Samvinnan - 01.07.1976, Blaðsíða 25

hafa lagt örlög sín í hendur
Wannanna. Við Sarnath, þar
sem Búdda prédikaði, var fyrir
nokkrum árum byggt stórt
niusteri til heiðurs þessum
verndara dýranna. Á ægifögr-
nm marmaratröppunum sá ég
Þann horaðasta hund, sem ég
hef nokkru sinni augum litið,
hggja og sofa i sólinni.
Það er ekki mikill munur á
hröfnunum i Norður-Ameríku,
Grænlandi og Skandinaviu, en
indversku hrafnarnir eru svo-
lítið minni. í Himalaya sá ég
einu sinni karlhrafn leika flug-
listir sínar fyrir verðandi ást-
^hær sina. Hann lét sig falla úr
svimandi hæð og sneru goggur
°g fætur upp. Það var mikill
stormur, en hann hreyfði ekki
vængina fyrr en hann var
n0erri lentur á hvassri brún. Þá
breiddi hann skyndilega út
vængina og lét storminn bera
sig.
að er undravert, hve mikið
hýr geta lært, ef þau þurfa á
Þvi að halda. í afríkönsku
dýragörðunum, þar sem dýra-
fræðingar hafa gjarnan kom-
upp litlum rannsóknargörð-
um með foreldralausum ung-
óýrum, læra filskálfarnir alltaf
sjálfir að skrúfa frá flóknum
vatnskrönum og það eins þótt
allt sé gert til þess að fela kran-
ana fyrir þeim. Hins vegar hef-
Ur aldrei tekist að kenna nein-
Urn filsunga að skrúfa fyrir
einfaldan krana, þegar hann
hefur lokið vatnsleiknum. Ég
hef séð hesta beygja sig i gegn-
urn mjög lágar dyr, og nota
timguna og tennurnar til að
opna dyrnar, en engum tamn-
ingamanni hefur nokkru sinni
tekist að fá hest til að loka
dyrunum á eftir sér.
Þegar hrafnarnir okkar
komu heim úr flugleiðöngrum
sínum yfir akrana — þeir flugu
aldrei inn i skóginn hinum
megin girðlngarinnar — voru
þeir stundum hungraðir, og þá
fóru þeir beint að búrdyrunum,
þó að við hefðum aldrei gefið
þeim að éta þar. Þar sátu þeir
og krunkuðu þangað til ein-
hver kom og gaf þeim að éta.
Þó er það enn athyglisverð-
ara, að þeir skyldu komast að
þvi, að við sváfum á annarri
hæð, þvi að við buðum þeim
aldrei inn i ibúðarhúsið, og
rúmin sáust ekki þótt litið væri
inn um gluggann, ef nokkrum
dettur þá í hug að gægjast á
glugga, þegar hann flýgur
framhjá. En á sumarmorgnum
komu þeir klukkan fimm, sett-
ust á gluggasylluna og krunk-
uðu í ákafa. Færi ég á fætur
þá, flugu þeir yfir að dyrunum
á búrinu og biðu eftir matn-
um þar.
Nokkurra mánaða gamlir
fóru þeir að fljúga lengra i
burtu. Ég fylgdist með þeim i
kíki og sá þá sitja á reykháfn-
um hjá nágrönnunum, eða á
staurum á enginu. Þeir voru nú
farnir að sofa á reykháfnum
okkar á kvöldin og neituðu að
fara inn i hrafnastofuna, jafn-
vel þótt rok væri og þeir ættu
fullt i fangi með að halda sér.
Þeir voru búnir að fá rautt
plastbaðker, og þar böðuðu þeir
sig á hverjum degi — eftir að
við höfðum komist að þvi, að
vatnið átti að vera milli 8 og 14
sentimetrar á dýpt.
S iundum sáust þeir hvergi
nokkurs staðar, en komu svo
allt i einu fljúgandi, ef kallað
var á þá. En kvöld eitt buðum
við þeim góða nótt eins og
venjulega — og morguninn eft-
ir voru þeir farnir. í þrjá daga
urðum við ekki vör við þá, svo
að við auglýstum eftir þeim i
héraðsblaðinu. Vingj arnlegur
maður, sem bjó átján kilómetra
frá okkur, hringdi og sagði, að
hrafnarnir hefðu verið hjá sér.
