Samvinnan - 01.03.1949, Blaðsíða 24

EINU SINNI kom aðvífandi í ríki
nokkurt sterkur maður úr fjar-
lægu landi. Hann hafði aldrei á ævi
sinni hitt jafningja sinn að kröftum,
og nú skoraði hann á einhvern lands-
búa að koma og fást við sig. Kóngur
kallaði saman þing, en það leið langur
tími áður en hann fékk nokkurn til
þess að þreyta fangbrögð við kraftajöt-
uninn. Að lokum gekk þó fram úr
hópnum veiklulegur dvergur og
bauðst til þess að glíma við risann.
Kraftajötuninn leit kæruleysislega
niður á mótstöðumanninn. Hann hélt,
að verið væri að gera gabb að sér.
Dvergurinn sagði þá, að bezt væri, að
þeir reyndu kraftana á einhverju áður
en glíman byrjaði. Risinn
greip stein í bræði sinni og
kreisti liann svo fast, að vatn
rann úr lionum. Dvergurinn
skipti á steininum og svarnpi,
svo fljótt, að ekki mátti auga
á festa, og svo kreisti hann auð- ^
vitað enn meira vatn úr svamp-
inum en risanum hafði tekizt JM
að ná úr steininum.
Risinn tók þá annan stein
og kastaði honum af svo miklu Æg.
afli til jarðar, að hann varð að Æb
dufti.
Dvergurinn greip s t e i n,
laumaði honum í vasa sinn, og
kastaði svo handfylli af mjöli
til jarðar.
Risinn varð standandi hissa,
hann rétti fram hönd sína og
sagði: „Eg bjóst aldrei við, að
lítill maður gæti verið svona sterkur.
Eg kæri mig ekkert um að glíma við
þig, en við skulurn takast í hendur
og staðfesta með okkur vináttu og
bræðralag."
Nú bauð risinn dvergnum heim
með sér, en fyrst vildi hann fá að vita,
hvers vegna hann hefði ekki þrýst
hönd sína eins og vina væri siður.
Dvergurinn svaraði því til, að sér væri
algerlega um megn að hafa hóf á kröft-
unum, og hefði hann, því miður, orð-
ið fleiri en einum manni að bana með
handtakinu einu saman.
Vinirnir héldu nú af stað. Á leið-
inni komu þeir að á, sem þurfti að
vaða.
Dvergurinn óttaðist, að straumur-
inn mundi skella sér flötum, og sagði
því heljarmenninu, að hann væri
mjög magaveikur og væri því ekki
hollt fyrir sig að vaða í köldu vatni,
bezt væri heilsunnar vegna, að hann
væri borinn yfir.
í miðri ánni nam risinn staðar með
dverginn á bakinu og sagði: „Eg hef
heyrt, að allir sterkir menn séu mjög
þungir, en eg finn ekkert fyrir þér á
bakinu á mér. Hvernig stendur á
þessu?“
„Við erum nú orðnir vinir og bræð-
ur,“ sagði dvergurinn, „og þess vegna
nær það engri átt að leggja alla þyngd
rnína á þitt bak. Ef eg héldi ekki í him-
ininn nreð annarri hendinni, mynd-
irðu alls ekki geta borið mig.“
En risann langaði til að reyna kraft-
ana, og þess vegna bað hann dverginn
að sleppa hendinni af himninum eitt
augnablik, og þá tók dvergurinn tvo
nagla upp úr vasa sínum og stakk
þeim á kaf í öxlina á heljarmenninu.
Risanum fannst sársaukinn óþol-
andi og bað dverginn blessaðan að
létta á sér og grípa í himininn aftur.
SKÖMMU SEINNA komu jreir að
liúsi risans, og auðvitað vildi ris-
inn gefa vini sínum að borða. Hann
stakk því upp á Jrví, að Jreir skyldu
skipta með sér verkum, annar Jreirra
skyldi taka brauðið út úr ofninum, á
nreðan liinn færi ofan í kjallara eftir
víni.
Dvergurinn leit inn í ofninn og sá
þar ógnarstórt brauð, sem hann myndi
aldrei geta hreyft úr stað, og Jress
vegna kaus liann heldur að fara niður
í kjallara eftir víninu. Þegar niður
kom, gat hann ekki einu sinni skrtifað
frá krönunum, og þá varð hann hrædd-
ur urn að risinn væri búinn að taka
brauðið úr ofninum, svo að liann kall-
aði: „Á eg að konta upp með allar
tunnurnar?“
Risinn varð óttasleginn og hentist
niður, en dvergurinn Jraut upp. Sér til
mikillar skellingar sá hann þá, að
brauðið var enn í ofninum, og Jrá sá
hann, að nú var að duga eða drepast,
hann yrði einhvern veginn að ná því
út. Með miklum erfiðismunum gat
hann dregið brauðið fram á hólfbrún-
ina, en þá datt hann og brauðið féll ol-
an á hann. Hann gat sig nú
hvergi lireyft og var að stikna,
Jrví að brauðið var heitt.
Rétt í þessum svifum kont
risinn að neðan með vínið og
spurði hvað komið hefði fyrir.
Dvergurinn svaraði: „Eins og
w eg sagði þér í morgun, þá er
w eg afleitur í maganum, og það
er ágætt að nota heitt brauð
Kl sem bakstur.“ — „Veslings vin-
ur minn,“ sagði risinn. „Líð-
^ ur þér þá betur núna?“ — „Já,
W hamingjunni sé lof, miklu bet-
k ur,“ sagði dvergurinn. „Þú
mátt taka brauðið, eg er að
verða stálsleginn."
Risinn tók brauðið, og svo
settust Jreir báðir að snæðingi.
Allt í einu linerraði risinn svo
hraustlega, að dvergurinn fauk
upp í rjáfur og greip þar í eina
sperruna, svo að liann féll ekki
niður aftur og meiddi sig. Risinn
leit upp undrandi og spurði: „Hvað á
Jretta að Jrýða?" Dvergurinn svaraði
með þjósti: „Ef Jni hagar þér svona
dónalega aftur við borðið, Jrá skal eg
taka þessa sperru, sem eg hekl í, og
mola á þér hausinn með henni.“ Ris-
inn afsakaði sig auðmjúklega og lof-
aði, að hann skyldi aldrei framar
hnerra undir borðum, og Jrví næst
sótti hann stiga, svo að dvergurinn
gæti komizt niður.
(Þjóðsaga frá Kákasus).
Leiðrctting. í síðasta hefti urðii þau mistök,
að myndir á bls. 4 og j neðst, rugluðust, þannig
að myndin á bls. 4 átti að vera á bls. j og öfugt.
24