Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2000, Page 63

Selvogsbanka. Kútter Hafsteinn liggur til drifs með þrírifaða fokku
og lítið horn af mesan. Framstefnið rís upp á hvern hasjóinn á fæt-
ur öðrum og dettur í næsta andartaki niður í djúpa og krappa öldu-
dalina. Innyflin í manni lyftast í beinagrindinni, þegar það dettur. Ég
fæ ennþá klígju. Við og við brotna blágráir hafsjóarnir utan á kinn-
ungi skipsins og reka á það lemjandi hnykk, eins og það hefði
steytt á boða. Okkur hefur þó ekki drifið vestur að Geirfuglaskerj-
um? Fjallhá, íbjúg holskefla fellur hvæsandi inn á þilfarið, brýtur
fiskikassann og fyllir skipið stafna á milli. Svo kemur stutt, hljóðlaus
kyrrð, eins og allt sé að síga í svartakaf. Þá rís nýr risasjór, sem
drynur á skipinu aftan við framvantinn, kastar því á hliðina og æðir
kolblár aftur eftir endilangri bakborðslunningunni. Koffort og ílát í
lúkarnum þeytast eins og byssuskot yfir þvert lúkarsgólfið og send-
ast aftur dunkandi til baka. Dallurinn hefur rétt sig við. í því stingst
klýfirbóman á kaf inn í nýjan brotsjó, sem af einhverri slembilukku
ríður undir brjóst skipsins, í staðinn fyrir að hvolfast yfir það, og
rykkir um leið bómunni upp úr sogandi öldufaldinum með þvílíku
ægiafli, að skipið hriktir og titrar við átökin. Það hvín í möstrum,
stögum, fölum, rám og reiða, og þessi gnauðandi hvinur verður að
langdregnum, ömurlegum sogum og hvæsi í hvert sinn, sem skipið
kastast móti veðurofsanum.
í slíkum hamförum lofts og lagar er engri lifandi sálu fært á dekki.
Aðeins stýrimaðurinn stendur útkíg með blá-höfuðið upp úr hálflok-
uðum káetukappanum og rýnir í allar áttir út í fnæsandi sædrifið og
gufukennda, vatnsgráa mugguna. Og á hverju augnabliki er hann
albúinn að forða lífi sínu niður káetustigann, ef einhver brotsjórinn
sópar kappanum burtu af þilfarinu.
Lúkarskappinn er líka lokaður til hálfs. En við og við skellast
hvissandi öldusveipir inn um opna rifuna. Það koldimmir snöggvast
í lúkarnum. Skelettið myrkvast af hnédjúpum sjó, sem fyllir í sömu
andrá rifuna á kappanum og steypist í hvæsandi skvett niður á lúk-
arsgólfið, streymir aftur eftir því, skvampast þar svolitla stund, smá-
fjarar og hverfur að lokum um göt og smugur niður í kjalrúm skips-
ins.
Á mjóum bekk bakborðsmegin í lúkarnum, svo sem tvö fet frá
endanum á kabyssunni, situr unglingspiltur með rautt hár mikið og
flókaþykkt. Hann er í dökkbláum nankinsbuxum og samlitri
skakskyrtu, sem hangir í gljándi poka framan á kviðnum. Hann
• x • •
(9skum s/omcmnvmi
og fyölskijlduwi fjeiua
ojleðilecjm jóla ocj
^atsæls koman$i áts
starir inn í glæðurnar í kabyssunni gegnum brotinn hring yfir eld-
hólfinu og grípur um stoð við kabyssuendann, þegar skipið tekur
skörpustu yfirhalningarnar. Þetta er kokkur skipsins, og nú hefur
hann hvorki komist með vott né þurrt aftur í káetuna í dag. Hann er
grindhoraður, og nú er hann að hugsa um öldurnar á sjónum.
Guðmundur gamli Magnússon er í þann veginn að fara til kojs.
Hann er snöggklæddur og sætir lagi með að bregða sér snöggvast
upp í rifuna á lúkarskappanum. Hann er eini maðurinn í lúkarnum,
sem skilur, að í svona veðri séu skip ekki eins örugg á yfirborði
hafsins og í logni og blíðu. Hann les sig upp brattan járnstigann og
nemur staðar i næst efsta haftinu. Hann ætlar að pissa, áður en
hann fer í koju, og leggur kranann út yfir þröskuldinn fyrir kappaop-
inu og svo byrjar hann að pissa. En rétt í því ríður feiknarlegur
hnykkur á stjórnborðskinnung skipsins og í sömu svifum heyrist
snöggur brestur og byljandi dynkur niður í lúkarinn, og Guðmundur
sendist, langur og krangalegur, eins og kólfi væri skotið öfugur nið-
ur stigann, holdvotur frá hvirfli til ilja. Það hafði fallið holfskefla á
skipið, og toppstöngin hafði kubbast sundur í miðju og efri hluti
hennar slöngvast í einu vetfangi niður á þilfarið svo sem spannar-
lengd framan við þann hluta Guðmundar, sem lá út yfir þröskuldinn.
Og hreyfingar hans niður stigann bera það með sér, að hann hefur
skilið hættuna út í ystu æsar. Það er hlegið í lúkarnum, og aftur við
þilið stjórnborðsmegin hafa hópað sig nokkrir hásetar, sem syngja
við raust:
Einn er um borð, sem borðað getur,
býsna tæpur á gallanum.
Vikuforðann víst hann étur
vel á þremur dögunum.
Síðan eins og soltinn refur
sérhvern sníkir hann á mann.
Þar af leiðandi þunnt líf hefur.
Þrjátíu sinnum drullar hann.
Þetta er ógeðslegur skáldskapur í svona veðri. Bölvaðar skepnur
eru þetta.
©
Útvarpsþáttur um
sjávarútvegsmál!
Auðlind
alla virka daga
kl. 12.50!
Sjómannablaöið Víkingur - 63