Náttúrufræðingurinn - 1961, Blaðsíða 47

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
137
7. mynd. Trjónumúsin ;í íerð með unga sína.
með liornunum, míga síðan á jörðina, velta sér upp úr hlandinu
og niia loks voturn hryggnum við hinn afbirkta blett trésins. I.yktin
lielzt þar lengi.
Getið var áður mjög staðbundinna spendýra. Vísindamaður
einn (Howard) merkti 675 ungar hjartarmýr í bæli þeirra. Kom
síðar í ljós, að 70% ungu karldýranna og 85% kvendýranna sett-
ust að innan 165 metra fjarlægðar frá fæðingarstaðnum. Þetta leiddi
til mikillar skyldleikaræktunar. Reyndust 4—10% af pörum, sem
athuguð voru vera afkvæmi barns og foreldris þess, eða komin
út af systkinum.
Dýrin ala önn fyrir ungum sínum á margan hátt. Tíkur bera
livolpa sína í kjaftinum. Trjónumúsamóðirin hefur aðra aðferð
(7. mynd).
Aðalheimild: „The Natural History of Mammals" eftir franska dýrafræðinginn
Francois Bourliére.