Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1971, Blaðsíða 31

sem skömmu síðar kom greini-
lega í ljós og sem ætíð síðan háði
honum til hinztu stundar.
Skömmu eftir að Halldór hætti
skipstjórn réðist hann sem starfs-
maður Skipaskoðunar ríkisins —
nú Siglingarmálastofnun ríkisins
— og starfaði þar óslitið til
dauðadags.
Síðari árin vann hann aðallega
að skráningu skipa og sá m. a.
um útgáfu skipaskrárinnar.
Sem sjómaður var Halldór
harðduglegur og ósérhlífinn og
sem skipstjóri var hann góður
aflamaður og afburða stj órnandi
og farsæll í starfi, enda fór hann
sérstaklega vel að á sjó gagnvart
skipshöfn sinni, skipi, veiðar-
færum og afla, svo að afkoma
skips þess er hann stjórnaði var
oftast mun betri en margra
þeirra, sem meiri afla drógu að
landi, en fengist hafði með æmu
aukasliti á skipi og veiðarfærum.
Halldór var glæsimenni, stór-
brotinn persónuleiki og laus við
alla smámunasemi. Hann var
greindur vel og sagði vel frá.
Stærðfræðin mun hafa verið hon-
um hugþekkust og ef ástæður í
æsku hefðu leyft mundi hugur
hans hafa staðið til mennta og
VlKINGUR
þá einkum á stærðfræðisviðinu,
en sjómennskan varð ævistarf
hans, eins og svo margra efni-
legra ungra manna, sem ólust
upp í sjávarþorpunum á kreppu-
árunum..
Þegar tími vannst til las Hall-
dór mikið af góðum bókum og var
minnugur á það sem hann las.
En aðal frístundaiðja hans var
að komast í veiðiá, 1 læk eða
vatn og þar undi hann sér vel.
Setti hann sig aldrei úr færi
að njóta þeirrar ánægju þegar
kostur var.-
3. okt. 1929 giftist Halldór
Helgu Jóakimsdóttur, Pálssonar,
útvegsbónda í Hnífsdal myndar-
legri og góðri konu, sem helgaði
sig heimilinu og uppeldi barn-
anna. Á heimili þeirra fylgdist
að snyrtimennska, gestrisni og
rausnarskapur, sem þau voru
bæði samhent um að stuðla að.
Börn þeirra eru: Halldór járn-
iðnaðarmaður, búsettur í Óðinsvé
í Danmörku, giftur Báru Frið-
leifsdóttur og eiga þau 5 börn.
Sigríður vefnaðarkennari, gift
Sigtryggi Guðmundssyni, verzl-
unarstjóra. Eiga þau 3 böra.
Aðalbjörn, heitbundinn Mariönnu
Bjarnadóttur og Ingimar, skrif-
stofumaður, ógiftur.
Með hinu sviplega fráfalli Hall-
dórs, er mikill harmur kveðinn
af ekkju hans börnum, baraa-
börnum, ættingjum, svo og að
hans mörgu vinum og kunningj-
um og vil ég að lokum votta
þeim öllum mína innilegustu
samúð.
Geir Ólafsson.
„KOTTERINN“
ER
AÐ HVERFA
„Föðurland vort hálft er hafið,
helgað þúsund feðra dáð.
Þangað lífsbjörg þjóðin sótti,
þar mun verða stríðið háð.“
SKÚTUÖLDIN, sem svo hefur
verið nefnd, er merkur kapítuli í
sjósóknar- og atvinnusögu okkar ís-
lendinga. Um það tímabil hefur
margt verið skráð. — Sú var tíðin,
að sá fríði floti, kútterarnir, settu
svip á miðin, næsta ólíkan því, er
síðar varð. Mörgum eldri er í minni,
að horfa á þessi tígulegu skip taka
slaginn undir fullum seglum út og
suður, stundum mörg eitt á eftir
öðru. Vissulega var það fullkomin
sjón. — Þegar vélaaflið kom til
sögunnar, hurfu þessi tignarlegu
skip smám saman af sjónarsvið-
inu, og þar kom, að ekkert þeirra
var framar til í eigu landsmanna.
Þau, sem ekki áttu sín endalok við
klettótta ströndina, eða á hafi úti
í ofsaveðri, voru seld úr landi —
og flest til Færeyja. Ekkert er nú
til, er minni áþreifanlega á þessi
skip. Líkön hafa að vísu verið gerð
af þeim, og sum prýðisvel gerð, en
þau segja skiljanlega ekki það, sem
raunverulega var. Illu heilli var
enginn gömlu kútteranna tekinn til
varðveizlu á sínum tíma til fróð-
leiks og lærdóms fyrir framtíð, sem
hefði þó verið eðlilegt. Og svo gjör-
samlega er allt horfið úr landinu,
er þeim viðkemur, að vart er finn-
anlegt skaklóð frá þeim tíma, með
sinni réttu þyngd, hvað þá heldur
annað, sem þar um borð voru sjálf-
sagðir hlutir.
— í Færeyjum eru enn til okkar
gömlu kútterar og með sínum
gömlu íslenzku nöfnum. — Ég hefi
haft hug á, að við hér heima leggð-
um kapp á að eignast eitt af þess-
um skipum og varðveita það, með
hliðsjón af sögunni.
— Að undanförnu hefi ég haft
319