Náttúrufræðingurinn - 1961, Blaðsíða 40

]30
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
4. mynd. Bústaður moldvörpunnar. Efsta hvelfingin var í 30 cm dýpi, en
„l)runnurinn“ neðst um 80 cm undir yfirborði.
inn er grafinn eða gerður á vorin, undir um 40 cm hárri moldar-
hrúgu, sem dýrin byrja að hlaða á haustin. Klefinn er leirfóðraður
og um 20 crn í þvermál. Eftir tímgun fyllir eigandinn klefann með
mold. Og hann ntúrar fyrir salernin með leir, þegar þau eru orðin
full af saur.
„Töskugoferin“ í M.-Ameríku gerir sér líka mikla bústaði í jörð.
Hann gerir sér líka ganga ofanjarðar undir vetrarsnjónum og dreg-
ur þangað jurtahluti og óhreinindi neðan að. Sjást þessir gangár
sem „ruslabönd“ eða línur ofanjarðar þegar snjóa leysir. Hagainús-
in gerir stundunr einnig slík snjógöng.
Svartskottuðu gresjuhundarnir í V.-Bandaríkjunum grafa sér
djúpar holur 1—15 m í jörð. Olarlega í þessum „brunni" er stallur,
þar sem dýrið stundum situr á verði og hlustar. Á botni lóðréttu
holunnar eru hliðargangar, sem oft vísa talsvert upp á við. Bjargast
dýrin Jjar sennilega stundum, ef vatn kernst í aðalholuna. Auk
þess byggja gresjuhundarnir eins konar liaug kringum uppgöng-
una, líklega til að síður flæði vatn niður í bústaðinn. Getur haug-
urinn verið 70 cm hár og metri í þvermál. Halda hundarnir haugn-
um vandlega við.
Sum dýr loka uppgöngunni með sandi eða leir meðan sumar-
hitinn er mestur, líklega til að verjast hita. Svo gerir stökkmúsin,
jarðsvínið o. fl. Fjalla-múrmeldýrið o. fl. dýr sem leggjast í dvala,
múra sig alveg inni áður en Jiau fara að „sofa“.