst ekki
suður á vertíð, eins og venjulega.
Af framúrskarandi atorku unnu
menn að því mikla verki með lé-
legum áhöldum að saga skip-
genga rennu í ísinn alla leið inn-
an af Polli og út á Prestabugt.
Bátunum var svo fleytt eftir
rennunni í auðan sjó. Svo var
haldið á hafið. Eftir að komið
rar fyrir Látrabjarg versnaði
v'eður, og þegar komið var að
jökli var kominn blindbylur og
norðvestan haugasjór. Allir Vest-
fjarðabátar, sem voru á leið suð-
ur umræddan tíma fengu mjög
vont veður og sumir mikla hrakn-
inga og áföll.
Við á Skírni sáum aldrei lana
frá því að við fórum framhjá
Snæfellsjökli og til þess, er við
sáum ljósin í Sandgerði. Okkur
hafði borið nokkuð af leið, því að
ferðinni var heitið til Reykjavík-
ur. En Sigurður var alltaf hrædd-
ur við Mýrarnar og vildi vera
nógu djúpt af þeim. — Þarna kl.
1 um nóttina var orðið bjart af
388
tungli. Haugasjór og grenjandi
norðvestan rok var á. — Skírni
var nú snúið í stefnu fyrir Garð-
skagatá. Sjór og vindur varð al-
veg á skutinn. — Hans Kristjáns-
son, síðar forstjóri Sjóklæðagerð-
arinnar, var þá vélamaðurinn á
bátnum. Sigurður bað hann að
láta steinolíu á 40 I. dunk og vera
viðbúinn að hella í sjóinn, ef hann
kallaði til hans. Veiðarfæri, öll
áhöld og annar farangur var í
skálkaðri lestinni. — Ofandekks
voru með kappanum fram á, öðru-
megin full smurolíutunna og full
tunna af saltkjöti. Hinumegin
kappans voru tvær steinolíutunn-
ur. Að aftan með vélarhús-kapp-
anum voru fjórar olíutunnur,
tvær hvors vegar. Allt var þetta
súrrað og rammbyggilega bundið
með sverum tógum og loks var
svo skipsbáturinn í davíðum sín-
um, sem gjörðar voru úr arm-
sveru massívu járni.
Þegar við erum alveg fram af
Garðskagatánni, ríður voðalegt
brot undir skutinn, svo að Skírn-
ir hleypur með ofsahraða með
bárunni, unz hann steypist aftur
að frammastri ofan 1 öldudalinn.
Við héldum, að hann mundi halda
áfram niður. Hans lét olíuna
buna á dekkið og sjórinn flutti
hana út til beggja hliða, en það
varð okkar lán, að annað stórbrot
gekk yfir skutinn og braut fram
eftir öllu skipi, en við það lyftist
stefnið úr sjó. Eftir þetta var
eins og Skírnir væri dasaður.
Hann lá alveg kyrr, meðan sjór-
inn rann út yfir lunningar og um
lensport. Þegar hann kom aftur í
ljós upp úr sjónum, voru flest all-
ar tunnurnar farnar í hafið,
kapísurörið horfið og skipsbátur-
inn hékk við aftari davíðuna,
brotinn niðri í sjónum, en davíð-
urnar báðar voru beygðar í sjó
niður og löfðu eins og kaðalspott-
ar, sem héngu út af lunningunni.
Ekkert kom fyrir eftir þetta.
Það var eins og að vera kominn á
heiðartjörn að koma inn fyrir
Garðskagatána. Haldið var inn
til Keflavíkur og daginn eftir til
Reykjavíkur.
A
Að lokum hef ég gaman af að
rifja upp eina af mörgum veiði-
ferðum, er ég fór á Skírni með
Sigurði bróður mínum. — Þetta
var hákarlalega og vorum við á
veiðum úti í Nesdýpi, úti á lands-
brún, eins og það er nefnt, þegar
sjórinn sýnist jaðra við fjalla-
brúnir. Veður var bjart og fag-
urt.Við sáum aðeins í smá hnjúka
af Barða og Gelti upp yfir logn-
kyrran hafflötinn. Þetta var í
stríðinu 1914-’18. Þarna var svo
mikill hákarl, að hann óð í torf-
um umhverfis bátinn og var hægt
að ná til hans með krókstjökum,
enda hafði hann þarna nóg æti,
því að við hirtum aðeins lifrina,
en hentum þeim gráa fyrir borð.
En þetta var ekki með öllu á-
hættulaus veiðiaðferð, því að ef
illa kræktist var ,,sá grái“ ekki
svifaseinn og gat þá orðið fljótt
um þann, sem á ífærunni hélt ef
illa fór. Segja mátti, að svo mik-
ill væri ákafinnviðþessaróvenju-
legu öru veiðar, að við gleymdum
bæði stund og stað. — Hákarl og
lifur hlóðst í kringum okkur. Ég
held meira að segja, að hermenn-
irnir í Víet-Nam hafi ekki enn
sem komið er lent í skæðari högg-
orrustu, en við í bardaganum við
hákarlinn, utanborðs og innan.
Skipið var allt löðrandi í blóði,
upp í vanta, um dekk og lúgur. í
ákafanum veittum við engu öðru
eftirtekt. Vissum við því ekki
fyrri til en hópur borðalagðra
manna stóð á dekkinu. Hafði þá
stór bátur lagzt að síðunni hjá
okkur, mannaður tólf mönnum.
Voru þetta sjóliðar frá ensku
herskipi, sem komnir voru til að
sjá hvað við vorum að aðhafast
hér úti í hafsauga, fjarri fjöllum
og grunnsævi.
Kokkurinn okkar, lítill og snar-
borulegur karl, varð alveg ær,
hélt víst, að hér væru komnir ein-
hverjir himneskir hákarlar, þreif
öxi og hugðist láta þá kenna á
henni engu síður en þá, sem úr
djúpinu komu á hakanum. Af
mannvígum varð þó ekki. Auðvit-
að var kokkurinn orðinn svo yfir-
keyrður af svefnleysi og þreytu,
að hann vissi ekki sitt rjúkandi
VÍKINGUR