Samvinnan - 01.01.1949, Blaðsíða 14

Djá Lá-já, lögreglustjóri
Sönn saga frá Kína
ÓLAFUR ÓLAFSSON, kristniboði,
hefur skráð þessa frásögn fyrir Sam-
vinnuna.
Amerikumaðurinn Jonathan Goforth
starfaði um margra ára slieið að kristni-
boði i sama héraði i Kina og við. Var
hann ágeetur maður og naut mikils álist
meðal Iiinverja. — Söguna um Djá Lá-já
hef eg eftir honum.
DJÁ LÁ-JÁ hét lögreglustjórinn í Hjun-
hjcn. Menn í hans stöðu verða að vera
kjarkmiklir og samvizkulausir athafnamenn.
Laun hefur hann engin, en hefur keypt em-
bættið fyrir ærið fé. Tekna verður hann að
afla sér með góðu eða illu móti. Hann tekur
því höndum saman við undirtyllur sínar,
sem hið opinbera launar ekki heldur. Ekki
verður tölu komið á undirtyllur hans Hann
hefur þá eins og fálmanga um allt umdæmið.
Þeir eru allsstaðar sívakandi ef ske kynni að
einhvers hagnaðar sé von.
Morðmál, einkanlega standi það í ein-
hverju sambandi við ríka menn, þykja hinn
mesti hvalreki. Þeir, sem sekir eru um morð
og aðra stórglæpi, borga gjarna aleigu sina
til þess að komast hjá málaferlum. Lögreg'u-
stjórinn og undirtyllur hans sjá um að fregn
ir al glæpnum berist ekki til æðri staða. en
eru ekki lítilþægir, þegar samið er við þá um
borgun fyrir slíkan greiða. En sé farið með
mál eins og lög standa til, gefast þeim samt
næg tækifæri til að þiggja mútur, og era ekki
látin ónotuð.
„Verðir laga og réttar" í Kína eru fund-
vísir á úrræði til fjáröflunar. Eitt úrræðið til
þess hefur þótt einna arðvænlegast. Nokkr-
um mönnum kemur saman um að láta ein-
liverjum efnamanninum blæða ofurlítið. Þeir
leggja að nóttu til dauðan mann fyrir utan
dyrnar hjá honum, koma svo um morguninn
og spyrja, heldur b)Tstir, eftir húsbóndanum.
Hann á sér einskis ills von og hefur heldur
engan miska gert. En með því að hann getur
ekki afsannað að hafa myrt manninn, seg-
ist lögreglustjóri neyðast til að láta liand-
taka hann, meðan rannsókn fari fram. Mað-
urinn sleppur ekki úr greipum hans fyrr en
hann hefur borgað sinn síðasta eyri.
Djá Lá-já var svo slunginn lögreglustjóri,
að hann var að ýmsu leyti valdameiri en yfir-
boðari hans, sjálfur héraðsstjórinn. Reyndist
ekki erfitt að fara í kringum hann. „Það er
hægt að blekkja yfirboðara sína, en ekki
undirtyllur," segir kínverskt máltæki.
— Djá Lá-já lögreglustjóra var farið að förl-
ast sýn, er hann var um fimmtugt. Og hér
dugðu engar mútur. Fáum árum síðar var
hann orðinn blindur, en annar maður tek-
inn við embættinu. Nú sat yfirvaldið sjálfur
í sama myrkrinu og fangarnir lians, og gafst
nóg næði til að hugsa um sínar eigin yfir-
troðslur.
HINGAÐ var sögu hans komið, þegar
kristniboðslæknirinn og eg komum til
Hjunhjen. Við fengurn góðar viðtökur hjá
héraðsstjóra og þáðum hjá honum góðgerðir.
Minntist hann þá á gamla lögreglustjórann
sinn, og óskaði þess, að læknirinn liti á hann.
