Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1982, Side 65

t HORFNIR FÉLAGAR t
Guðmundur Jensson
Fæddur 7. jillí 1905 — Dáinn 12. febrúar 1982
Kveðja frá stjóm F.F.S.Í.
Guðmundur Jensson, fyrrver-
andi ritstjóri Víkingsins lést í
Reykjavík 12. febrúar sl. Hann var
fæddur 7. júlí 1905 að Hóli í Ön-
undarfirði. Foreldrar hans voru
Jens Albert Guðmundsson kaup-
maður á Þingeyri við Dýrafjörð og
Margrét Magnúsdóttir ljósmóðir.
Guðmundur sótti skóla bæði að
Núpi í Dýrafirði og við heima-
vistarskólann að Hrafnseyri við
Amarfjörð en gagnfræðaprófi
lauk hann við Menntaskólann í
Reykjavík 1922.
Ungur að árum hóf hann sjó-
mennsku því föður sinn missti
hann 12 ára gamall og systkinin
voru ellefu. Stundaði hann störf
sem 2. vélstjóri á línuveiðurum og
fór m.a. í siglingar á erlendum
skipum í tvö ár. Ekki hafði hann
vélstjóraréttindi svo staðan varð
ótrygg. Þá ákvað Guðmundur að
afla sér starfsréttinda sem loft-
skeytamaður. Þeirra réttinda afl-
aði hann sér meðan hann starfaði
á togaranum Belgaum, notaði til
þess frívaktirnar sem flestum nýt-
ast best til hvíldar. Árin 1931—
1945 sigldi hann senr loftskeyta-
maður á togurum og flutninga-
skipum en á þeim árum var mikið
undir loftskeytamanninum kom-
ið, hann náði upplýsingum frá
öðrum á morse og þær upplýsing-
ar gátu skipt sköpum um veiðina.
Einnig var mikilvægt að fylgjast
með viðskiptum enskra togara og
það var Guðmundur vel fær um
því hann var góður enskumaður.
Guðmundur var einn þeirra
VÍKINGUR
manna sem allatíð vann af ósér-
hlífni og samviskusemi að mál-
efnum sjómanna sem og annarra
landsmanna til velfarnaðar þjóð-
lífinu. Árið 1945 réðist hann til
Farmanna- og fiskimannasam-
bandsins en það var stofnað 1937.
Starfsemi sambandsins hafði að
mestu leyti verið fólgin í því að
gefa út Sjómannablaðið Víking og
kom það því í hlut Guðmundar að
marka stefnuna í málefnum þeim
er sambandið kynni að hafa af-
skipti af umfram blaðaútgáfuna.
Og þar var af nógu að taka, mörg
og vandasöm verkefni lágu fyrir.
Niðumíddur skipastóll blasti við
eftir að stríðinu lauk og gramdist
Guðmundi sinnuleysi rnargra um
nauðsyn þess að endurnýja skipa-
stólinn. Barðist hann ótrauður
fyrir því að endurnýjunin gengi
fljótt og vel. Menn voru ekki
sammála frekar en nú um það
hvað gjöra skyldi og eins og
mönnum er í fersku minni sem þá
voru að slíta barnsskónum, hættu
eldri útgerðarfélögin flest útgerð
eða drógu mjög saman seglin svo
það fé sem lagt hafði verið til
hliðar til endurnýjunar flotans, fór
til annarra kaupa svo sem á
postulínshundum og fleiru.
Guðmundur var ekki ómyrkur i
máli um þessar ráðstafanir fjár-
magnsins og taldi slíka meðferð
óhæfa.
Síðar komu fleiri stórmál sem
vörðuðu íslenska sjómenn rniklu
eins og landhelgismálið. Vann
hann af heilum hug að framgangi
þess og lagði marga góða tillögu
fram til hagsbóta íslenskum fiski-
mönnum. Kjarabaráttan var oft
hörð á þessum árum og áttu far-
menn e.t.v. erfiðast unr vik í
sókninni að bættum kjörum. Ein
harðasta barátta sem háð var í
sögu þeirra eru átökin sem urðu
1957 þegar verkfall farmanna stóð
á þriðja mánuð og hafði slíkt
aldrei gerst áður í þeirra baráttu.
Ekki er unnt hér að telja upp öll
þau miklu og margvíslegu verk-
efni sem Guðmundur leysti fyrir
samtökin meðan hann stóð þar í
fararbroddi en allir sem til þekkja
minnast elju hans og dugnaðar í
öllu því sem varðaði málefni sjó-
mannastéttarinnar.
Árið 1962 urðu ritstjóraskipti
við Víkinginn og tók þá
Guðmundur við ritstjórninni.
Naut hann sín vel í því erfiða
starfi, hann hafði góðan stíl og
þekkti vel íslenskt mál. Þá fékk
hann að njóta þess sem fyrri
skólaganga hans færði honum.
Hann fékk tækifæri til að beita því
vopni sem hvað beittast getur
orðið, stílvopninu, í hinum mörgu
65