Samvinnan - 01.12.1981, Blaðsíða 21

minntist hann hennar og augun flutu
í tárum. Hann unni henni heitar en
ökrunum, heitar en hryssunni. Og
hann bar lika lotningu fyrir henni. Þó
hann væri snauður þegar hann kvænt-
ist þá hafði hann þraukað. „Fátækt og
allsleysi eru smámunir svoframarlega-
sem maður á góða konu,“ sagði hann.
í þá daga var enn við lýði á Kritey sá
ævaforni siður kvenna að hafa heitt
vatn til reiðu handa húsbóndanum
þegar hann kom á kvöldin heim af
ökrunum; svo krupu þær niður og
þógu fætur hans. Kvöld eitt kom afi
heim frá vinnu úrvinda af þreytu.
Hann settist í garðinum, og kona hans
kom með fat af heitu vatni, kraup fyrir
framan hann og teygði fram hendur
til að þvo rykuga fætur hans. Afi
horfði á hana ástúðlega; hann sá
hendur hennar, skorpnar af stritinu
innanstokks, hár hennar sem var tek-
ið að grána. Hún er orðin gömul,
vesalingurinn, hugsaði hann með sér;
hár hennar hefur gránað í sambúðinni
við mig. Hann aumkaðist yfir hana,
lyíti fæti og sparn i vatnsfatið svo það
rauk um koll. „Frá og með þessum degi
kona,“ sagði hann, „hætturðu að þvo
fætur mína. Hvað sem öðru líður þá
ertu ekki ambátt min, þú ert kona
min og „lafði“.“
Dag einn heyrði ég hann segja:
„Hún brást mér aldrei að neinu
leyti... utan einusinni. Megi
Guð vera sál hennar liknsamur."
Hann varp öndinni og þagnaði. En
eftir stutta stund: „Á hverju kvöldi
stóð hún náttúrlega i dyragættinni og
beið mín, að ég kæmi heim af ökrun-
um. Hún kom hlaupandi og létti á mér
meiðþví að taka verkfærin af öxl
minni; svo gengum við saman í bæinn.
En eitt kvöld gleymdi hún sér. Hún
kom ekki hlaupandi á móti mér, og
hjarta mitt nötraði.
Hann krossaði sig.
Hann var einlægt í svörtum
stígvélum, skærbláum sunnu-
dagsbrókum og með hvítan
höfuð'klút bládoppóttan. Og í
höndunum lá alltaf sama gjöf-
in: grís ofnsteiktur vafinn gul-
aldinlaufi. (Teikning: Arni
Elfar).
21