Samvinnan - 01.12.1964, Blaðsíða 3

uðust í skála sína að langeldum, líkt og forfeður
vorir. Þeir leyfðu hinum kristnu mönnum að
koma þangað og flytja mdl sitt. Gamall þulur reis
úr sœti, ávaryaði þá og sagði: „Svo virðist mér,
að líf mannsins sé því líkt, að ókunnur fugl villist
inn í þennan skála, flögri hér yfir langeldum
stutta stund og hverfi svo aftur út í myrkrið. Geti
gestir vorir sagt oss eitthvað með sannindum um
upphaf lífs vors og endaiok, munum vér taka
erindi þeirra vel.“
Aðdáunarverður er þessi ókunni fornaldarmað-
ur. Hann ber fram meginspurningu mannlegs lífs
og býr hana líkingu, sem allir skilja. Vitrings-
hugsunl Skyggni skálds!
Boðskapur gestanna var jólaboðskapur, fagn-
aðarerindi. Þeir voru lærisveinar hins dýrlega
barns, sem fœddist í Betlehem — þegnar Ijóssins,
sem upplýsir hvern mann og breytir lífsgátunni
í fagnaðarboðskap.
í bráðum tvö þúsund ár hefir nokkur hluti
mannkynsins varðveitt áhrifamiklar heimildir
um það, að í Gyðingalandi hafi fœðzt og lifað
maður, sem var guðdómlegur að vizku, mœtti og
kœrleika. Jörðin beið hans. Hann kom í fyllingu
tímans. Jarðarbúar voru þá orðnir langpíndir og
hrjáðir af geigvænlegu andlegu myrkri, af hverf-
leika, miskunnarleysi og synd. Nú lustu þeir upp
fagnaðarópi frelsaðra manna. Þeir sögðu: Hið
sanna Ijós, sem upplýsir hvern mann, er í heim-
inn komið. Oss er frelsari fœddur. Og vér sáum
hans dýrð. Þessi vitnisburður hefir síðan verið
studdur af reynslunni. Hinn upprisni Drottinn
hefir verið nálægur kristni sinni, þ. e. þeim ját-
endum sínum, sem ekki voru of mjög „af holds
vilja né manns vilja, héldur af Guði getnir.“
Það er eðli Ijóss, að gera sýnilega þá hluti, sem
í myrkri eru huldir. í Ijósi Krists sést það, hvað
mennirnir eru. Þar hverfur sú missýning, að þeir
séu ekkert annað en jarðneskt, óstöðugt og
hverfult efnasamband. Þar sést, að kjarni mann-
legs persónuleika er lifandi og varanleg „sál“,
bundin skapara sínum og öllum öðrum sálum af
laðandi og knýjandi lögmáli kærleikans. „Kær-
leikur hins Smurða knýr oss“. Um leið eignast
mannlífið siðgœðisgrundvöll, — hinn eina, sem
til er.
Samt er enn svo ástatt í mannheimi, — jafn-
vel hjá kristnum þjóðum, jafnvel hjá vorri þjóð
— að stöðuglega erum vér minnt á þetta: „Og
Ijósið skín í myrkrinu, og myrkrið hefir ekki tek-
ið á móti því.“
Nú í nokkra áratugi hefir það verið hefð í
þessu landi, að blöð og tímarit, verzleg sem and-
leg, birta jólahugvekjur. Mörgum þeirra svipar
saman um það, að bera saman lífskjör fólks á
vorri tíð við það, sem var á bernskudögum þeirra,
sem nú gerast aldraðir. í stað kolu- og kertaljós-
anna er komið brimandi Ijóshaf rafmagnsins. í
stað lágra og hélaðra torfkofa eru komin hlý og
rúmgóð húsakynni. í stað skorts —oft grátlegr-
ar og auðmýkjandi fátœktar — er komin nokk-
urnveginn almenn velmegun og víðtœk opinber
umhyggja fyrir sjúkum, snauðum og gömlum. í
stað einhvers lítilræðis í jólagjöf, einhverrar
nauðsynjaflíkur, svo sem bara íleppa í heima-
gerða skó, er komin gnótt glæsigjafa. Hvílíkur
sigur! Hvílíkt fagnaðarefni!
Þessi samanburður endar þó nœstum ævinlega
á einhverjum þeim þunglyndistóni, sem ekki fell-
ur vel að hinu glaða lagi, líkt og ekki sé allt með
felldu um líf vort, þrátt fyrir allt. Mundi það ekki
vera það, að þegar eitt er grœtt, þá er annað misst.
í birtunni af hinu dásamlega og dýrmœta raf-
magnsljósi skilja menn ekki lengur þörf sína fyr-
ir Ijósið, sem upplýsir hvern mann. í gleði sinni
yfir gullna gervifuglinum gleymir keisarinn í
Kína nœturgalanum.
Á hverju ári gerist undrið fagra, eigi að síð-
ur. Jólin koma, boða fagnaðarerindið um hið
sanna Ijós, breyta svip mannlífsins um viða ver-
öld og blása mönnum því í brjóst, og gleðjast af
því, að gleðja aðra. Þannig benda þau oss hverju
sinni á sigurleið hins sanna, fagra og góða. Mœtti
sú bending jafnframt reynast fyrirheit.
Guð gefi oss öllum gleðileg jól.
„Höldum jól heilög í nafni Krists“.
Friðrik A. Friðriksson.
SAMVINNAN 3