Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2000, Blaðsíða 44

Legið við ísbrúnina skammt frá Kulusuk.
Ólafsvík. Hann bauð mér að taka við skipstjórn á nýjum togara fé-
lagsins. Ég sló strax til og varð skipstjóri á Má SH sem var nýsmíði
frá Portúgal. Áður hafði mér verið boðið að taka skipstjórn á togar-
anum Sölva Bjarnasyni BA. Ársæll Egilsson, útgerðarmaður á
Tálknafirði, hafði um sama leyti samband við mig en að athuguðu
máli hafnaði ég því boði.
n
Árið 1980 hélt ég til Portúgal til að
sækja nýja skipið. Skipasmíðastöðin
var skammt frá Oporto og þar vorum
við á meðan lokið var við smíði Más
í tæpa 3 mánuði. Þarna störfuðu um
1800 manns sem borðuðu allir í
sama mötuneytinu. Reglan var sú að
gefa rótsterkan snaps eftir matinn og
það vakti mikla undrun okkar að sjá
alla þessa karla standa í biðröð til að
fá snapsinn. Þarna var höndlari sem
seldi okkur kost og annað tilfallandi
fyrir brottförina til íslands. Hann var
svertingi og hvers manns hugljúfi og
þegar kveðjustundin rann upp kvaddi
hann mennn með því að óska far-
sældar og mikillar veiði. Þá sagði
einhver við hann að íslendingar
væru svo hjátrúarfullir að þeir trúðu
því að óskir um góðan afla leiddu af
sér andhverfu sína. Honum brá nokk-
uð en síðan hálfhljóp hann til mín og
sagði: „Not fish for you.” Síðan kyssti
hann mig á báðar kinnar. Heimferðin
gekk síðan að óskum og skipið
reyndist í alla staði hið besta þegar
við byrjuðum veiðar.
Mér gekk vel og eitt árið náðum við að vera hæstir yfir landið. Ég
var með Má í sjö ár og þetta gekk allt ágætlega. Reksturinn var þó
þungur vegna þess að kaupin voru að mestu fjármögnuð með
skammtímalánum. Ég var með afburðamannskap sem var lykilatriði
til að ná góðum árangri. Garðar Rafnsson var vélstjóri hjá mér allan
timann og hann sá um að vélakramið snerist allt eins og klukka.
Hann var afskaplega hæfur maður en hæglátur. Það gekk oft mikið
á í brúnni þegar ég hífði svo ekki sé talað um ef aflinn var góður.
Garðar varð eitt sinn fyrir því óhappi að snúa sig á fæti. Hann kom
upp í brú þar sem hann kom sér vel fyrir og setti fótinn upp á radar-
inn. Þegar pokinn var hífður inn kom í Ijós 20 tonna hal. Ég varð
himilifandi og í æsingnum greip ég í það sem næst var hendi. Það
reyndist vera löppin á Garðari og hann rak upp sársaukavein svo
skar f eyru. Þetta var auðvitað óviljaverk og mér dauðbrá þó ég hafi
síðar hlegið að atvikinu.
Á Má lenti ég í skelfilegustu reynslu minni til sjós. Við vorum á
landleið með metafla sem reyndist vera 320 tonn. Búið var að fylla
lestina og millidekkið en ekki búið að ganga frá aflanum, þegar við
nálguðumst Rif. Ég sló af og sagði vélstjóranum að halda skipinu í
ákveðinni fjarlægð frá Rifsbaujunni. Ég fór síðan niður á millidekk til
að hjálpa til í aðgerðinni sem eftir á að hyggja voru mistök. Mér
virðist sem vélstjórinn hafi farið niður í vél og skilið eftir aðkúplað
svo skipið dólaði bara beint upp í Ólafsvíkurennið. Þar sem ég var í
aðgerðinni byrjuðu slíkir skruðningar að ég man ekki annað eins.
Millidekkið var hálffullt af fiski og ég þurfti að skríða yfir hrúguna til
að komast í brúnna. Ég gerði mér fljótt grein fyrir því að við værum
komnir upp í fjöru og skipið strandað. Þegar ég komst upp í brú
reyndist ótti minn á rökum reistur. Það var hrikaleg upplifun að sjá
að skipið var strandað. Þarna lá skipið og horfurnar voru ekki bjart-
ar þar sem var að fjara út. Tilraunir til að bakka af strandstaðnum
reyndust árangurslausar og skipið var klossfast. Ég hringdi í Krist-
ján útgerðarmann sem sendi bátinn Hring út til að toga í okkur.
Það gekk fljótlega að losa okkur af strandstað en ég taldi víst að
botn skipsins hlyti að vera stórskemmdur. Stýrið var fast í borði en
við gátum notað neyðarstýrið til að komast að bryggju. Þrátt fyrir á-
fallið var í lagi með sjálfan mig þar til búið var að binda skipið. Þá
helltist örvæntingin yfir mig og fór strax niður í káetu og settist á
kojustokkinn og grét. Það hefur hvorki fyrr né sfðar verið minn hátt-
Sjómannablaðiö Víkingur - 44