Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1971, Blaðsíða 41

,,Ég drap hann!“
„Dellimare?" hrópaði ég og
starði á Patch yfirkominn og
orðlaus.
,,Hann féH ekki fyrir borð“,
sagði hann, og eftir smáþögn
bætti hann við: „Líkið er ennþá
um borð í Mary Deare“.
Ég var enn ruglaður, að ég
kom engu orði upp.
Og svo byrjaði hann að segja
alla söguna.
Það skeði stormnóttina,
skömmu eftir, að hann fékk til-
kynninguna um brunann í loft-
skeytaklefanum. Hann hafði
gengið út á brúarvænginn til að
athuga, hvort hægt væri að
slökkva eldinn frá þeirri hlið,
en í því hafði hann séð Delli-
mare ganga aftur eftir efsta þil-
farinu.
Patch hafði þotið niður af
stjórnpallinum og náð nógu
snemma afturþilfarinu til að sjá
Dellimare skjótast niður um
eftirlitslúkuna að fjögurlestinni.
„Ég hefði átt að skella hler-
anum yfir lúkuna og látið þar
við sitja“.
En í stað þess veitti hann Delli-
mare eftirför, sá hann beygja
sig og teygja handlegginn niður
milli efsta kassans í lestinni og
skipssíðunnar.
„Andlit hans var nábleikt og
tryllingslegt, þegar ég lýsti það
upp með vasaljósinu mínu“.
Rödd Patch skalf þegar hann
lýsti þessum atburði, sem hafði
þrúgað hann svo lengi.
Dellimare reisti sig upp og rak
upp hijóð. Hann var með sívala
jámstöng í hendinni og Patch
varð gripinn æði, sló krepptum
hnefa af öllu afli í andlit honum
svo höfuð hans slóst í járnplöt-
una.
„Ég ætlaði mér að mola hann,
afmá hann, — drepa hann“.
Hann dró andann þungt, þar
sem hann stóð við borðsendann
og starði á okkur.
Ljóstýran í loftinu yfir höfði
hans varpaði dimmum skuggum
á andlitið.
„Þetta var það, sem skeði um
borð í skipinu þessa nótt. For-
VÍKINGUR
lestin var full af sjó, eldur laus
í loftskeytaklefanum, þessi litla
rotta laumaðist niður í öftustu
lestina og fárviðri geisaði allan
tímann“.
Drottinn minn dýri; Hvað
mynduð þið hafa gert? Ég var
skipstjórinn.
Skipið var í helvítis hættu, og
hann ætlaði að sökkva því. Ég
hafði aðvarað hann“.
Hann þagnaði snögglega og
strauk hendinni um höfuð sér.
Þvínæst hélt hann áfram frá-
sögn sinni af því, hvað skeði
eftir að Dellimare lá, saman-
hnipraður eins og hrúgald á ein-
um flughreyfils kassanum með
blóðflekki dreifða um þunnt ljóst
hárið.
Patch var ekki viss um að hafa
drepið hann, — ekki enn þá.
Æðið var runnið af honum
og einhvernveginn hafði honum
tekizt, að drösla honum upp á
þilfarið. Brotsjór, sem reið yfir
skipið hafði næstum skolað hon-
um fyrir borð, en honum tókst
að komast upp stigann að efsta
þilfari. Á þeirri leið mundi hann
ekki mæta neinum af áhöfninni.
En þegar hann var kominn
langleiðina að stjórnpallinum
féll ljósbjarmi á andlit Dellimare,
og þá skynjaði hann að maður-
inn var látinn.
„Höfuðkúpan var brotin“,
sagði hann tilfinningarlausri
röddu.
„En þér gátuð þó sagt, að hér
hafi verið um slys að ræða; að
hann hefði fallið niður í lestina,
eða eitthvað þvíumlíkt", sagði ég.
Ég minntist sótsins og hávað-
ans neðan úr kolaboxunum þegar
kolunum var mokað fram í kyndi-
stöðina, og gat mér til, um fram-
haldið.
Patch rétti hendina út eftir
vindlingunum og kveikti sér í.
Hann settist aftur andspænis
mér.
„Ég held að ég hafi verið viti
mínu fjær“, sagði hann. Veslings
mannræfillinn."
„Hann var óglæsileg sjón-
með hnakkann sleginn inn“. Það
var eins og hann sæi fyrir sér
blóðstrokið dinglandi höfuðið og
sviti spratt fram á enni hans.
„Ég ákvað að fleygja honum
fyrir borð.“
Hann lagði líkið frá sér til
að athuga það nánar, en í því
að hann beygði sig til að lyfta
því aftur, kom hann auga á
Higgins í stjórnborðsdyrum
stjómpallsins. Hann áræddi því
ekki að bera líkið út að öldu-
stokknum, en svo vildi til að rétt
hjá honum var, af einhverri á-
stæðu, opin lúka að kolaboxum
skipsins, og án þess að hugleiða
neitt frekar, fleygði hann líkinu
niður um hana og skellti hler-
anum yfir.
Það var ekki fyrr en eftir
margar klukkustundir, að ég
gerði mér grein fyrir hvað ég
hafði gert“, sagði Patch og tott-
aði vindlinginn skjálfandi hönd-
um. „I stað þess að losa mig
við líkið, hafði ég hengt það um
háls mér sem myllustein".
Rödd hans varð að hvísli og
hann sat þögull stundarkorn, en
þá hélt hann áfram:
„Þegar þér komuð um borð,
Sands, hafði ég rennt kaðalstiga
niður um lúkuna í þeim tilgangi
að ná í líkið, en þá hafði velt-
ingur skipsins grafið það undir
fleiri tonnum af kolum“.
Nú fylgdi löng þögn og ég fór
að hlera eftir vaxandi vindkvið-
um, sem þutu um reiðann svo að
söng í. Akkerskeðjurnar skröltu
við að skúta valt. Patch drúpti
höfði og svo virtist, sem hann
talaði við sjálfan sig:
„Ég drap hann og álít að það
hafi verið réttlát skylda mín.
Hann hafði unnið til þess að
deyja. Ég var sannfærður um að
með því bjargaði ég lífi þrjátíu
manns, að mínu eigin meðtöldu.
Jæja, nú hefi ég sagt ykkur nak-
inn sannleikann".
Hann festi augun á mér og
ég kinkaði kolli. Ég vissi, að
þetta var sannleikurinn. Og nú
vissi ég hvers vegna hann vildi
svo ákaft komast út í flakið aft-
ur, og hvers vegna hann gat ekki
skýrt réttinum frá tilboði Delli-
mare.
329