Náttúrufræðingurinn - 1971, Blaðsíða 60

264
NÁTTÚRUFRÆÐJNGURINN
Silfurreynir við kirkjuna á Bönduósi, iö. sept. 1968. Ljósm. I. Dav.
gróðursettir á árunum 1820—1830 af Þorláki Hallgrímssyni. Þeir
eru um 11 m á hæð og mjög gildvaxnir. F.r fremur veðursælt í
neðanverðum Hörgárdal. Það skiptir talsvert um við Reiðholtið
utan Möðruvalla og þó enn meir við Hillur, sem ganga fram í
sjó, rétt utan við Fagraskóg. Á Ársskógsströnd utan við Hillurnar
er snjóþungt og svalviðrasamt líkt og í grennd Dalvíkur. Þó vaxa
hríslur þar sæmilega við bæi, t.d. í Litla-Árskógi, á Stóru-Hámund-
arstöðum, við Árskógsskóla og í stórum trjáreit á ytri bakka Þor-
valdsdalsár. Mun grózkulegri eru samt trjáreitirnir inni í Eyja-
firði við Grund, Kristsnes og víðar. Það er fróðlegt að athuga
muninn.
Ekki er hollt trjágróðri, þar sem saltir, hvassir hafvindar ná til.
Silfurreynihrislan við kirkjuna á Blönduósi er talandi tákn. Hrísl-
an beinlínis vefur sig upp að kirkjunni og leitar þar skjóls og yls,
en greinar, sem út fyrir vaxa standa berar og visnar. Vaxtarskilyrði
eru miklu betri inn til dalanna, svo sem sjá má t.d. í Vatnsdal.
Steinbeðajurtir munu hæfa vel utnesjum, þær eru lágar í loftinu og
þola næðinginn. Margar þeirra eru yndisfagrar.