Samvinnan - 01.12.1981, Blaðsíða 40
Aflandsvindur
— Það hlaut að koma að því, sagði
Jón, og gekk út meðan konan malaði
í honum beinin til að búa kaffi, þvi
hann ætlaði inneftir að tilkynna um
skaðann. Bankinn varð þó að vita hvar
hans veð voru í þessum heimi. Minna
dugði ekki og eftir að hafa drukkið
kaffið hélt hann af stað og hann gekk
dagsbrúnina, því þetta var löng leið.
Anna gekk að sínum venjubundnu
verkum. Hann yrði lengi i svona ferð.
Allt sem kom við guði, sýslumannin-
um eða bankanum tók langan tíma.
Svo mikið vissi hún, og því var það að
henni var brugðið, þegar hurðinni var
skyndilega hrundið upp og Jón bóndi
hennar var kominn aftur og var
greinilega mikið niðri fyrir.
Hún horfði á hann spyrjandi, en
hann sagði ekkert, heldur benti henni
að koma á loftið, og virtist nú allur
rólegri en áður. Hún tók sér sæti á
skörinni, sem hét eldhús, en hann sett-
ist við gluggann, en það var þeirra
stelling við alvarleg mál, er vörðuðu þá
annaðhvort einhverja framliðna, eða
þá útgerðina.
Jón i Möl ók sér í sætinu nokkra
stund. eins og hann ætti í örðugleik-
um með að koma sér að efninu, en
síðan byrjaði hann að tala.
Hann ræddi um vikina einkennilegu
i Kanada, og Barðann.
— Sjáðu til, sagði hann. Ég ætla
mér ekki að láta þetta illryski i
Amríku fá þennan bát. Nei. sagði
hann. Ekki minn bát. Ég fer i þessa
vík og verð þar með mína pappíra
þegar Barðinn kemur úr volkinu mikla
yfir hafið. Það er gagnviður í þessum
báti, og hann skulu þeir aldrei fá, sagði
hann og röddin skalf ofurlítið, eins og
gjarnan verður þegar sannleikurinn
verður sérstaklega einfaldur og auð-
skilinn.
Það varð þögn nokkra stund, en við-
ræður þeirra hjóna minntu annars
sjaldnast á samtöl, heldur fremur á
það þegar menn ræða við hesta eða
börn. Jón talaði, og réði síðan svörin
jafnóðum af svip konu sinnar, eftir
því sem ræðunni miðaði.
Já, þú ferð í Víkina sögðu augun,
sem höfðu alltaf séð þennan sama
himin og hann sjálfur. Og Jón i Möl
tók kartöfluinnleggið og fáeina pen-
ingaseðla og hélt nú af stað aftur. Allt
með sama hætti og fyrr, nema lengri
ferð var í fasi hans, en i fyrra skiptið
sem hann fór til að segja bankanum
frá segulnaglanum.
w
Ilitlum sjávarplássum vekur fátt
meiri athygli en það þegar bátur
ferst, nema ef vera kynni nýtt stein-
ker í brimbrjótinn, eða stauraskip með
bryggjuefni. Svo inngróin eru skipin í
hvern mann, að allir hafa í rauninni
misst allt sitt ef bátur fórst. Bátar
voru allra eign í vissum skilningi, eins
.
Samvinnufélögin í Austur-Húnavatnssýslu senda viðskiptavinum sínum beztu
JÓLA - OG N ÝÁRSÓSKIR
með þökk fyrir viðskiptin
SAMVINNUFÉLÖGIN í AUSTUR-HÚNAVATNSSÝSLU, Blönduósi og Skagaströnd
40