Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1982, Qupperneq 43

Drekkhlaðnir sigla þeir inn í Vestmannaeyjahöfn þessir tveir í þetta skipti eins og
þúsundir annarra hafa gert áður.
kynna, að veðurskeyti spáðu rok-
stormi.
Klukkan um 5 rofaði til um
stutta stund, sáum við þá, að
stefnan hjá okkur var austan til á
Álsey, og var það látið standa. Var
nú kominn rokstormur og harðar
kvikur, svo að oft varð að slá af,
því að Hansína var súðbyrt og
mjög erfið í mótstími, en afburða
gott sjóskip. Kl. um hálf sjö vorum
við vestan við Álsey, en ekki sáum
við eyna, því að þá var snjódrífan
orðin svo mikil, að ekki sást nema
örstutt út frá bátnum, enda þá líka
að verða dimmt af nóttu. En af
rokhviðunum, slétta sjónum og
tímalengdinni þóttumst við full-
vissir um, hvar við værum staddir.
Áfram var haldið í þeirri von að
ná Smáeyjum og þaðan austur að
Eiði. En það tókst ekki, eins og nú
skal sagt frá.
Þegar kl. var um hálf átta,
hættum við að „stíma“. Vorum
við þá komnir í svo til sléttan sjó,
en harðar og strjálar rokhviður, og
myrkrið og snjóbylurinn orðinn
svo mikill, að hásetunum, sem
stóðu „útkík“, kom saman um, að
ekki sæist nema einn til tvo faðma
fram af bátnum, og þar með
treysti ég ekki á að taka land-
kenningu.
Þessa vertíð höfðum við á
Hansínu fengið einn rafgeymi, og
voru tengd við hann tvö ljós, ann-
að sem notað var til að leggja lín-
una við. Var það tengt í bíllukt, er
gaf mjög góða birtu og því sæmi-
lega gott kastljós, „kastari“. Hitt
ljósið var við áttavitann í stýris-
húsinu og þar notuð tveggja eða
þriggja kerta vasaljóspera, því að
mjög var sparlega farið með þessi
ljós, því ekki entist á geyminum
nema átta til tíu róðra.
Þegar við á Hansínu höfðum
andæft þama upp í veðrið nokkra
stund, kom bátur fast upp að
borðinu hjá okkur, brá ég þá á
hann kastljósinu okkar og þekkti,
að þar var kominn Skógafoss VE
VÍKINGUR
236. Formaður á honum var þá
Jónas Sigurðsson í Skuld. Hjá
þeim á Skógafossi var svo ástatt
þessa nótt, að ekki lifði á neinu
ljóskeri ofanþilja eða í stýrishúsi
(áttavitaljósi), nema einni tog-
baujulukt uppi á stýrishúsi, er
sýndi hvítt ljós allt um kring. Á
Hansínu lifðu hliðarljós og topp-
ljós, en afturljós höfðum við ekki,
því þar var notast við „hænsna“-
lukt, en í þetta sinn tókum við
hana og settum inn í toppluktina
(er var mjög stór) í stað olíulamp-
ans, er oft vildi slokkna á, þegar
báturinn hjó.
Báðum varð okkur Jónasi líkt
hugsað á þeirri stundu, er við
þekktum hvors annars bát: Að
reyna að halda okkur saman. I því
fælist öryggi og myndi að ein-
hverju leyti stytta okkur tímann.
Því „huggun er manni mönnum
að“. En þessi ofveðursnótt reynd-
ist okkur báðum mjög erfið og
löng, en ógleymanleg. Báðir urð-
um við að standa alla nóttina við
stýrið, með alla glugga og hurðir
opnar á stýrishúsunum og stara út
í myrkrið, snjóhríðina og rokið,
því við urðum varir við báta, sem
ekki höfðu náð landi og voru
þarna á ferð. Varð því að reyna að
hafa ítrustu aðgætni á öllu, og svo
að verja okkar báta fyrir saman-
stuði.
Það mun hafa verið kl. 6 til 7
um morguninn, sem veðrinu slot-
aði, en snjókoman og myrkrið
hélzt áfram og nú fórum við út af
strikinu, eins og mætti orða það.
Því eftir að lygndi var ekkert til að
átta sig á, og ekki hugsun að leita
lands, fyrr en birti af degi. Á
meðan rokið hélzt, „stímuðum"
við upp í veðrið, þar til rokhvið-
umar urðu harðari og strjálli og
sjórinn sléttari og reiknuðum þá
með að vera vestan eða inn af
Smáeyjum, og mun það hafa verið
rétt áætlað.
Sunnudagsmorguninn 12.
febrúar, strax og birti af degi, fóru
fyrstu útilegubátamir að koma að
(inn í höfnina), þeir sem lágu
undir Eiðinu og Hamrinum, og
þegar leið á morguninn vantaði
ekki nema þrjá báta, sem ekkert
spurðist af, þá Skógafoss, Sleipni
og Hansínu.
Björgunarskipið Þór og tveir ís-
lenzkir togarar, sem voru hér við
43