Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1968, Blaðsíða 55

á þjófinn, er stolið hefði pening-
unum hans. Gyðingurinn varð
glaður, og bað Mr. Miller (því
svo hét húsbóndi Halls) að ganga
með sér yfir götuna til friðdóm-
arans, sem Seller hét, og tala um
þetta við hann fyrir sína hönd.
,,Og hver er þessi maður?“
sagði Seller friðdómari.
„Það er bara vinnumaðurinn
minn,“ sagði Mr. Miller; „það er
unglingur og íslendingur í til-
bót.“
„Unglingur og íslendingur í
tilbót,“ sagði Seller friðdómari og
gretti sig ofurlítið. „Hann hlýtur
að vera slunginn náungi, fyrst
hann getur leyst úr þeirri ráð-
gátu, sem þaulæfðir leynilög-
regluþjónar botna ekkert í, og
ganga frá ráðalausir. En auðvit-
að éta þeir mikið af fiski þar
norður á Islandi, og hafa því að
líkindum góðan heila! En þykist
þessi útlendingur geta fundið
þjófinn?"
„Hann er hárviss um að geta
það,“ sagði Mr. Miller; „og hann
finnur peningana ef til vill líka.
Og vona ég að honum verði borg-
uð þessi hundrað dala verðlaun
alveg refjalaust.“
„Ég skal standa við loforð mitt,
hvað það snertir," sagði Gyðing-
urinn.
Seller friðdómari sagði að þeir
skyldu samt fara varlega í sak-
irnar og vera ekki um of auð-
trúa. Hann sagðist lítið traust
bera til óbreyttra verkamanna í
þessum sökum — ekki sízt út-
lendinga; — kvaðst hafa vitað til
þess í líkum tilfellum, að fáfróð-
ir menn og ágjarnir hefðu drótt-
að þjófnaði og öðrum glæpum að
alveg saklausum mönnum, sem
þeim hefði verið í nöp við, til
þess að geta hreppt verðlaun þau,
er til boða hefðu staðið. Samt
sagði hann að vel gæti verið, að
Hallur væri í alla staði heiðar-
legur maður og mjög vel gefinn,
en kvaðst enga sönnun hafa fyr-
ir því.
Þeir töluðu svo um þetta fram
og aftur nokkra stund, og á end-
anum kom þeim saman um það,
að þeir skyldu allir hittast næsta
VÍKINGUR
Hlýleg mynd af Bkemmtiferð'alagi togaramanna á „Maí“ ineð eiginkonum. Nú þykir víst
lítið gaman að skennnta sér ú þennan hátt, en var upplyfting í fásinninu hér áður fyrr.
dag í búð Gyðingsins til að heyra,
hvaða rök Hallur kæmi með, máli
sínu til sönnunar.
Næsta dag fundust þeir allir í
búðinni. Hallur bað um að mega
skoða svefnherbergi Gyðingsins,
og fóru þeir þá allir þangað. —
Hallur skoðaði lítillega skrána á
hurðinni, leit á peningaskápinn,
gaf skorsteininum hornauga og
glotti um leið, en virtist aðallega
veita rúminu nákvæmar gætur.
„Já, já,“ sagði Seller friðdóm-
ari, og efasemdar-glott lék um
varir hans; „geturðu nú, vinur
minn, bent okkur á þjófinn og
vísað okkur á peningana?“
„Ég get bent ykkur á þjófinn,“
sagði Hallur mjög sakleysislegur,
„og ég get gizkaö á, hvar pening-
arnir eru.“
„Segðu okkur fyrst, hver þjóf-
urinn er,“ sagði Seller friðdóm-
ari, „og svo er hægt að leita að
371