Hann hefði gefið þeim að éta,
en þegar hann reyndi að snerta
þá, gogguðu þeir i handlegginn
á honum, svo að úr blæddi, og
hann þorði ekki annað en
sleppa þeim.
Fleira fólk hringdi og sór og
sárt við lagði, að það hefði séð
„hrafnsvartan og mjög stóran“
fugl. En engin af þessum hring-
ingum kom okkur á sporið.
Loks fréttum við, að hrafn-
arnir væru á bændabýli nokkra
kilómetra í burtu. Þar gaf göm-
ul kona þeim að éta, en þeir
hleyptu engum í námunda við
sig. Þegar við sóttum þá, komu
þeir fljúgandi og settust á höf-
uð okkar og axlir, eins og
hrafnar hefðu haft þennan sið
frá þvi á dögum Óðins. Þeir
voru ánægðir yfir að komast
heim. Þeir höfðu einfaldlega
villst, kannski þá hafði hrakið
undan stormi.
Hrafnarnir frægu kringum
London Tower eru vængstýfðir.
Við gátum ekki hugsað til þess
að vængstýfa hrafnana okkar
og þvi siður að loka þá inni, þar
sem þeir gátu ekki flogið.
Kannski hefði þó verið skyn-
legt að gera það— að minnsta
kosti i einn mánuð á haustin,
þvi að þá hefðu þeir ef til vill
freistast til þess að elta kráku-
hópa, og eins stendur fugla-
veiðitiminn þá sem hæst. Að
visu eru hrafnar friðaðir, en
sumir veiðimenn skjóta á allt,
sem þeir sjá.
Nokkru seinna sagði ná-
grannabóndi okkur frá þvi, að
þegar hann var að plægja um
haustið, hafi hann séð hrafn-
Hrafnarnir frægu kringum London Tower eru
vængstýfðir. Við gátum ekki hugsað til þess að
vasngstýfa hrafnana okkar og því síður að loka þá
inni....
ana steypa sér niður á haga-
mús, draga hana út úr holu
sinni, drepa hana og éta. Þeir
höfðu þjálfað sig til þess að
geta sjálfir séð sér farborða,
þótt þeir fengju nóg að éta.
Á hverju kvöldi rétt fyrir sól-
arlag, flugu þeir fram og aftur
yfir garðinn og akrana og
gerðu alls konar flugæfingar.
Við skemmtum okkur hið besta
við að horfa á þá leika listir
sínar, enda vissum við ekki þá,
að þetta var nokkurs konar
kveðjusýning.
Þegar trén höfðu fellt laufin,
urðu þeir órólegir. Þeir komu
venjulega heim um miðjan
daginn, neituðu stundum að
éta, en áttu það til að stökkva
upp um fólk og gogga i hárið
á því. Þeir hegðuðu sér einnig
stundum þannig, að engu var
líkara en þeir vildu, að við
fylgdum þeim eftir — flygjum
með þeim. Þeir krunkuðu af
vonbrigðum, þegar þeir urðu að
fljúga einir.
Og einn morguninn sátu þeir
ekki á reykháfnum og biðu eft-
ir þvi, að þeir fengju morgun-
verðinn. Annar þeirra kom
daginn eftir, órólegur og lá
augsýnilega mikið á hjarta.
Svo flaug hann burtu aftur og
við höfum hvorki heyrt né séð
hrafnana okkar siðan. Þó höf-
um við svipast um eftir þeim
alls staðar i grenndinni.
O ft hef ég vaknað við fugla-
garg á nóttunni, risið úr
rekkju og beint kikinum að
fuglum á flugi, sem ég vissi
alltaf vel, að voru krákur.
Það er undarlegt, hvað fugl-
ar eins og hrafnarnir okkar
geta orðið manni hjartfólgnir.
Ég minnist þess, hve mjúk
bringa þeirra var, þegar þeir
flugu í faðm minn. Ég minnist
hnakka þeirra, sem þeim þótti
svo gott að láta strjúka með
einum fingri, og ég minnist
stóra, sterka goggsins þeirra.
Ég var stoltur af því, hve
hraustir þeir voru. Sterkir fæt-
ur þeirra gripu þétt um fingur-
inn á mér, þegar þeir vildu láta
strjúka á sér bringuna. Og ég
minnist vængjanna, svartra og
gljáandi i loftinu, þegar þeir
æfðu sig fyrir brottförina. 4