Náttúrufræðingurinn - 1932, Síða 32

158
NÁTTÚRUPXt.
sýna meðal annars, að aldrei hefir veiðzt meira magn, niiSað viS þnnga, en
einmitt áriS 1930. Þorskaflinn hefir þá náð hámarki sínu, og numiS 194613-
smálestum, og þaS sama er aS segja um síldaraflann, hann nam þá 686801
hektolítrum, eða meiru en nokkru sinni fyrr.
Rít tnn áta íslenzkrar síldar.
P. Jespersen: On the Food of the Herring in Ieelandic Waters (Med. fra
Ivomm. for Hav. Serie Plankt. Bd. II. Nr. 3).
Gögnum til rannsókna þeirra á átu síldarinnar, sem dr. Jespersen gerSi
hér viS land, var einkum safnaS á árunum 1927, 1930 og 1931. Frá þessum
þrem árum voru rarinsakaSir um 3500 síldarmagar frá ýmsum stöSum viS
NorSuriand á síldartímanum. ASal-áherzlu hefir Dr. Jespersen lagt á þaö, að
rannsaka, hvaSa dýrategundir mynduSu megnið af átu síldarinnar hér viS
Norðurland á sumrin. Lang-þýðingarmest er rauðátan, einkum í snyrpinóta-
síld, en næst henni gengur Ijósátan og magni. Ymissa annarra dýraflokka
gætir einnig nokkuð, þar má telja tegundir marflóa, sem í svifinu lifa, lirfur
krabbadýra og vængsnigla.
Rannsóknir dr. Jespersens eru gerðar með nokkuð öðru sniði en mínar,
og því ekki hægt að bera þær saman, en ág'ætt samræmi virSist l>ó á útkomu
hans og minni. Hann tekur fleiri dýraflokka, af þeim sem síldin etur, til með-
ferðar en eg, en á hinn bóginn rannsakar hann ekki sambandið milli sjávar-
hitans og átumagnsins.
Ritgjörð dr. Jespersens er prýðis-verk, enda er hann sérfræðingur á
þessu sviði og viðurkenndur vísindamaður. Uoktors-nafnbót sína fékk hann
fyrir rannsóknir á fæöu síldarinnar við Danmörku.
Rít tim íslenzkar köngulær.
Islandische Spinnentiere 1. Opiliones. Chernetes, Aranae, eftir K. L.
Henriksen, C. H. Lindroth og J. Brændegaard (Göteborgs kungl. Vetenskaps-
och vitterhets-samhalles handlingar, femte följden. ser. B. band 2. nr. 7).
Ritið er um rannsóknir, sem gerðar hafa verið á gögnum þeim, sem dr.
Lindroth safnaði á ferð sinni hér sumariö 1929, og er á þýzku. Fyrsti kafl-
inn er eftir K. L. Henriksen um langfætlur (Opiliones), en af þeim eru til
fjórai' tgundii' hér á landi. Langfætlumar líkjast- all-mjög köngulónum, en
má þó þkkja þær frá þeim á ýmsum einkennum (sbr. grein um köngulærnar
í Náttúrufr. I. árg. 1. hefti). Þá er greinargerð um smádýr eitt, sem hér á
heima, og er all-skylt sporðdrekum heitu landanna, eftir C. Lindroth. Loks
er megin-kafli ritsins eftir J. Brændegaard, um íslenzkar köngulær. Þar eru
taldar 60 tegundir af köngulóm, og af þeirn hafa 27 aldrei fundizt hér áður.
Allar þær tegundir köngulóa, sem til eni hér á landi, eru einnig til í öðrunr
löndum, að einni undanskilinni, sem ef til vill er ný fyrir vísindin.
Rit þetta er það hezta og yngsta, sem til er um íslnzkar köngulær.