Samvinnan - 01.01.1949, Blaðsíða 24

Ævintýrið
af Pétri kóngssyni j
Barnasaga frá Svíþjóð
LANGT, langt í burtu, í ríki liinna bláu
fjalla, bjuggu eitt sinn kóngur og drottning
í riki sínu. Konungurinn og drottningin
voru svo fátæk, að þau áttu ekki málungi
matar.
Það var hörmulegt ástand í konungsríkinu
og jafn illa var komið f)TÍr öllu fólki í land-
inu. Allt var í hinni mestu niðurníðslu, ltver
borg, liver bær, hvert einasta hús. Það var
heldur enginn, sem nennti að vinna að
nokkrum lilut. Enginn nennti að hreyfa
jtlóg eða spaða, og enginn átti góða daga,
nema rotturnar, sem átu upp síðasta kornið,
og refirnir, sem átu upp síðustu liænsnin. Síð-
asti hundurinn og síðasti kötturinn voru fyrir
löngu dauðir úr sulti.
En þá bar svo við dag nokkurn að drottu-
ingin fæddi lítinn kóngsson. Hann var frísk-
ur og duglegur drengur og svo kátur var
hann, að hann hló og skemmti sér, þegar
hann sá sólargeislana eða þá bæturnar á
skykkju föður síns, sem voru í öllu regnbog-
ans litum.
„Það er gott,“ sagði konungurinn, „að
drengurin nokkar er svona glaðlyndur i öllu
þessu basli okkar og fátækt. En hvað cerður
um hann? Ef við ættum nokkrar kindur eða
geitur, þá gæti liann orðið fjárliirðir. En þar
sem við erum svo fátæk, verðunt við víst að
senda hann eitthvað út í heiminn." Og það
varð úr. Pétur kóngssonur, eins og hann var
kallaður, fékk nokkrar brauðsneiðar í mal
sinn, setti litlu kórónuna á gulu lokkana
sína, kvaddi kóng og drottningu og lagði af
stað út í heiminn.
Hver, sent Pétur kóngssonar fór, kom hann
sér svo vel að ölurn þótti vænt um liann.
Hann kunni líka mörg verk og var fús að
vinna. Hann var bæði duglegur og iðinn.
Enginn gætti kindanna betur en hann, og
enginn var duglegri við mokstur eða gröft
en hann. En það gekk illa með að fá greidd
nokkur vinnulaun. „Kóngssyni er ekki hægt
að borga,“ sögðu liúsbændur hans, „það væri
blátt áfram skammarlegt að fá lionum pen-
inga. Nei, kóngssyni þökkum við þann heið-
ur, sem hann hefir sýnt okkur, og svo hróp-
um við húrra fyrir honum.“
Pétur kóngssonur ferðaðist frá einunt bæn-
um til annars og bauð þjónustu sína. Alls
staðar var sama sagan: Mikil vinna, mörg
húrra ltróp en engin laun. „Beztu launin
fæ ég nú samt sem áður,“ hugsaði Pétur með
sjálfum sér. „Það er vinnugleðin. Eg hefi
mikla gleði og ánægju af starfi mínu.“
Pétur kóngssonar ferðaðist lengi og fór
víða. Ekki gat hann annað en brosað að
bændunum, sem fannst ekki koma til mála
að greiða honum laun, af því að hann var
kóngssonur. Sjálfum fannst Pétri, að liann
ætti skilið að fá vel borgað allt starf sitt
og erfiði.
Tíminn leið og Pétri kóngssyni fór að
langa heim. Löngun hans varð sterkari með
degi hverjum, og að síðustu ákvað liann að
halda heim, jafn vel þótt hann kæmi álíka
ríkur og hann fór.
Dag nokkurn, Jtegar hann átti skamnit ófar-
ið á veginn, sem lá heim í ríki föður hans,
mætti hann ketti, sent kom gangandi eftir
veginum og mjálmaði sáran. „Kisa mín,“
sagði Pétur kóngssonur um leið og hann
bauð henni af brauðskorunum sínurn, „hefir
j)ú ekkert annað að gera en að rölta eftir
Jtjóðveginum og mjálma" „Nei,“ svaraði kisa,
,,eg heli ekkert annað að gera, því að J)ar sent
eg átti heima er engan ma tað fá lengur. Við
eru búnar með allar rottur og allar mýs,
sem ])ar var að hafa.“
„Jæja,“ svaraði Pétur kóngssonur, „úr J)ví
að svo er kornið, þá skaltu bara slást í för
með mér. Þú skalt fá eins rnikið af rottum og
músum, eins og J)ú getur í J)ig látið.“
Kötturinn féllst auðvitað á })að, og J)eir
röltu af stað. Þegar þeir höfðu gengið nokkuð
lengi, ákváðu þeir að hvíla sig. Pétur kóngs-
sonur tók upp bráuð sitt og skipti því bróð-
urlega á milli sín og kisu. Rétt í því kom
hundur lilaupandi og bað um svolítinn
brauðbita. „Jú, jtað geturðu fengið," svaraði
Pétur, „ef ])ú getur gert ])ér að góðu J)essar
skorpur."
„Sannarlega get eg það,“ gelti hundurinn,
J)ví að ég er svengri en nokkur liundur ltefir
nokku sinni verið.“
„Hvers vegna fórstu að heiman" spurði
Pétur. „Vegna Jtess, að húsbóndi minn liafði
engin not fyrir mig lengur. Allir refir og
aðrir liænsnaþjófar voru horfnir úr hérað-
inu og allar kindur dauðar," svaraði liundur-
inn. „Þá skaltu koma með mér,“ sagði Pétur
kóngssonur. „í rnínu héraði er mikið al
24
Prinsinn bauöst til þess aÖ leiöa Ásu.