Samvinnan - 01.12.1981, Blaðsíða 38

Aflandsvindur
Já 500 krónur voru miklir peningar i
bát sem kostaði 900 krónur og stund-
um þegar hann og Eyvi voru á land-
stiminu og báturinn lyftist og hneig
á öldunum, reyndi hann að gjöra sér
grein fyrir því hvar 500 kallinn bank-
ans væri nú i þessum svarta bát. Átti
bankinn annaðhvert borð, og annað-
hvert band, eða átti að saga hann i
tvennt? Auðvitað vissi hann að svona
hugsanir voru fáránlegar. En i þess-
um heimi var þó betra að vita hvað
væri hvurs, og við hverja afborgun á
vorin, reyndi hann að geta sér þess til,
hvaða skvompu hann hefði nú verið að
borga i honum Barða. Já hann horfði
mikið á þennan bát, og lika á bankann,
þegar hann fór inneftir. En það sama
varð nú víst ekki sagt um bankann.
Honum var sama um allt nema gjald-
dagann og aldrei lamdi stormurinn
bankann, og austurtrog voru víst eng-
in til í bönkunum heldur.
í rauninni var þessi bátur eiginlega
tveir bátar. Svartur andarlegur
skrokkur sem dinglaði í segulnagla úti
á legunni og annar sem var geymdur á
gulu blaði i læstu skúffunni i Möl.
ásamt innlegginu fyrir kartöflurnar
frá því í haust, og einhverjum krónum
sem hafðar voru til taks fyrir meðöl-
um, eða einhverju þaðanaf verra og
nær almættinu og þeim er stormunum
stýrði.
Það suðaði vinalega á katlinum á
skörinni, sem þau nefndu eldhús og
brátt myndi Anna byrja að mala kaffi-
baunirnar, þá færi hann út á meðan,
því kvarnarhljóðið fann nefnilega ein-
hvern sérkennilegan samhljóm i hans
eigin beinum, og stundum vissi hann
ekki alminnilega hvort það voru baun-
ir, sem verið var að mala, eða hans
eigin bein.
Konan breiddi klút yfir, til að deyfa
hávaðann meðan hún var að mala, en
hann kaus samt heldur að fara út og
hlýja sér á meðan.
Hann gekk út i snjómugguna og
barði sér, og hann reyndi að sjá til
bátanna, sem mogguðu úti á legunni.
Oft höfðu þeir reynt að stimbra legu-
færin, hugsaði hann með sér, en allt
kom fyrir ekki. Annaðhvort rak þá á
land, eða þá rak til hafs. Önnur úr-
ræði hafði almættið nú ekki til að
ráðskast með báta á þessari legu.
Jón i Möl var dálítið reikull i spori
i kvöldkyrrðinni eins og menn sem
búa i stöðugum vindi verða gjarnan i
logni, og þegar konan var hætt að
mala, fór hann inn aftur.
Jón í Möl drakk kaffi og hugsaði um
bátinn, sem var sá þriðji, sem hann
hafði eignast. Hann hafði í rauninni
verið heppinn. Hafði aldrei misst bát,
en sú hugsun kámaðist aldrei burtu,
að svo gæti nú farið.
En hann skildi þó ekki allt. Prestur-
inn hafði sagt að sumt skildi mann-
fólkið ekki, og stundum væri hann
jafnvel í efa sjálfur. Líka sýslumaður-
38