Náttúrufræðingurinn - 1961, Qupperneq 44

134
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
Þefdýrin o. 11. dýr
gela frá sér daunillan
vökva — úr kirtlum
aí'tan á sér — til varn-
ar. Geta sum jafnvel
hitt með gusunni á
3—4 m færi. Losna dýr
sem fyrir verða seint
við dauninn og leggja
önnur dýr á flótta, ef
hin óheppnu nálgast.
Ekki þykir heldur
gott að fá þefdýragusu
inn í birgðaskemmu!
Sum þefdýr stappa í
jörðina með afturfót-
unum til ógnunar, en
önnur standa nokkrar
sekúndur á framfót-
unum, með afturend-
ann beint upp í loftið,
áður en þau „skjóta“.
— Mörg þefvökvadýr
eru hvít- og svartflekk-
ótt á lit. Þykir kven-
fólkinu loðfeldur þef-
dýra (skunk) næsta
fallegur.
5. mynd. Gresju-þefdýr í „skotstellingum". Sumar eðlui', sporð-
drekar o. fl. dýr fórna
halanum, ef hann festist. Brotnar halinn auðveldlega af og virðist
dýrinu verða furðu lítið um það. Ef gripið er í rófuna á heslimús eða
skógarmús rifnar húðin og strýkst af eins og slíður. Maður stendur
eftir með húðina í hendinni en músin sleppur. Hinir beru rófuliðir
þorna og detta af eftir 2—3 daga, það blæðir sáralítið.
Allmörg dýr skipta lit eftir árstíðum, sbr. rjúpuna, og líkjast við
það umhverfinu meir en ella og sjást ver. Önnur líkjast umhverf-
inu furðu nrikið með sama litnum árið um kring, t. d. ýmis blett