Samvinnan - 01.03.1949, Blaðsíða 9

Franska skáldkonan Simone de fíeauvoir og ameriski rithöfundurinn og blökkumaðurinn frœgi Richard Wright
fluttu snjallar rœður um á Parisarfundinum um „in ternationalisma andans“ og lýstu veröldinni i dag.
GAKKY DAVIS hefu:
hins vegar ekker
frægðarorð að baki sér
ekkert annað fram að bjóð;
ER athæfi Garry Davis — hins fyrsta
heimsborgara — skrípaleikur eða
sögulegur viðburður? Þessari spurn-
ingu er enn ekki hægt að svara, en vel
má atliuga málið með dálítilli gagn-
rýni.
Mun Garry Davis takast að ná settu
marki? Umræður þær, sem orðið hafa
um hann í heimsblöðunum til þessa,
iiafa að mestu leyti verið tengdar nýj-
ungagirni og leit blaðanna að lineyksl-
ismálum, og þeir 20.000 tilheyrendur,
sem hlýtt hafa á málflutning hans í
\7élodrome d’Hiver í París, hafa flestir
\erið haldnir þeim mannlega veik-
ieika, sem kallast forvitni. F.n með
hneykslissögum, nýjungagirni og for-
vitni er ekki liægt að skapa þátt mann-
kynssögunnar. Davis hefur þó teki/.t að
vekja athygli á sér og sínum hugðar-
efnum á þann hátt, að liann hefur
fengið fólk til þess að Iilusta, og aðeins
með því er mikill sigur unninn.
Garry Davis liefur kynnt sjálfan sig
sem nokkurs konar meinlætamann og
sérvitring, sem með fordæmi sínu vill
snúa mannkyninu til betri vegar. Ekki
verður því neitað, að Iiann hefur hing-
að til leikið þetta hlutverk vel, en
áhrifin, sem fordæmi hans hefur haft,
hafa æði oft frekar svarið sig í ætt við
forvitni og nýjungagirni fjöldans, en
alvarlegan ásetning til breytts lífernis.
Fólk þyrpist líka saman til þess að sjá
og heyra raunverulegan meinlæta-
mann, eða vanskapning, en slíkt fólk
hefur víst sjaldan umbætt heiminn,
og naumast mundi veröldin skemmti-
legur samastaður, ef íbúar hennar
væru allir í þeim flokki manna. Hætt
er og við, að útkoman yrði megnasta
stjórnleysi, ef nokkrar milljónir Eng-
lendinga, Frakka og Bandaríkja-
raanna, lýstu því allt í einu yfir, að
þær fylgdu fordæmi Garry Davis,
hölnuðu ríkisborgararétti sínum, en
lýstu yl’ir heimsríkisborgararétti í stað-
inn.
Það er vissulega ekki
vandi að finna rök til þess
að andmæla með kenning-
um Garry Davis. Uppátæki
lians hefur meira að segja
stefnt flestum skynsamleg-
um rökum gegn honum.
En ef til vill er tækifæri
hans fólgið í þessu, mikil-
leiki hans í því, hve hann
er lítill og óþekktur.
Ef Alb. Einstein, André
Gide eða Jean-Paul Sartre
hefðu allt í einu tekið upp
á því, að rífa vegabréfin
sín í tætlur og segjast vera
heimsborgarar, mundu hin
sálfræðilegu áhrif þess á
mannkynið liafa verið frek-
ar lítil. Og enginn þeirra
hefðu vaxið af því verki.
Þeir eru allir þegar nokk-
urs konar heimsborgarar í
heimi andans, og áþreifan-
leg yfirlýsing um þetta
mundi ekki hafa vakið
neina sérstaka athygli. Þeir
hefðu ekki þurft að óttast
‘ neitt. Frægð þeirra hefði
varið þá fyrir yfirheyrzlum
lögreglu og útlendingaeftir-
lits. Þessir menn eru líka í
fjarlægð frá hinum venju-
lega borgara, og fordæmi
þeirra mundi talið akadem-
ískt eða bókmenntalegt sér-
vizkubragð og óviðkom-
andi almenningi.
ÍFYRSTi HEIMSBORGARfNN
V_____________________J
9