Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1982, Qupperneq 53

línu. Ef þetta virðist líklegt, beit-
um við út aftur og förum aftur í
færin á meðan við bíðum. Ef tregt
er á færin notum við tímann í
siglingafræðina.
Þegar veiðunum er lokið höld-
um við í átt til lands og æfum
okkur að sigla að innsiglingar-
baujunum. Þau setja í gang,
kúpla, hugsa um olíuna og læra að
stjóma bátnum. Þau átta sig á
kompásnum í leiðinni og læra að
leggja að baujunum eins og þau
væru að leggja að bryggju. Þau
læra að stýra, það eru víst allir
hættir að kunna það í dag, það er
alltaf notuð sjálfsstýring. Það er
rifist um að fá að stýra. Þau fylgj-
ast lika með kompásnum og rad-
amum og athuga dýptarmælinn,
átta sig á fiskilóðningum og dýp-
inu. Við erum með mjög góðan
dýptarmæli sem er eins og sjón-
varpsskermur.
Með þessu ná þau miklu betur
öllu því sem þau hafa verið að
læra í siglingafræði í skólanum og
kennaramir hafa sagt að eftir túr-
ana gangi allt miklu betur, þau
vita þá hvað um er að ræða. Þegar
VÍKINGUR
við siglum út og inn, förum við t.d.
um Hólmasund sem er á milli
skerja, innan við Akurey. Þar er
mjög grunnt að fara og auðvelt að
stranda en þetta hafa þau gert
sjálf. Ég hef sagt þeim miðið sem
þau eiga að fara eftir Engeyjarvit-
inn í skarði á Esjunni. Þegar við
leggjum netin, bendum við þeim í
land og miðum t.d. við Hall-
grímstuminn í Vífilfellið og skor-
steininn á Sementsverksmiðjunni
á Akranesi í toppinn á Akrafjalli.
Þá vita þau hvar trossan er, ef
radarinn myndi bila.
Fullt af fiski í
frystikistuna
— Hvað gera þau við aflann?
— Þau eiga hann sjálf, skipta
honum á milli sín. Við höfum
fiskað allt frá 150 kílóum, upp í
600 kíló yfir daginn. Ef aflinn er of
mikill höfum við lagt hann inn í
Bæjarútgerðina.
— Það hefur bara verið farið
einu sinni meðhvern hóp, ekki rétt?
— Við gerðum tilraun fyrst að
fara tvisvar með hvem hóp, en
það þótti of dýrt. Þeir höfðu mik-
inn áhuga á því, Ragnar Júlíusson
skólastjóri Álftamýrarskóla og
Alfreð Elíasson skólastjóri Aust-
urbæjarskólans en hann kom með
okkur einu sinni. Krakkamir
vildu öll koma aftur en það var því
miður ekki hægt.
Við höfum nú staðið í þessu
mest öllu sjálfir en þess má geta að
ýmsir hafa reynst okkur hjálpleg-
ir. Við þurftum t.d. að tryggja
krakkana og tryggingarfélög gáfu
okkur afslátt af því. Við fengum
lánuð bjargbelti hjá Ríkisskip;
sjógalla hjá Bæjarútgerðinni og
Gúmmíbátaþjónustan lánaði
okkur gúmmíbát. Veiðarfærin
fylgdu með leigunni á bátnum en
beituna gáfu trillukarlarnir okkur.
Svona velvilji gerir þetta mögulegt
og ekki síst áhugi Þorleifs fyrir
þessu. Hann réri með mér fyrstu
tíu túrana en síðan komu sjó-
vinnukennaramir með. Það er
líka gleðilegt að af 90 krökkum
hefur enginn svo mikið sem
stungið sig á öngli. Það var aðal
áhyggjuefni foreldranna að eitt-
hvað gæti komið fyrir á þessum
árstíma en það hefur allt gengið
alveg ljómandi vel.
— Eru margar stelpur í þessu
námi?
— Nei, þær eru aðeins þrjár af
níutíu.
Vill fá ráðamenn til
að kaupa skólaskip
Við slógum á þráðinn til Þor-
leifs Valdemarssonar, óskuðum
honum til hamingju með árang-
urinn og spurðum um hans álit á
framkvæmdinni.
— Það var reyndar algjör til-
viljun að við náðum í bátinn hans
Guðbjöms. Þannig var að Magn-
ús kom að máli við mig því hann
hafði áhuga á að komast í kennslu
og sagði mér frá því að Þorsteinn
lægi ónotaður. Við ákváðum þá
að gera tilraun með þetta þó
hausttími væri og það hefur gefist
53