Náttúrufræðingurinn - 1961, Qupperneq 37

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
127
unum sefur undir ísnum en kemur vitanlega öðru hvoru upp í vak-
ir til að anda. Hann heldur þeim opnum með tönnunum. Rostung-
urinn sefur stundum uppréttur í sjónum nreð utblásinn háls.
1. mynd. Sæotur sefur á rekþangi.
Flest hófdýr reika mikið um landið og eiga sér ekki fasta bú-
staði. Þó leitar kvendýrið oft á hentugan stað og lieldur sig þar um
tíma um burðinn. Mörg lítil spendýr eiga sér mörg, ófullkomin
hæli, sem þau geta leitað til eftir ástæðum. Evrópu-hérinn er mest
á ferli á nóttunni, en dvelur á daginn í smá dældum undir runn-
2. mynd. Sæotur syndir með ungann á kviðnum.
um eða liggur í háu grasi. Hann grefur sig stundum í fönn á vet-
urna. Kanínur eiga venjulega margar ltolur eða bugðótt göng með
mörgum munnum. Innst er víðara bæli, alloft fóðrað með mjúkum
hárum.
Holur eða gjötur eru algengustu heimili dýranna. Sum búa í
hellum. Mörg rándýr búa í holum sem önnur dýr hafa gert, en
hreinsa þær og stækka ef þörf er á. ísbjarnarmóðirin grefur sig í fönn
áður en húnarnir fæðast. Greni íslenzku tófunnar eru alkunn. Rauði
refurinn ameríski gerir sér all vandað greni og elur þar yrðlinga
sína. En auk þess óvönduð bráðabirgðaskýli eða holur. Moldvarpan
grefur sér göng með íramloppunum og sparkar moldinni aftur
fyrir sig með afturlöppunum. Hún er mjög duglegt grafdýr, sem
lifir mest niðri í jörðinni. Leðurblökur sofa í holum trjám, dýra-
bælum, yfirgefnum hreiðrum; en einnig í útihúsum, kirkjuturn-