Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1973, Qupperneq 20

dagur. Auk þessa fékk maður út-
vigtaðan kost sér til framfærslu.
Loftur lét mig strax fá 30
krónur í peningum og ég ætla
ekki að lýsa þeirri gleði er nú
fyllti huga minn. Nú höfðum við
nóga peninga til að borða fyrir
og Gestur bróðir hafði stolið
stærðar kolastykki hjá lands-
verzluninni, þrátt fyrir að vakt-
maður væri yfir kolunum dag og
nótt og varðstaða væri mjög
ströng. Hann hafði dregizt með
kolamolann inn á sér og farið
fjörur. Hörmungum okkar var nú
lokið um sinn og um kvöldið sát-
um við glaðir og ánægðir yfir
heitu kakói og brauði og litla vist-
arveran okkar var hlý og notaleg.
Loftur rukkaði mig aldrei um
30 krónurnar og af þeim sem við
settum upp fyrir línuna, er það
að segja að, þeir borguðu okkur
skilvíslega þegar báturinn byrjaði
róðra og hafði fengið útgerðar-
lán hjá bankanum.
Á þessum fátæktarárum sá
maður margt ömurlegt, en líka
margt fallegt í fólkinu. Ljómandi
fólk, sem! vildi allt fyrir mann
gera var þá til, ekki síður en nú.
Ég hafði til dæmis kynnst séra
Bjarna, dómkirkjuprestinum og
hann sagði við mig að ég mætti
koma og borða hjá honum, hve-
nær sem mig lysti, því hann vissi
um knöpp kjör irfín, en ég var svo
óframfærinn, að ég vildi heldur
svelta, en láta sjá mig í húsum.
Umkomuleysi mitt varð meira
fyrir bragðið.
Ágæt kynni mín af séra Bjarna
stóðu þar til hann fór úr þessum
heimi.
Loftur bauð mér nú að koma
suður í Sandgerði og að dveljast
þar yfir jólin, hvað ég gerði, en
Gestur bróðir minn fór suður á
Vatnsleysuströnd til Auðuns Sæ-
mundssonar, pabba Auðuns-
bræðra. Gestur var ekki gefinn
fyrir sjómennsku og hann fór
ekki meira til sjós en þessa ver-
tíð.
I Sandgerði hafði ég náðuga
daga yfir jólin. Loftur Loftsson
hafði þarna mikla útgerð og ég
var ráðinn á minnsta bátinn, sem
hét Freyr. Bryggja var þá ekki
komin í Sandgerði og var oft mik-
ið verk að bera fiskinn upp
sendna fjöruna.
Þama var fjölmargt verkafólk
og nóg að starfa.
Haraldur Böðvarsson var einn-
ig með drift þarna, en lítill sam-
gangur var þó milli fólksins, hjá
þessum tveim mönnum.
Milli róðra, í landlegum, var
unnið við að bera grjót í fisk-
hús, ef til vannst tími, frá því
að setja upp línu, en sjómenn
urðu þá að setja línu sína upp
sjálfir.
Freyr var aðeins sjö tonn að
stærð. Lang minnstur allra bát-
anna. Sá stærsti hét Kjartan Ól-
afsson og var 36 tonn. Það þótti
mikið mótorskip.
Ég fór um vorið á Kjartan ÓI-
afsson. Skipstjóri þar var Árni
Sigurðsson frá Sóleyjartungu á
Akranesi, en stýrimaður var Ól-
afur Magnússon frá Borgarnesi,
sem síðar varð þjóðkunnur skip-
stjóri og oftast kenndur við skip
sitt Eldborgina. Ólafur var mikill
á velli og óvenju glæsilegur mað-
ur. Hann hafði þá nýlokið námi
við Stýrimannaskólann.
ÞreUAn tunnnr af síld
Um sumarið fór ég á síld á
Kjartani ólafssyni. Við höfðum
norskan nótabassa, Mons Ólsen að
nafni. Hann var þó ekki hiá okk-
ur nema hálft sumarið. Við vor-
um á snurpunót, og fengum ekki
nema þrettán tunur af síld um
sumarið og lönduðum, ef svo má
orða það, á Dvergasteini á Álfta-
firði, en Loftur hafði stöð þar.
Við komum því heim allslausir og
með skuld á bakinu, því í þá daga
var ekki um neina hlutatryggingu
að ræða. Við vorum því í algjörri
neyð á nýjan leik.
Þegar suður til Reykjavíkur
kom, varð það okkur til happs, að
við fengum að sofa um borð í
bátnum’, sem lá á Reykjavíkur-
höfn. Skömmu síðar var báturinn
tekinn í flutninga með vörur
vestur á Bíldudal. Einhverra
hluta vegna átti Sigurður Odds-
son, leiðsögumaður (dönsku varð-
skipanna) að fara með bátinn, en
af því varð þó ekki. Þarna var
gamaldags búnaður. Spilið var
drifið með keðju frá mótornum,
og var keðjan niðri í lest. Sigurð-
ur gætti sín ekki og fór með hand-
legginn í tannhjólin og slasaðist
hroðalega, Ekki missti hann þó
hendina, en varð aldrei samtur upp
frá því. Var þá hætt við flutn-
ingana.
Þetta var 1917.
Skdgurliöggsmadur
I Horgarfiröi
Við lágum um borð í bátunum
og eygðum enga von.
Síðla dags lagðist myrkrið yfir
litla bátinn sem moggaði á leg-
unni og dauf ljósin í bænum
blöstu við. Maður varð undarleg-
ar inn um sig, og ég held að mað-
ur hefði tekið hvað sem var til að
losna úr þessari herkví.
Svo var það einn daginn, að
auglýst var eftir skógarhöggs-
mönnum í Reykjavík. Það var
Natan Olsens verzlun sem stóð
fyrir því. Eg fór í þetta og for-
maður skógarhöggsins var
Tryggvi Jóakimsson, síðar kaup-
maður og konsúll á ísafirði. Fór
Tryggvi með flokk manna upp í
Borgarfjörð. Svo vel vildi til, að
þetta verk kunni ég. Heima í
Gufudal var brennt hrísi og var
það aðal eldiviðurinn þar um. slóð-
ir. Komst ég við þetta í álit hjá
Carli Olsen og Tryggva. Varð það
til þess að Carl bauð mér atvinnu
hjá sér. Það var nýbúið að byggja
Natans Olsens húsið, sem var
stórhýsi á þeirra tíma mæli-
kvarða og varð það nú starfi minn
að kynda það hús með mó og
hrísi. Það gekk illa. Þetta var
mjög erfitt verk og vildi ég ekki
við það vera til frambúðar og
þótti Carli það miður, en sagði að
ég mætti alltaf leita til sín með at-
vinnu. Þetta var öðlingur og ein-
hver vandaðasti maður, sem ég
hefi kynnst. Eg hélt við hann
kunningsskap lengi síðan, en
hann er nú látinn. Leiðir okkar
lágu saman síðar, gegnum félags-
mál. J. G.
Framhald.
372
VlKINGUE