Samvinnan - 01.12.1981, Blaðsíða 36

Aflands-
vindur
Smásaga eftir
Jónas Guðmundsson
Það voru liðin mörg ár síðan hann
fór.
Þorpið á ströndinni fékk aldrei
neinn frið fyrir veðri.
Vindurinn blés og feykti til bleikum
sandinum sem smaug inn um hverja
rifu og gegnum hverja flík. Regnið
helltist úr himninum aðra daga, elleg-
ar að hann gerði frost og svellið lagð-
ist yfir mannlífið, gagnslitil túnin og
kálgarðana, sem voru 40 tunnur.
Já hér óttuðust menn einkum veðrið.
Um mennina á sjónum, ef bátar voru
þá á sjó, ellegar um bátana á legunni,
þá daga sem ekki var róið, þvi þótt
svínbundið væri með járnkeðjum, tók
drottinn nú lítið mark á þvi á þessum
stað. Ekki heldur á segulnöglum. Allt
slitnaði upp einn daginn, og þá var
voði fyrir dyrum, því oftast gáfust þá
einhverjir upp á þessari afskekktu
byggð, með öllum þessum segulnöglum,
keðjulásum, sandi og rosa. Líka á
hafnleysinu, því þorpið lá svo að segja
fyrir opnu hafi.
Það eina sem stóð nokkurnveginn
kyrrt voru húsin, sem teygðu sig í
sundurlausri röð meðfram ströndinni,
eins og þau hefðu oltið af kerru á
holóttum veginum.
Það voru líka oft stálblettir á himn-
um í Vogi, en svo hét þorpið. Þeir
þutu eftir himninum og virtust oft
fara hraðar yfir löndin en vindurinn
sem bar þá og hin hvítu ský. Hvergi
var vindurinn þurrari en hér i sand-
inum og regnið líklega hvergi blaut-
ara heldur. Jörðin drakk vatnið, húsin,
sandurinn og gljáandi fjaran drukku
vatnið og þegar þau höfðu drukkið
nægju sína, lá það sem eftir var í
dældum og pollum dögum saman og
dúnhjálmsgrasið var að því komið að
drukkna áður en dauf sólin þerraði tár
jarðarinnar.
Lifið virtist við fyrstu sýn vera harla
sviplaust í Vogi, ef frá var talinn Jök-
ullinn, sem minnti á öldung, sem starði
fram, eins og hann væri að velta þvi
fyrir sér, hvort aftur kæmi nýr dagur
i augu þessarar byggðar.
Allt annað var eitthvað svo sjálfsagt.
Fuglagerið yfir gúanóinu, svört þang-
fjaran, sem hlykkjaðist eins og ormur
milli sandsins og sjávarins, sem teikn-
aði grafísk verk með galdri sínum og
öldum. Já svo langt sem augað eygði
teygði fjaran sig, eða frá Nestánni að
Borgunum, og aldrei var fjaran eins,
fremur en himinninn. Auðvitað voru
þetta sjálfsagðir hlutir, en þetta var þó
sérstök veröld, þar sem svo að segja
allir hlutir höfðu einhvern tilgang; nú
eða þá engan tilgang, ef menn kusu að
líta þannig á málin. En upplyfting var
hinsvegar lítil. nema þá helst jarðar-
farirnar, sem haldnar voru á laugar-
dögum og messurnar, sem haldnar
voru annanhvern sunnudag.
Jón í Möl gekk
út úr húsi sínu,
svipaSist um og
sá hvar bátarnir
mogguðu úti á
legunni.
36