Samvinnan - 01.01.1949, Blaðsíða 29

(Framhald).
einnig og slóst í hópinn. Hann var einnig hinn vingjarn-
legasti, þegar honum hafði gefizt tími til að átta sig ofur
lítið. Honum gazt vel að Sölva, en fannst hann þó undar-
iega prásætinn um kvöidið, því að hann fór ekki fyrr en
löngu eftir venjulegan háttatíma Garvloits gamla. Elísa-
bet fylgdi honum niður í ganginn. Kveðjuathöfnin var
raunar líkari því, að Sölvi væri á förum til fjarlægrar
heimsálfu en að hans væri von aftur að morgni.
Snemma næsta morgun var Elísabet komin á fætur og
stóð nú í snotra, hollenzka búningnum og litlu húfuna á
höfði sér úti við gluggann í stofu Garvloits og beið unn-
nstans. Veður var kyrrt og milt, næturþokan var að byrG
að greiðast í sundur, og náttúran beið komu sólarinnar í
þögn og eftirvænting.
Áður en nokkrum útidyrum við götuna endilanga hafði
verið lokið upp, var Sölvi kominn á vettvang og tekinn að
skima eftir því, hvort hann sæi unnustunni hvergi bregða
fyrir við einhvern gluggann í „Stjörnunni“. Þegar þau
heilsuðust, Ijómuðu andlit þeirra beggja af kyrrlátri,
sterkri gleði.
Maddama Garvloit gerði sér eitthvað til erindis út úr
stofunni, svo að þau hjónaleysin fengju að vera þar ein og
í næði.
„Sjáðu nú til, Elísabet," sagði Sölvi dálítið hátíðlegur
í máli: — „Fyrir fimm árum síðan var eg staddur í Boston,
og þá keypti eg þessa hringa.“
Hann rakti pappírsumbúðirnar utan af hringunum og
lagði þá í lófa stúlkunnar. — „Eg átti við margar sorgir og
áhyggjur að stríða eftir það. En þú sérð þó, að eg hef ávallt
geymt þá og aldrei fargað þeim aftur, þrátt fyrii allt.“
Hún fleygði sér skyndilega um háls honum og fól andlit-
ið við barm hans, og þegar hann leit framan í hana, sá
hann, að henni hafði vöknað um augu af ákafri geðshrær-
ingu.
Síðan höfðu þau nóg að gera við að skoða hringana um
stund. Þeir voru báðir breiðir og einsteyptir úr skíru gulli,
og Elísabet fundust þeir fallegustu hringar, sem hún hefði
nokkurn tíma séð. Hún dró þá báða á sama fingurinn, þótt
annar væri alltof flugrúmur á svo grannri hönd. bar þá upp
á móti birtunni til sýnis og sagði í bamslegri einlægni:
„Þetta er fyrsti hringurinn, sem eg eignast á ævinni!“
Hún hafði ekki fyrr sleppt orðinu, en dimmum skugga
brá á svip Sölva. Hún stokkroðnaði og iðraðist eftir að hafa
sagt þetta, því að nú fyrst var henni ljóst, hvað beinast lá
við að hugsa í þessu sambandi: að mjóu hefði munað að sjó-
liðsforinginn ungi hefði fengið að draga slíkan einbaug á
hönd henni. En þessi óþægilegu geðhrif liðu þó jafn
skyndilega frá, eins og þau höfðu komið, því að sjálfsbjarg-
arhvöt ástarinnar byrgði þau strax í hvítavoðum hinnar
ungu og sterku hamingju þeirra.
Elísabet hafði ekki ennþá dirfzt að spyrja, hvenær Sölvi
hugsaði til ferðar aftur, þótt hún væri þrásinnis komin á
fremsta hlunn að gera það. Hún vissi, að skip hans lá ferð-
búið í Púrmurende, og hún óttaðist, að hann þyrfti kann-
ske að fara þegar að morgni næsta dags. En ennþá sagði
hún ekkert og ætlaði sér að slá spurningunni á frest, unz
liann kæmi aftur um kvölidð. En þegar hann var að fara,
gat hún þó ekki stillt sig lengur, en spurði með dálitlum
skjálfta í rómnum:
„Hvenær þarft þú að fara?“
„Á þriðjudagskvöldið, Elísabet. Á miðvikudagsmorgun
verð eg að vera kominn til Purmurende, hjá því verður
ekki komizt!"
Þetta var miklu betra en Elícsabet hafði þorað að gera
sér vonir um. Hvílíkur fögnuður! Hvorki meira né minna
en fimm heilir dagar fram yfir djörfustu áætlanir!
Og þessir fimm dagar liðu í algleymisfögnuði fyrstu ást-
arsælunnar, — en bara alltof fljótt!
Eftir messu á sunnudaginn var haldin eins konar þjóð-
hátíð í Amsterdam. Þann dag var afhjúpað í hinu forn-
fræga ráðhúsi borgarinnar nýtt málverk af þjóðhetjunni
ungu, van Spyck, er sprengt hafði skip sitt í loft upp heldur
en að láta það falla í hendur óvinanna í ófriðnum árið
1830. Prúðbúinn mannfjöldinn streymdi til ráðhússins,
fyllti alla sali þess og ganga, en þeir, sem ekki voru svo
heppnir að komast inn í húsið, tóku sér stöðu á Ráðhúss-
torginu í stórum hópum. Stór hornaflokkur lék hollenzka
þjóðsönginn, og glöggt mátti lesa það á andlitum fólksins,
að heit föðurlandsást og sterkar þjóðerniskenndir gripu
mannfjöldann föstum tökum á þessarri hátíðlegu stundu.
Elísabet reikaði um hátíðarsvæðið við hlið Sölva og
studdist við handlegg hans. Ljómi hinna hátíðlegu og
sterku tilfinninga lék um hana og endurspeglaðist á fagra
andlitinu. Sölvi var líka í hátíðarskapi, þótt hann væri ekki
jafn kunnugur öllum atvikum þarna og Eílsabet. En há-
tíðaskapið kom að innan — úr innstu hjartafylgsnum hans.
Og svo gat hann aldrei þreytzt á því að virða unnustu sína
fyrir sér og finna nærvist hennar orka á hann eins og áfengt
og höfugt vín. Að lokum bar mannhafið þau inn í salinn,
þar sem málverkið góða hékk til sýnis á einum veggnum.
Þar gat að líta sautján ára ungling, sjóliðsforingjaefni —
á fallbyssubátnum, þegar úrslitastundin nálgaðist. Elísa-
bet starði hrifin á málverkið um stund, en Sölvi stóð þögull
29