Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1986, Blaðsíða 14

Þetta er...
„Taktu þetta samt
ekki sem ég sé
einhver forhertur
frjálshyggjunagli.
Þaö er ööru nær.
Eitt af verkefnum for-
seta FFSÍ er að vera
„andlit" þess í fjölmiðl-
um. Hér er Guðjón á
rabbi við Ólaf Sigurös-
son fréttamann sjón-
varps.
14 VÍKINGUR
prívat skoöanir, er svo allt
annaö mál.“
Áttu óviniþarna innanum?
„Nei, mér er ekki kunnugt um
þaö. Þarna eru auðvitað
menn með andstæðar skoð-
anir við minar, en þeir koma
lika fram á heiöarlegan máta.
Þaö þekki ég.“
Hefur þér liöiö illa í þessu
starfi?
„Já, mér hefur oft liðið illa
sem forseti FFSÍ. Ég hef þurft
að glima við mjög vanda-
samar ákvarðanir, velta fyrir
mér flóknustu málum sem
helst hefur þurft að einfalda á
eins stuttum tima og hægt er.
Það er mikið álag þvi samfara
að ná fram rétti manna. Og
Salómonsdómarnir eru nú
einu sinni alltaf vandfundn-
astir. Ég hef hins vegar aldrei
veriö kominn að þvi að gefast
upp, láta hugfallast. Ég hef
alla tiö haft fulla trú á því að
maður geti gert allt sem maö-
ur tekur sér fyrir hendur ef
áhuginn á því er nógur.“
Afköst, erfiði
og áhætta
Baráttumálin sem Guðjón
hefur beitt sér fyrir innan
FFSI eru fleiri en svo að þau
verði talin upp á þessum sið-
um, en eitt af þvi fyrsta sem
hann minnist á þegar þetta
atriði er borið upp við hann er
það sem hann kallar „leið-
rétta imynd stéttarinnar“.
Flonum er það hjartans mál
að stéttin sé virt fyrir vinnu-
framlag sitt. Hann fullyrðir að
sjómenn leggi oftast meira á
sig en gengur og gerist á
meöal annarra stétta i landi.
Og það séu ekki bara afköst-
in sem séu meiri, heldur erf-
iðið og áhættan. Hann bendir
einnig á þá skoðun sina, að
umfjöllun almennings í landi
um sjómenn sé gjarnan á þá
leið að þeir siðarnefndu fylg-
ist lítið með því sem sé að
gerast í þjóðlifinu, séu úti á
þekju i þjóðmálunum. Þetta
sé alrangt að hans mati; á
sjónum séu blöðin lesin betur
en þekkist annarsstaðar,
nánast lesin upp til agna, og
það komi fyrir að á upptekna
sjónvarpsfréttatima sé horft
oftar en einu sinni. Hann
bætir þvi við aö það sé ekkert
frekar hægt að alhæfa um
sjómenn en aðrar stéttir.
Og svo komum við inn á
kvótann. Það liggur við að
hann hati aflamarksleiðina.
Hann segir hana að minnsta
kosti vera út i hött, alranga og
striða á móti grundvallarrétti
manna. Það eigi að rikja frelsi
innan þess lagaramma sem
settur er um atvinnugreinar,
en ekki það frelsi sem afla-
marksleiðin setji sjómönnum.
Þeim sé skammtaður afli
næsta árs, hverju skipi út-
hlutaður nákvæmur tonna-
fjöldi í stað þess sem sé
langtum réttara; að skiþin fái
notiö svigrúms innan ákveð-
ins heildarkvóta. Hann taki
hliösjón af reynslu undanfar-
inna ára og tillit til markað-
anna og bjóði svo upp á kerfi
sem geri ráð fyrir að menn
reyni með sér. Samkeppni.
„Það er enginn sem mælir á
móti stjórnun fiskveiða, en
menn greinir hinsvegar á um
hvað hún eigi að ganga langt.
Mérfinnst stjórnun án sveigj-
anleika óstjórn. Stjórn sem
veitir ekki svigrúm til frelsis
og samkeppni hefur enga
stjórn á mönnum."
Gagnrýninn
að eölisfari
Þessi lina er lika áberandi í
pólitikinni hjá Guðjóni,
flokkspólitikinni. Hann hefur
alltaf lagt áherslu á að menn
fengju að njóta þess sem þeir
gætu lagt fram sjálfir. „Taktu
þetta samt ekki sem ég sé
einhver forhertur frjáls-
hyggjunagli. Það er nú öðru
nær. Það er mikilvægt að
gleyma ekki heildinni þegar
talað er um að menn eigi að
fá að njóta hæfileika sinna.
Það á að leyfa frelsinu að
njóta sin á þeim sviðum sem
það gengur, en þess utan er
eins gott að hafa gætur á
þvi.“
Og maöur spyr i kvikindis-
skap sinum hvort hann hafi
einhverntíma verið kominn
nálægt þvi aö kjósa Alþýöu-
bandalagið.
„Nei“, kemur undrafljótt
fram á varir hans en svo