Samvinnan - 01.01.1949, Blaðsíða 25

ÆVINTÝRIÐ AF PÉTRI KÓNGSSYNI
„Md ég smakka?" spurði hundurinn.
refum, og eg þarf á góðum veiðihundi að
halda.“ Hundurinn varð hinn glaðasti og
lagði af stað með Pétri kóngssyni og kett-
inum. Skömmu síðar mættu þeir ljómandi
fallegri stúlku, sem bar hænu í fanginu, en
haninn hoppaði við hlið hennar. „Góðan
dag, hvað heitir þú?“ sagði Pétur. „Eg er nú
bara hún Ása, sem gætti hænsnanna. Á bæn-
um þar sem eg var, var fjöldi hænsna, en þeg-
ar átti að fara að slátra þeim öllum, kenndi
eg í brjósti um þau, og ég lagði af stað með
þessi," svaraði litla stúlkan og benti á hæn-
una sem hún bar og hanann, sem lioppaði
við hlið hennar.
„Það er alveg Ijómandi gott,“ sagði Pétur,
„nú skaltu koma með okkur heim í ríki mitt.“
Ása féllst óðar á það, og þau gengu öll af
stað. Ása brosti framan í kónungssoninn, ug
honum þótti þegar í stað vænt um hana.
Ása og Pétur leiddust og voru hin kátustu.
Nú er að segja frá því, að síðar mættu þau
kú, geit, svíni, kind og að lokum hesti, sem
öll slógust í för með Pétri kóngssyni.
„Nú vantar mig aðeins skraddara," sagði
Pétur. Varla hafði hann sleppt orðinu, þegar
skraddari nokkur kom gangandi eftir vegin-
um og rogaðist með fullt fangið af nýjum,
fögrum klæðum.
Jafn skjótt og skraddarinn kom auga á Pét-
ur og allt fylgdarlið lians, hrópaði liann:
„Ungi lierra minn. Hafið þér kannske líka
þörf fyrir skraddara og eitthvað af íatnaði?"
Pétur kóngssonur svaraði: „Fötunum tek ég
við, skraddari góður, en þau skaltu fá vel
borguð, þegar ég kem heim í ríki mitt, og
þar skaltu líka fá nóg að starfa."
Allur hópurinn hélt nú áfram, og þegar
kom að landamærum konungsríkisins, stóðu
kóngur og drottning þar.
„Ertu kominn, kæri sonur!“ hrópuðu þau
bæði. „Velkominn! Velkominn! Við höfum
beðið þín lengi, og nú þurfum við sannarlega
á hjálp að halda. Hér er ekkert til að lifa af
Hér er ekkert nema grátur og kvein, rottur
og refir.“
Þegar kötturinn og hundurinn heyrðu
minnst á rottur og refi, þutu þeir af stað.
Þeir tóku til óspilltra málanna og veiddu
allt hvað af tók, og þegar í stað fækkaði
bæði rottunum og refunum í kóngsríkinu.
En kóngurinn hélt áfram að barma sér:
„Síðasta kýrin okkar er dauð fyrir löngu
síðan.“ „Bö-bö-bö,“ heyrðist þá. Það var
kýrin hans Péturs, sem kom til þess að láta
mjólka sig.
„Síðasti hesturinn okkar varð fyrir plógn-
um,“ hélt kóngurinn áfram, „og við eigum
engar geitur lengur og engar kindur.“ „Me-
me-me,“ jarmaði kindin, og „mö-mö-mö,“
lét í geitinni, um leið og þær hoppuðu báðar
til kóngsins og hesturinn kom brokkandi á
eftir.
„Eg á ekki eina einustu hænu eftir,‘ and-
varpaði drottningin, „ekkert egg handa þér.“
„Droggd, droggd, ga, ga, ga,“ gaggaði hænan,
og um leið verpti hún tveim stórum eggjum.
Nú fyrst tók kóngurinn eftir því, hve vel
sonur hans var búinn, en hann var sjálfur
í hinum mestu lörfum. Þá gekk skraddar-
inn fram: „Um það skal ég sjá, yðar hátign,“
sagði hann og tók fram bæði nál og tvinna.
„Hvar hefirðu kóngsdótturina?" hrópaði
kóngur að lokum, „við héldum, að þú mynd-
ir nú koma heim með kóngsdóttur." —
„Kóngsdóttur," svaraði Pétur, „kóngsdóttur
----jú, hún er auðvitað hér.“ í
Og svo leiddi hann litlu hænsnastelpuna,
hana Ásu, til foreldra sinna, og hún stóð þar
og hló í sólskininu.
Úti er ævintýri.
A. S. S. þýddi.
Djá LÁ-JÁ, LÖGREGLUSTJÓRI
(Framhald af bls. 14.)
— Við vorum staddir uppi í fjallshlíðinni
fyrir ofan Hjunhjen, lögreglustjórinn og eg.
Vegurinn til hofsins lá þar um, og gerðum
við pílagrímunum „fyrirsát".
