Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1988, Blaðsíða 26

FRÍVAKTIM
26 VÍKINGUR
Þessi gerðist í Hallormsstað-
arskógi um síðustu verslunar-
mannahelgi og hún er víst al-
veg dagsönn. Það var eitt
kvöldið um helgina að tveir
menn úr fíkniefnalögreglunni
sátu yfir kaffibollum á hótelinu
á Hallormsstað, sem er tiltölu-
lega stutt frá Atlavík þar sem
haldin var mikil hátíð. Þá grilla
þeir í húminu í mannaferðir í
skóginum, sem þeir töldu sér
skilt að athuga nánar, starfs
slns vegna.
Þeir læddust eins og indján-
ar um skóginn þar til þeir voru
komnir all nærri fólkinu, sem
reyndist vera pilturog stúlka og
voru ekki sjáanlegar í farteski
þeirra aðrar nautnasprautur en
sú sem piltinum var ásköpuð,
en hins vegar var hann sýni-
lega að búa sig undirað stinga
henni í stúlkuna, með fullu
samþykki hennar, enda voru
þau orðin æði klæðlítil á neðri
hluta líkamanna.
En rétt þegar stúlkan var í
það mund að taka á móti
sprautunni áttaði hún sig á að
hún þurfti að fá svar við einni
spurningu áður en lengra væri
haldið, dró sig örlítið frá og
spurði:
— Heyrðu, ertu að sunnan?
Svo var hún tilbúin.
Það var kelling sem átti að
bólusetja. En þegar læknirinn
ætlaði að stinga sprautunni í
handlegginn á henni sagði hún
þvert nei — hennar beið svo
mikill þvottur og skúringar að
hún mátti ekki við að verða illt í
handleggnum.
Jæja, þá vildi læknirinn
sprauta hana i lærið. Baðst
kella eindregið undan því,
vegna þess að hún þurfti að
hlauþa og hoppa svo mikið
heima á bænum að það var úti-
lokað að verða fótlama.
— En ég sit voða lítið, sagði
hún.
Slökkviliðsstjórinn stóð fyrir
framan hóp blaðamannna sem
vildi vita allt um stóra brunann.
— Hvað brunnu margir
inni?, spurði einn blaðamann-
anna.
— Ekki einn einasti, svaraði
stjórinn hreykinn.
— En — en hafa ekki fundist
fimm lík írústunum?—
Þeir drukknuðu...!
— Svenni.skammastuþín,
sagði frúin og tók andköf.
Svona máttu ekki kyssa á hönd
borðdömunnar þinnar.
— Nei, ég veit það, svaraði
Svenni, en það hefur gleymst
að láta mig fá servíettu.
Sú dökkbláa
Samkeppnin er hörð í
flestum arðvænlegum at-
vinnugreinum, og víst
ails ekki síst í þeirri sem
löngum hefur verið talin
sú elsta. Því var það fyrir
nokkrum árum að ein
sænsk starfsstúlka í
þeirri grein vildi gera
vinnusvæðið meira
spennandi en hjá keppi-
nautunum og léttattóvera
mynd af Palme innanlær-
is vinstra megin en Feldin
hægra megin. Þetta jók
viðskiptin talsvert, þang-
að til hún flutti til Dan-
merkur og fór að starfa
þar. Svíum þótti skolli
góð uppbót á aðra án-
ægju að athafna sig á milli
þessara pólitfsku and-
stæðinga, en Danir könn-
uðust lítið við þá heiðurs-
menn.
Þá fann daman upp á
því að gera kunnugt að sá
sem þekkti annan hvorn
fengi ókeypis þjónustu í
það sinn. Þetta jók við-
skiptin verulega, og
kúnnarnir þekktu fæstir
þessa karla svo tekjurnar
ruku upp.
Svo kom einn slompað-
ur Dani og vildi reyna á
þekkingu sína. Hann
horfði lengi og reyndi að
koma myndunum í fókus,
en sagði svo: „Nei, þessa
tvo þekki ég ekki, en sá í
miðjunni er sko Anker
Jörgensen".
Frú Fríða er orðin ekkja, en
hún fær stundum dálítið skrítn-
ar hugmyndir. Nú er hún farin
að taka pilluna og hún segir að
það sé til að eignast ekki fleiri
barnabörn.