Samvinnan - 01.12.1975, Blaðsíða 32

® Sumt fólk langar til að faðma þig og kyssa eingöngu
af þvi að komin eru jól; aðrir mundu helzt vilja fá að
berja þig af sömu ástæðu.
Robert W. Lynd.
• Bið þess ekki, að allt gerist svo sem þú vilt, heldur
skal það vera vilji þinn, að allir hlutir gerist eins og
þeir gerast — og þá munt þú verða hamingjusamur.
Epiktet.
e Þegar við eigum ekki það sem við unnum, verðum
við að unna þvi sem við eigum.
Bussy-Raputin.
• Ást vex með vana.
íslenzkur málsháttur.
• Stundum dettur mér í hug, að þegar guð skapaði
manninn — þá hafi hann ofmetið hæfileika sína.
Oscar Wilde.
• Sjaldan bítur gamall refur nærri greni.
íslenzkur málsháttur.
c Hjónabandið er eins og máltíð, sem byrjar á ábætis-
réttinum.
Toulouse-Lautrec.
• Stór rass þarf viða brók.
íslenzkur málsháttur.
• Hjónabandinu fylgir stundum sársauki, en einlifið
er alltaf gjörsnautt allri gleði.
Samuel Johnson.
c Það sjá augun sizt, sem nefinu er næst.
íslenzkur málsháttur.
• Enginn stjórnmálaflokkur er jafn slæmur og foringj-
ar hans.
Will Rogers.
c Þar er enginn kenndur, sem hann kemur ekki.
fslenzkur málsháttur.
c Það sem þú hélzt ungur að væri krystall, muntu á
gamals aldri uppgötva að var ekkert nema dögg.
Robert Browning.
c Þungur er þegjandi róður.
íslenzkur málsliáttur.
Frost var og heiðrikt um
morguninn, þegar Hjörtur ók
fjárbílnum heim tröðina að
Stefánsbæ. í austri blámaði fyr-
ir fjöllum. Gegnum opinn
glugga stýrishússins heyrði
Hjörtur hem brotna á pollum
undan hjólunum. Hann stöðv-
aði bilinn við fjárhúsin. Stefán
var vanur að byrgja sláturfé
sitt þar og Hjörtur bjóst við
hann væri þegar farin að bíða
sín. Svo var þó ekki, og þegar
Hjörtur skyggndist heim til
bæjar, sá hann bóndann bogra
þar að húsabaki og sýndist
hann ekki hafa veitt komu
fjárbílsins athygli, Hjörtur
gekk til hans og sá hann hafði
grafið dálitla holu við húsgafl-
inn. Nú dundaði hann við að
slétta holuna innan. Allt var
verk hans nostursamlegt.
Hundurinn Kolur, sem setið
hafði á rassi sínum álengdar,
spratt nú upp og þefaði af gest-
inum. Hjörtur rétti fram hönd-
ina.
Komdu sæll, Stefán bóndi.
Það held ég hann viðri sæmi-
lega.
Sæll vertu, ansaði Stefán og
tók í hönd Hjartar. Ég er alveg
að koma. Svo vatt hann sér ó-
trúlega kvikur í hreyfingum
upp úr gröfinni.
Þeir gengu þegjandi niður
hólinn að húsunum. Hurðin var
rúm i og lét ekki undan fyrr
en Stefán hnykkti henni op-
inni með hnénu. Ærnar risu
stillilega á fætur og ullin var
klesst á lærum þeirra og fram
eftir síðum af legunni á blautu
moldargólfinu. Háttalag þeirra
var um flest ólíkt trylltu fjöri
haustlambanna, sem gistu hús-
in næst á undan þeim.
Hjörtur bakkaði fjárbílnum
nær dyrunum, dró gönguflek-
ann úr falsinu undir pallinum
og lagði endann í dyrnar, kom
þvi næst grindum fyrir svo úr
húsunum lægi aðeins þessi eina
leið eftir flekanum upp á pall-
inn.
Ætli þær rekist ekki bara
upp? spurði hann.
Stefán ansaði þvi engu, en
greip þá ána, er næst honum
stóð og dró hana fram í króna
í dyrnar. Þar tók Hjörtur i horn
henni og togaði, en Stefán ýtti
á eftir upp flekann. Ærin
spyrnti við klaufum, en hvort
tveggja var, að flekinn var háll
og hún átti við ofurefli að etja,
svo að á svipsptundu var hún
komin miðja vegu upp á pall.
Hjörtur hélt henni á flekanum
meðan Stefán stuggaði hópnum
öllum fram króna. Ærnar þustu
saman i hnapp við dyrnar, og
þegar Hjörtur lét ána lausa,
rann hún mótþróalaust upp á
pallinn og hinar fylgdu henni
eftir í ótrúlega skipulegri röð,
uns fáeinar voru eftir i húsun-
um. Þá stökk Kolur allt í einu
i dyrnar og gó. Styggð kom á
ærnar og röðin tvístraðist.
Skammastín hundur, snupraði
Hjörtur rakkann, en Stefán
muldraði: Þegiðu, ofan í bringu
sér. Hundurinn lagði niður
skottið og hafði sig ekki meir
í frammi. Stefán varð að draga
ærnar, sem eftir voru. Loks var
króin tæmd. Hjörtur gekk frá
pallinum og flekanum. Jæja,
það held ég það hafi gengið
bærilega, sagði hann.
Ojá. Þær spekjast undir vet-
urinn.
Leggjum við þá ekki í hann?
Máttu vera að því að hinkra
ögn? Ég þyrfti að fara i betri
buxur.
Ætli það ekki. Þú verður
ekki lengi?
Stefán hljóp við fót upp hól-
inn og hundurinn elti hann að
bæjardyrunum. Þar settist
hann á dyraþrepið og beið hús-
bónda sins. Stefáni dvaldist
ekki lengi inni við, hann kom
aftur að vörmu spori klæddur
bláum jakka settum rauðum
og gráum röndum og buxum
samlitum. Þær hafði hann
brett ofan í stígvélin svo skálm-
arnar gúlpuðu um hnén. í
hendinni hélt hann á fjárbyssu.
Hann kallaði hundinn til sín
bak við húsið, klóraði honum,
greip þéttingsfast í hnakka-
drambið á honum, lagði byssu-
hlaupið ofanvert milli augn-
anna og hleypti af styrkhentur.
Hann sá lífið fjara út í brún-
um augum hundsins, sem
mændu enn á hann, þegar
hann spyrnti slyttislegum
skrokknum ofan í gröfina.
Handfljótur mokaði Stefán yfir
hundinn og gróf byssuna með
honum.
Þú hleypir mér af við bank-
ann, sagði hann við Hjört hjá
bílnum og dustaði um leið
mold af annarri buxnaskálm
sinni, steig svo upp á pallinn
til ánna.
Hjörtur ræsti bílvélina og ók
hægt af stað út traðirnar. Stef-
án skotraði augum snöggvast
heim að bænum, kom rétt í
hug að biðja Hjört að nema
staðar og setja í hliðið, en hvarf
strax frá þvi aftur. Hjörtur
skipti um gír, þegar komið var
út á hreppsveginn. Þeir fjar-
lægðust óðum Stefánsbæ, sem
hvarf bak við önnur hús og
aðra bæjarhóla.
Stefán stóð á miðjum palli,
þegar Hjörtur stöðvaði bilinn
úti fyrir bankaútibúinu í þorp-
inu. Þá mjakaði hann sér hægt
gegnum féð aftur á pallinum.
Hjörtur var kominn þar og
hjálpaði honum ofan.
38