Djá Lá-já lét ekki bíða eftir sér. Læknirinn
sá strax, að með uppskurði mundi hægt að
gefa lionum sjónina aftur. Orð fá ekki lýst
fögnuði hans. „Viljið þér ekki gera skurð-
inn strax, læknir?“ sagði hann. „Eg er ril-
búinn." Læknirinn kvað engin tök vera á
jrví. Sárin mundu ekki gróa á skemmri tíma
en tveimur vikum, en við gátum ekki staðið
við lengur en tvo daga. Það var Djá Lá-já
rnikil vonbrigði.
Hann var ekki fyrr farinn út úr dyrunum,
en hann tók að úthúða lækninum með verstu
skammaryrðum, en var þó óviss um, hvort
heldur ætti að bregða honum um undan-
drátt eða lygi.
Hálfu ári síðar fórum við aftur til Hjun-
hjen og dvöldum þar tvær vikur. Skurður-
inn á augum lögreglustjórans heppnaðist vel.
Hann leyndi heldur ekki gleði sinni og þakk-
látssemi, enda hafði hann nú fengið fulla
sjón aftur.
Þetta reyndist okkur ágætt tækifæri til að
flytja honum boðskap fagnaðarerindisins um
kærleiksráðstafanir Guðs, syndugum mönn-
um til hjálpræðis. Honum fannst það óskilj-
anlegt, að Guð elskaði jafnt góða menn og
vonda og hann var sannfærður um að hegn-
ing hlyti að bíða hans hinum megin, ekkert
annað cn vægðarlaus hegning. Við sýndum
honum fram á, að úr því að Guð hefði sent
son sinn til að leggja lífið í sölurnar fyrir
okkur, þá þyrfti enga frekari sönnun fyrir
þvl, að hann er fús til að fyrirgefa iðrandi
syndara og taka okkur í sátt.
Smám saman rofaði fyrir sálarsjónum þessa
tiguðlega manns. Hann vildi um fram allt
bæta fyrir brot sín, að svo miklu levti sem
jrað var mögulegt, og sættast við Guð og
menn. Djá Lá-já var fyrsti maðurinn, sem
tók kristna trú í Hjunhjen. Síðar fylgdu
margir í spor hans.
HJUNHJEN hefur verið langt aftur í aldir
miðstöð skurðgoðadýrkunar í norður-
hluta Honanhéraðs. Þar er til dæmis gyðjan
fræga, sem sagt er að ráði barneignum. Kín-
verskur maður getur vart til þess hugsað að
fara svo úr heimi þessum, að hann ekki láti
eftir sig son, er beri svo fram fórnir bæði á
leiðinu og í feðraliofinu. Eigi hann ekki son
á lífi, er sjái honum á þennan liátt fyrir
framfæri í dáinsheimum, mundi hann verða
hælislaus beiningamaður þar um alla eilífð.
Honum er óljúft að liugsa til þess, jafn aum
og ævi beiningamannsins er í Kína. Ekki
koma dætur í sona stað í þessum efnum
fremur en öðrum. Dætur eru foreldrum sín-
um lítt viðkomandi eftir að þær giftast, og
er litið á þær sem börn tengdaforeldra þeirra.
En sonarskyldan nær út yfir gröf og dauða.
Eignist kínversk hjón ekki son, verður mað-
urinn að útvega sér aðra konu. Eignist hann
enn ekki son, fær hann sér þriðju konuna,
ef fjárhagur leyfir. Undir slíkum kringum-
stæðum er fjölkvæni ekki aðeins afsakanlegt,
að dómi Kínverja, heldur sjálfsagt, livað sem
nýjum lagasetningum kann að líða.
Tilbiðjendur gyðjunnar í Hjunhjen eru
nær einvörðungu lijón, sem eiga aðeins einn
son eða engan. Þau jrnrfa ekki að kosta miklu
til. Þau fórna brúðu, sem hefur verið gerð
úr pappír, en fá í staðinn drengi með holdi
og blóði. Þó getur það brugðist!
(Framhald á bls. 25.)
14