Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1990, Síða 75

stað, sumir undir árar og aðrir
til annarra verka. Bassinn stóð í
skut og stýrði með ár og renndi
haukfránum sjónum yfir hafflöt-
inn til að fylgjast sem best með
hvernig síldin gekk. Bassinn
var á stjórnborðsbáti og stýrði
honum en á bakborðsbáti var
Sigurður bróðir minn stýrimað-
ur. Allt í einu var kallað: Sundur
með bátana! Það gerðu for-
ræðararnir með því að ýta ár-
um sínum hvor í annars bát.
Ræðararnir höfðu reist árarnar
upp og voru nú höfð snör hand-
tök og tekið vel í árarnar. Þegar
bátarnir mættust var stroffa
sett um davíður bakborðsbáts-
ins, því öll mikilsverðustu verk-
in voru framkvæmd í stjórn-
borðsbáti. Snurpulínan var nú
sett í kastblökk, sem hékk fram
á bátnum. Nú tóku menn á öllu
sem þeir áttu til, til þess að
snurpa nótina saman á sem
skemmstum tíma.
Veita goll að
búmuna í fyrsta
kasti
Eftir að menn náðu ekki
meiru af línunni inn með hand-
afli var línunni slegið á snurpu-
spilið, en eitt svoleiðis var í
hvorum bát. Gerðist þetta með
svo miklum flýti að ég var varla
búinn að átta mig á hvað var að
gerast þegar búið var að
snurpa, en þá voru allir nóta-
hringirnir komnir upp að hjólinu
í davíðunum. Bassinn fór þá
framá og skilmaði, sem svo var
kallað, en skilmann var hvítur
tréfiskur með blýi á hausnum
og línu í sporði. Fiskinum var
rennt niður í nótaropið, eins oft
og bassanum þótti við þurfa.
Nótinni var kastað með hand-
afli og þurfti til þess sterka og
bráðduglega menn.
Þegar þetta allt var búið var
farið að draga inn nótina. Einn
dró blýteininn eða neðriteininn,
sem sumir kölluðu svo, en
stýrimaður dró korkateininn.
Nú voru menn spenntir; var
hún inni eða ekki? Þegar búið
var að draga nokkuð af nótinni
inn fóru menn aö tala um hvort
hún færi ekki að leggja hana.
Þetta tal var nú hálfgerð „gol-
franska" fyrir mér, en mér lærð-
ist fljótt hvað þessi orð þýddu.
Þegar talað var um að hún færi
að leggja hana, táknaði það að
þegar mikið var í nótinni gekk
síldin svo á netið að korka-
teinninn fór í kaf. Ekki var því að
heilsa í þetta sinn, síldin hafði
hreinlega forðað sér og við
„búmmuðum" en það var kallað
að búmma þegar sú gyllta
slapp. Ekki voru menn neitt
hnípnir yfir því og töldu sumir
að vissi á gott að fá ekkert í
fyrsta kastinu.
Ræðarar og röð
þeirra
Svo ég minnist aðeins á
hvernig mönnum var raðað við
róðurinn, þá var því svo háttað
að Guðjón Kristjánsson varfor-
ræðari í stjórnborðsbát, næstur
fyrir aftan hann var Friðrik Ein-
arsson, en hann varð seinna
einn þekktasti læknir landsins,
og þar fyrir aftan var ég. Þessir
voru á stjórnborða. Bakborðs
voru þeir Sigurður Sigurðsson,
sonur þess þekkta útvegs-
bónda í Görðunum og Valgarð-
ur Magnússon, bróðir hins
þekkta gullsmiðs í Reykjavík
Guðlaugs Magnússonar. Við
Valli, eins og hann var kallaður,
áttum eftir að vera saman til
sjós þótt seinna yrði. Við sigld-
um saman í stríðinu á b.v. Haf-
steini og enn síðar var hann há-
seti hjá mér á b.v. Skúla Magn-
ússyni í nokkur ár og var talað
um flatningsvélina þegar Valli
var upp á sitt besta. Þegar kast-
að var nótinni var það Stefán
Hermannsson, vakur maður,
sem því starfi gegndi. Sex
menn voru í hvorum bát, í bak-
borðsbát var forræðari Þor-
steinn Björnsson frá Vaðlavík
við Reyðarfjörð, Óskar Jóns-
son var frá Stokkseyri, en hann
giftist síðar Sigríði systur minni,
Magnús Scheving, Gísli Jó-
hannsson, Ágúst Sigtryggs-
son, Vilbergur Pétursson og
undirritaður.
Uílarjótinn eti skít
Þetta fyrsta kast á vertíðinni
fór heldur illa og tók bassinn
hressilega upp í sig eins og
sagt er þegar menn nota orð
sem kannski eiga ekki við á
prenti. Síld var vaðandi vítt og
breitt en virtist ekki vera í torf-
um að ráði. Haldið var áfram að
kasta með litlum hléum allt
fram undir hádegi en aflinn rýr.
Undir hádegi lét sú gyllta ekki
sjá sig og var nú tekið til matar
síns all hressilaga hjá okkar
ágæta matsveini Kristni Gísla-
syni, sem síðar varð þekktur
fyrir ágæta frammistöðu við
endurheimt handritanna frá
Danmörku. Vélstjóri var Sigur-
jón Kristjánsson.
Kristinn bróðir minn sagði
mér að vélstjórinn hefði iðulega
gengið um dekkið þegar verið
var í bátunum og heyrðist hann
þá tauta fyrir munni sér: „Ullar-
jótinn éti hann skít, ég er á móti
honum“ og gat þetta staðið
lengi dags, að hann tuldraði
þetta fyrir munni sér. Annar vél-
stjóri var Skarphéðinn Jóns-
son.
Þá eru allir taldir að ég held,
sem voru í áhöfninni á Nonna
VÍKINGUR 75