Pílagrímarnir voru í þetta sinn óvenju-
lega margir. Borgarstjórinn sjálfur gekk í
broddi fylkingar, og liélt hann á stórri papp-
írsbrúðu í annari hendi. Hann staðnæmdist,
er hann sá okkur, enda hafði nú Djá Lá-;á
tekið til máls. Talaði hann af miklum móði,
eins og hans var venja, og sneri nú máli
sínu beint til borgarstjóra:
„Gyðjan þarna hefur alls ekkert vald til
þess að gefa ykkur sonu,“ sagði hann. „Hún
er ekki meira megnandi en liver annar dauð-
ur hlutur. Eg get vel borið um það. Þegar
eg var að missa sjónina, reyndi eg þráfald-
lega að blíðka goðin með dýrum fórnum.
Eg kostaði jafnvel heilan hóp leikara til að
halda hér leiksýningar þeim til vegsemdar.
En allt kom fyrir ekki. Eg varð alblindur og
varð að þreifa fyrir mér með löngu priki.
En svo sendi hinn sanni Guð þjón sinn,
doktor Smith; læknaði hann mig, og hef eg
aldrei haft betri sjón en nú. Jafnframt var
mér gefin andleg sýn. Þið vitið, að eg hef
verið lögreglustjóri í fjölda mörg ár. Þeirri
stöðu gegna ekki aðrir en óvandaðir menn,
enda fannst ekki verri og miskunnarlausari
mannhundur í öllu héraðinu en eg. En Guð
á himnum elskaði mig þrátt fyrir það, og
sendi hann son sinn Jesúm Iírist til þess að
frelsa mig undan valdi syndarinnar. Snúið
ykkur því til lifanda Guðs og væntið einskis
af falsguðum, gerðum úr tré og leir.“
BORGARSTJÓRINN stóð eins og stand-
mynd og starði á okkur. Flestir, sem í
fylgd með honum voru, voru, voru auðsjáan-
lega stórforviða. Eg tók nú þar til, sem Djá
Lá-já hætti, og sagði meðal annars:
„Foreldrar mínir áttu tíu syni og eina dótt-
ur. Tengdaforeldrar mínir áttu níu syni og
fjórar dætur. Voru því alls nítján synir hjá
þessum tveimur fjölskyldum, en ekki höfð-
um við samt heyrt þess getið, að til væri slík
gyðja, er gæfi mönnum sonu. Bókin, sem eg
held hér á, fræðir oss um það, að til sé að-
eins einn sannur Guð. Líf og dauði er í hendi
hans, því hann einn er almáttugur. Það er
því undir vilja hans komið, hvort þér eign-
ist sonu eða ekki.“
Margir hvöttu borgarstjórann til að halda
áfram ferðinni til hofsins, en hann var ófáan-
legur til þess. Hann fleygði pappírsbrúð-
unni og sagði: „Farið þið, mig langar til að
fræðast betur um hina nýju kenningu."
Gerðum við honum nú kunnan veg llfsins.
Nokkru síðar gaf hann Drottni Jesú hjarta
sitt. Vegna fordæmis hans og vitnisburðar
snerust fjörutíu fjölskyldur i Hjunhjem til
kristinnar trúar á einu ári.
Er eg kom þangað nokkru síðar, gekk
borgarstjórinn í lið með okkur. Hann talaði
af einurð um fyrir skurðkoðadýrkendum og
sagði frá reynslu sinni. „Fyrir ári síðan stóð
eg í ykkar sporum," sagði hann meðal ann-
ars. „Eg ætlaði þá upp til hofsins til þess
að biðja gyðjuna um son, en á leiðinni þang-
að var mér fluttur í fyrsta skipti boðskapur-
inn um ríki Guðs. Eg trúði, og hafnaði jafn-
framt þessuu fánýtu goðum. Nú hefur Drott-
inn gefið okkur ljómandi fallegan dreng!"
Kristniboðið bar snemma mikinn árangur
í Hjunhjen. Var það ekki sízt okkar ágætu
samverkamönnum, Djá Lá-já og borgarstjór-
anum, að þakka. En þar voru einnig margir
góðir sjálfboðaliðar úr hópi þeirra, er snú-
izt höfðu til trúar. Við vorum stundum um
hundrað manns, er unnum þar að prédikun
orðsins. Suma dagana, er fórnarhátíðir stóðu
yfir í hofunum, var mannfjöldi svo mikill
saman kominn í Hjunhjen, að nam nokkr-
um hundruðum þúsunda manna.
Djá Lá-já lögreglustjóri dó 78 ára gamall;
hafði hann þá fyrir nokkru misst konu sína,
en hún varð 76 ára gömul. Þau voru bæði
sannir og trúir vottar Krists allt til dauða.
— Þannig sagðist Jonathan Goforth, fyrsta
kristniboðanum i Hjunhjen, frá. Hann dó
fyrir nokkrum árum í hárri elli. En starfið,
sem hann hóf í Hjunhjen, heldur áfram. Þar
hafa hafa gengið í skóla þúsundir bama, sem
hefðu annars enga fræðslu hlotið. Þar hefur
bágstöddum og sjúkum verið líknað. Og þar
hefur fjölda manna verið sagt frá honum,
sem einn er „vegurinn, sannleikurinn og
lífið" öllum mönnum.
Ólafur Ólafsson.
25