Náttúrufræðingurinn - 2000, Blaðsíða 26

3. mynd. Dúfuhreiður í bergsprungu við Djúpavog í Berufirði 20. júní 1989. Ljósm.
Skarphéðinn G. Þórisson.
dúfnaunga heldur þvert á móti, var ætíð
hræddur, varð aldrei fingurvanur né vandist
yfirhöfuð við nokkurn dúfnasið. Var því að
lokum eina úrræðið að sleppa honum og
varð hann sannarlega frelsinu feginn,
flaug út með firði og hefir aldrei látið sjá
sig aftur.
Meðheimildarmenn Agústs voru og eru
sem áður segir Færeyingar og er mér tjáð
að þeir hafi kannast við ættarmótið.
Ágúst og aðrir hafa tjáð mér að þessi
villti bjargdúfustofn, sem ég tel hafið yfir
allan vafa að sé kominn til Mið-Austfjarða
frá Færeyjum, hafi einkunt sest að á
eftirtöldum stöðum við Norðfjarðarflóa: í
Nípu, einkum undan Hundsvík, í Norð-
fjarðarhorni, í norðanverðu Hellisfjarðar-
nesi og að vísu víðar en auk þess, svo sem
áður segir, við Mjóafjörð víða til norðurs,
svo og við Reyðartjörð til suðurs, einkum
austan- og norðanverðan, þ.á m. í nágrenni
Eskifjarðar. Þar var þeim þó síðar útrýmt af
misskilningi en þar höfðu áður, samkvæmt
upplýsingum Eskfirðings nokkurs, Þórólfs
að nafni, verið skræpur, af einhverjum
ástæðum nefndar „sótdúfur", afkomendur
þarlendra húsdúfna sem gert höfu
óskunda í kaupstaðnum, en hinn villti
bjargdúfnastofn sem hér um ræðir er of
mannfælinn til þess að til slíks gæti komið.
Við Reyðarfjörð/Eskifjörð er fjallið
Hólmaborg. Þar er hellir nefndur Dúfna-
hellir. Sagnir eru um að þar hafi dúfur
orpið á fyrri tímum. Hvaðan skyldu þær
dúfur hafa komið? Ennfremur heyrði
greinarhöfundur ávæning á Seyðisfirði
um komu stofnsins í þann fjörð, í Loð-
mundarfjörð og jafnvel í Borgarfjörð
eystra, en frá þessum nyrðri stöðum
virðist hann síðar hafa hopað.
Þá upplýsir aðalheimildarmaður minn,
og tek ég undir það af eigin reynslu, að öll
hegðan þessara villtu bjargdúfna og
annað atferli var með allt öðru móti á öllum
sviðum en hinna tömdu og skræpanna, en
á milli þeirra síðarnefndu var enginn
munur varðandi hegðunarmynstur eða
atferli yfirleitt nema það sem leiðir af
24