Samvinnan - 01.12.1981, Blaðsíða 27

Áður en kaupfélagið kom til sögunnar,
höfðu Pétur Eggerz, Thor Jensen, Richard Peter Riis
og fleira stórmenni mikil umsvif á Borðeyri.
Borðeyri var svosem enginn stórstaður
í þá daga fremur en nú, en þó lék, að ég hygg, meiri ljómi um nafn staðarins
en seinna varð.
aðist faðir minn vélgæslu
þar ásamt öðrum manni.
Eins og fyrr var sagt var
símstöðin á Borðeyri, og þar
sem þetta var meiri háttar
símstöð, unnu þar að jafn-
aði nokkrar símastúlku,
sem settu vitanlega sinn
svip á kauptúnið. (Símstöð-
in var síðar flutt að Brú í
Hrútafirði). En á hverjum
vetri, meðan við áttum
heima á Borðeyri og í Lyng-
holti, fékk pabbi nokkurra
klukkutíma vinnu við að
gera við símabilanir eftir
vond veður, og þá einkum
vestur á Laxárdalsheiði,
minnir mig. Það var kald-
samt og erfitt verk. Á vorin
og sumrin stundaði faðir
minn vegavinnu, ýmist í
sveitinni, við sýsluveg, eða
suður á Holtavörðuheiði.
Var hann þá oft flokksstjóri
eða verkstjóri, og einn vet-
urinn sótti hann námskeið
fyrir verkstjóra, sem hald-
ið var í Reykjavík. Var það
án efa gert til þess að
standa betur að vígi til að
taka að sér verkstjórn.
Þessu námskeiði lauk með
smáhófi, og þar mun pabbi
hafa varpað fram eftirfar-
andi kviðlingi:
Hvar sem vantar vegi
verður örðug för,
samt við sitjum eigi
sýtandi þau kjör.
Takmark okkar teljum,
að trygg og greið sé braut.
Viðlag okkur veljum:
Vinnum, sigrum þraut.
Pabbi var ágætlega hag-
mæltur og hafði yndi af
ljóðum og stökum. Hann
orti mikið af tækifærisvís-
um, og einn gamanbragur
eftir hann hefur til skamms
tíma verði velþekktur um
allt land. Heitir hann
„Draumur fjósamannsins“,
og birtist í dægurlagaþætti
tímaritsins „Heima er best“,
27