Samvinnan - 01.12.1981, Blaðsíða 55

að var komið vor. ísinn á tjörn-
inni var þiðnaður, vatnið var
himinblátt og tært.
Tanya litla fór nú niður að tjörn
og leyfði Lubba að koma með sér.
Hvolpurinn fór að harða hlaup og
stakk sér siðan viðstöðulaust í vatnið
með miklum skvettugangi.
„Kjáni“, æpti Tanya. „Vatnið er ís-
kalt, þú getur fengið lungnabólgu“.
Lubbi tók engum áminningum, en
synti og ærslaðist, af miklum krafti.
Er leikurinn stóð sem hæst komu ná-
grannastrákarnir þeir Kolli og Tolli.
Kolli beygði sig og tók upp stóran
stein. „Hérna Lubbi, hérna“, kallaði
hann um leið og hann kastaði stein-
inum í tjörnina. Vatnið gáraðist og
hátt skvamp heyrðist um leið og
steinninn skall i það.
Lubbi stakk sér, og var óðara úr
augsýn.
„Ó, litli Lubbi minn er drukknaður“,
veinaði Tanya. En Lubbi var langt frá
þvi að vera drukknaður, hann kom upp
á yfirborðið eftir andartak með stein-
inn í hvolf tinum og synti að ströndinni
másandi og blásandi. Hann brölti nú
upp á bakkann og rétti Tanyu feng
sinn, en það draup blóð úr skolti hans,
hann hafði auðsjáanlega meitt sig á
hvassri steinnibbu í botninum.
„Þetta er nú hundur í lagi“, sögðu
strákarnir hlæjandi. „Hann er alveg
fyrsta flokks kafari“. Tanya var ösku-
reið út í strákana og flýtti sér heim
með Lubba litla.
Siðla sumars kom Pétur frændi til
þess að dvelja á heimili Tanyu í
sumarleyfi sínu.
„Jæja“, sagði hann, „hvernig líður
hvolpinum minum? Hvernig líkar ykk-
ur við hann?“
„Ágætlega“, sögðu mæðgurnar báðar
í einu. „Hann er líka svo gáfaður",
bætti Tanya við. „Það er gott að heyra.
Ég fer með hann á veiðar hérna á
tjörninni á morgun. Þetta hundakyn
er sagt vera sérlega gott við andaveið-
ar, og nú er ég búinn að kaupa mér
tvíhleypu“, sagði Pétur frændi.
Árla næsta morgun kom skólastjór-
inn. Hann og Pétur frændi ætluðu að
fara saman á veiðar. Þeir spurðu
Tanyu, hvort hún vildi koma með þeim
og bera veiðina heim. Eftir skamma
stund gengu þau öll fjögur eftir tjarn-
arbakkanum. Lubbi hljóp á undan,
Pétur frændi fylgi eftir og bar tví-
hleypuna, að baki honum gekk skóla-
stjórinn með einhleypu og Tanya rak
lestina.
Allt i einu heyrðist virr — og villi-
önd flaug út úr háu sefi.
Pétur frændi skaut, bang, bang, með
tvíhleypunni, og skólastj órinn pomm-
aði með einhleypunni, en öndin flaug
burt og hvarf á augabragði inn i skóg-
inn.
Pétur frændi horfði á eftir henni,
klóraði sér í höfðinu og sagði: „Þetta
er urtönd, þær eru minnstar og mjög
hraðfleygar, láta eins og þær séu vit-
lausar, og engin leið að koma skoti á
þær.“
Lubbi þaut inn i sefið um leið og
skotið reið af, synti fram og aftur án
þess að finna dauða önd og kom við
svo búið aftur til veiðimanna.
Mennirnir tveir hlóðu byssurnar og
héldu síðan áfram ferðinni. Skóla-
stjórinn var nú í fararbroddi.
Ekki leið á löngu þar til stór stokk-
önd flaug út úr sefinu. Skólastjór-
inn skaut, bang, og Pétur frændi skaut
einnig, bang, bang. En öndin virtist
einungis fljúga hraðar og var fljótlega
úr augsýn.
Hem, hem, skólastjórinn ræksti sig.
„Við hæfðum hana núna, var það
ekki?“
Pétur frændi sagði ekkert og Lubbi
ætlaði auðsjáanlega ekki að synda út
í vatnið.
Veiðimennirnir hlóðu nú byssur sín-
ar enn á ný og gengu lengra.
En þótt margir andahópar sæjust á
flugi og vinirnir reyndu hvað eftir
annað að skjóta, þá hæfðu þeir ekki
eina einustu önd. Þær flugu allar á
burt, heilar á húfi. í hvert sinn, sem
þeir misstu af veiðinni, fundu þeir
upp nýja ástæðu fyrir óheppni sinni.
Tanya fylgdist með þeim og brosti.
Hún var glöð yfir því, að þeir hæfðu
enga önd. Þær höfðu allar getað bjarg-
að sár undan veiðimönnunum ósærðar.
Að lokum urðu veiðimennirnir
þreyttir og settust niður til að hvíla
sig.
55