Samvinnan - 01.12.1964, Síða 23

Og pá er ég kominn i kvœðisins völundarhúsi
að ketilsmiðnum við aflsins — og blístrunnar galdur,
sem hreinsar burt gjallið og hagrœðir kolum á eldi
og hitar pá deiglu sem sköpun og tortíming rœður.
— Já, vinur minn gamli, sú stund er stutt sem við dugum
og störf okkar pegar í safni liðinna tíða,
dagaðir uppi við horfum og hlustum, en tíminn
heldur áfram að líða.
Eldbrunninn, sótugur, svartur, með göt í löggum
situr pú einn, meðal skrifla, tómur og kaldur,
sitjum við tveir og berum bœkurnar saman,
brunninn er éldurinn glaði í okkar hlóðum.
Vitum við báðir að eitt er að sitja í ösku,
annað að vera hinn gullslegni riddarahjálmur;
og kannske var viðlíka efnið í okkur báðum,
— ekki sem dýrastur málmur.
Framtíðarveröld skal búa sem bezt við hœfi,
og brjóttu pá, smiður, pá hluti sem nýtast ei lengur.
Virð samt á betri veg pó með hálfum huga
hefjum við éldgamla bœn, án vonar um andsvar:
Skaparinn mikli, meistari deiglunnar svörtu,
mœttum við biðja pig, sem ert engum háður,
að brœða og steypa úr brotunum nytsama smíði,
betri og fegurri en áður.
Guðmundur Böðvarsson