Samvinnan - 01.12.1964, Qupperneq 25

r
Pétur Sigfússon, frá Halldórsstöðum, fyrrverandi
kaupfélag-sstjóri, andaðist vestur í Ameríku haustið
1962, á heimili dóttur sinnar þar. Skömmu áður en
hann fór kvaddi hann vin sinn Andrés Kristjánsson
ritstjóra og rétti honum að skilnaði tvö handskrifuð
blöð og mælti: „Líttu á þetta og notaðu það, ef þér
sýnist.“ Ekki varð af birtingu í það sinn. En nú hef-
ur Andrés g-óðfúslegu leyft Samvinnunni að flytja
þessa hinstu jólakveðju Péturs Sigfússonar.
P.H.J.
Samhringing
Sextíu ár eru ekki nema andartak á mœli-
kvarða lífsins sjálfs, þótt langur tími virðist í
vitund hvers einstaks manns. — Já, það var fyrir
sextíu árum — árið 1899 — seint á desember-
degi — klukkan farin að ganga sex. Snœbreið-
an mjvik, köld og sindrandi hylur alla jörð, og
þann hvíta lit rjúfa aðeins nokkrar þilburstir
bœja og annarra hibýla manna undir hlíðum
dalsins. Ærnar hans pabba koma í sporaslóð norð-
an úr Brúnum, lötra skáhalt niður hjá Brœðr-
um, flæða síðan yfir hjallann niður hjá Öldunni
og yfir Ullarhólinn.
Ég hafði verið sendur að flýta fyrir heimkomu
ánna, því að klukkan var farin að ganga sex, og
við hlið mína rölti hann Snjallur, hundurinn,
sem drukknaði síðar í ánni. Bein hans hvítnuðu
á fjöru Vestmannsvatns undir Vatnshlíð.
Klukkan er að verða sex. Nœturmyrkrið hníg-
ur dúnmjúkt yfir sveitina, en engilhvítur snœ-
hjúpurinn ver því algera valdatöku, og svo er
tunglið komið upp fyrir sjóndeildarhringinn og
slœr silfri á hlið og mó. Þetta er á aðfangadags-
kvöld.
Öllum störfum er að verða lokið. Ærnar eru
komnar í hús — lömb og hrútar við jötu —
hestar og kýr í hlýindum og velsœld heys og
húsa. Húsbóndinn lítur með velþóknun yfir ríki
sitt og er að þvi kominn að loka bœ, því að nú er
að verða heilagt.
Svo verður klukkan sex, og um leið flœðir yfir
sveitina kliðalda hins kristalstœra, þunga hljóms
Isamhringingarinnar frá kirkjunni í dalnum:
„Friður á jörðu og velþóknun yfir mönnunum“.
— Jólin eru gengin í garð.
Það skiptir ekki máli nú, hver það var, sem tók
í klukknastrenginn i Einarsstaðakirkju á að-
fangadagskvöld árið 1899. Hitt er meira vert, að
hljómurinn þaðan lifir enn. Hann flœðir um vit-
und mina enn i dag — eftir sextíu ár — ferskur
og hreinn og fœrandi dulmagnaða töfra dagsins,
sem stigur fram heilagur, hreinn og alfagur
klukkan sex einu sinni á hverju ári — fœrir mér
aðfangadagstöfrana klukkan sex.
Seinna lifði ég aftur þessa sömu töfra í veru-
leika ár eftir ár — ár eftir ár. Heimilið mitt á
Húsavík naut þess allt. Flóðalda tímans og tízk-
unnar veltist að sjálfsögðu yfir okkur sem aðra
með byltingum sínum og bramli. Jólin á heim-
Framh. á bls. 51.
>■ *
SAMVINNAN 25