Samvinnan - 01.12.1981, Blaðsíða 24

Móðir mín
Það var þá að dansinn, konan og
dauðinn tengdust í huga mínum
og urðu eitt og hið sama...
andargustur karlmannanna. Hún
beygði hnén, snarsnerist, var nærri
dottin á einn karlinn, en vatt þá í
skyndi uppá mjaðmir og var horfin.
Hinn aldraði dansherra hennar hrein
einsog hross, henti hana á lofti, þrýsti
henni að sér; en hún slapp aftur. Þau
brugðu á leik, þau ásóttu hvort annað,
þrumur og regn voru á burt, heimur-
inn allur sokkinn, og ekkert var eftir
ofardjúpunum nemaþessi kona, Súrm-
elína, sem var að dansa. Gígjarinn
þoldi ekki lengur við á stólnum, og
spratt á fætur. Gígjuboginn trylltist,
vildi ekki lengur láta að stjórn, heldur
fylgdi fótataki Súrmelinu, hveinandi
og rymjandi einsog mannsbarki.
Gamii maðurinn var orðinn æðisleg-
ur á svip. Roða brá um andlit hans,
hann hvessti augun á konuna, og var-
ir hans titruðu. Ég fann að engu mátti
muna að hann stykki á hana og rifi
hana í tætlur. Gígjaranum hefur sjálf-
sagt flogið sama í hug þvi snögglega
stöðvaðist boginn. Dansendurnir námu
samstundis staðar, hreyfingarlaus
stóðu þau, einn fótur á lofti, svitinn
bogaði af þeim. Mennirnir hlupu til
gamla dansherrans, leiddu hann í
burtu, og veittu honum raki; konurnar
umkringdu Súrmelinu til að hylja
hana sjónum þeirra. Ég ruddist fram
i þeirra hóp; ég var ekki kominn i
karlmannatölu og þær stöðvuðu mig
ekki. Þær hnepptu frá henni upphlut-
inn og ýrðu ilmvatni úr glóaldin-
blómum á háls hennar, í handarhol
og um þunnvanga. Hún lygndi augun
aftur, bros lék um varirnar.
að var þá að dansinn, Súrmelina
og óttinn — dansinn, konan og
dauðinn tengdust í huga mínum
og urðu eitt og hið sama. Fjörutíu ár-
um síðar, á kaffisvölum Hótel Orients
í Tvilýsi, fór indversk kona út á gólf
til að dansa. Stjörnurnar skinu yfir
henni. Þakið var ljóslaust; tylft
manna eða svo stóð umhverfis, og
ekkert sást nema örsmáir rauðir logar
sígarettanna. Konan, prýdd armbönd-
um, gimsteinum, eyrnalokkum og
gullnum öklaborðum, dansaði rólega,
af dularfullum ótta, liktog hún stigi
dansinn á ystu nöf; við henni ginu
djúpin, eða Guð, og hún storkaði Hon-
um. Hún færðist nær, hopaði, eggjaði
Hann, nötrandi frá hvirfli til ilja af
ótta við að detta. Stundum hreyfðist
líkami hennar varla en handleggirnir
fléttuðust saman og greiddust sundur
einsog tveir höggormar, og nerust ást-
leitnir hvor við annan í loftinu. Litlu
rauðu ljósdepiarnir dóu; ekkert var
eftir i víðernum næturinnar utan
þessi dansandi kona og stjörnurnar yf-
ir henni. Hreyfingarlausar dönsuðu
þær lika. Við héldum andanum niðri.
Skyndilega varð ég skelfingu lostinn.
Var þetta kona sem steig dans á ystu
nöf? Nei, þetta voru okkar eigin sálir;
í storkandi dansi ginntu þær að sér
dauðann. +
24