Samvinnan - 01.12.1981, Blaðsíða 37

Að vísu var ekki alltaf jarðað á
laugardögum. Til þess vantaði stund-
um lík. En ef fleiri dóu, þá geymdu
menn sér gjarnan lik í eina eða tvær
víkur, til að hafa við höndina næsta
laugardag, og að því fann í rauninni
enginn. Tvær jarðarfarir sama laugar-
daginn hefðu varla verið viðeigandi
á svona stað og þresturinn sem var
jafngamall íslenskum kristnidómi
samanlögðum kom riðandi yfir mel-
ana og guðsorðið flaksaðist á honum i
vindinum.
Presturinn reið aldrei fjöruna, eins
og aðrir, heldur ofar innanum hrís,
kattarjurtir og músareyru, eða hvað
það nú allt hét sem drottinn reyndi að
gróðursetja í þessum sendna og salta
jarðvegi, sem hafði i rauninni ekki
annan viðmælanda en vindinn og
regnið.
Fuglar voru á sjó, og þeir gjörðu sér
hreiður i ennisholunum á Jöklinum og
flugu hátt yfir.
að var kominn vetur og Jón í Möl
sat útvið gluggann og reyndi
að fylgjast með bátnum á leg-
unni. þrátt fyrir snjódrífuna. Loftvog-
in stóð þannig að þeir höfðu ekki sett
skiþin, en logn fór alltaf hálf ein-
kennilega í menn á svona stað. Sér í
lagi á kvöldin.
Það kom að vísu fyrir að hann lygndi
á morgnana, því einhverntímann varð
vindurinn þó að draga af sér eins og
aðrar skepnur jarðarinnar. Jón í Möl
virti fyrir sér hvit snjókornin. sem
féllu eins og þúsund lítil altarisklæði á
kirkjugólf, og öðru hverju grillti hann
i vota bátana. Freyjan var þarna. Hún
var stærst og svo var hún lika hvít,
og líka Oddur og Una, og stöku sinn-
um sýndist honum glytta i Barðann.
sem var nú hans bátur, eða var talinn
það, þótt bankinn ætti nú enn í honum
500 krónur.
37