Samvinnan - 01.12.1981, Blaðsíða 54

Lubbi
Rússnesk barnasaga eftir
Vitaly Bianki
Þýðandi: Guðrún Guðjónsdóttir
Tanya sat á fordyratröppunum og
horfði á sólina síga til viðar bak
við ísilagða tjörnina. Allt i einu sá hún
hvar skólastjórinn kom í átt til henn-
ar. Á undan honum hljóp hvolpur,
sem hún hafði ekki séð fyrr. Hvaðan
skyldi nú þessi hvolpur vera? hugsaði
hún. Hún hafði aldrei áður séð hvolp
neitt líkan honum. Hann var lágfætt-
ur með lafandi eyru, sem náðu næst-
um alveg niður á jörð, en rófan var
aðeins ofurlitill stúfur. Hvolpurinn var
hvitur, fyrir utan nokkra svarta bletti
á baki, og einn svartan blett, sem lá
eins og bót i kringum annað augað.
Strax og hvolpurinn kom auga á
Tanyu trítlaði hann upp að tröppunum
til hennar, settist á afturlappirnar og
rétti fram aðra framlöppina eins og
hann vildi segja „Góðan dag“.
„Nei, sjáðu“ sagði skólastjórinn
hlæjandi, „hann veit strax hver á
hann. Þú átt þennan hund Tanya.
Hann kemur beint frá Leningrad, er
af spænsku loðhundakyni og er gjöf
til þín frá Pétri frænda. Og hérna er
svo bréf til móður þinnar“.
Er hann haf ði þetta mælt, kom móð-
ir Tanyu út á tröppurnar. Hún heils-
aði skólastjóranum og fór síðan að
lesa bréfið. „Kæra systir mín“, skrifaði
Pétur frændi. „Ég vona að þú verðir
ekki reið við mig, þótt ég sendi þér
hundinn minn. Élg get ómögulega
haft hann í borginni. Ég bý á sjöttu
hæð og er allan daginn að heiman við
vinnu i verksmiðjunni. Hér er enginn,
sem getur farið út með hann. Þetta er
reglulega skemmtilegur hundur af
ágætu kyni. Hann kann ýmsa leiki og
er mjög Þefvis. Honum hefur verið
kennt að sækja og bera hluti. Ég er
viss um, að hann og Tanya verða góð-
ir leikfélagar. í sumar þegar ég heim-
sæki ykkur ætla ég að fara með hann
á veiðar. Já, ég hef ákveðið að gerast
veiðimaður. Hundurinn er nú kominn
til ykkar, svo vonast ég til að geta
safnað mér fyrir byssu, áður en ég fer í
þetta ferðalag. Allt sem ég veiði gef
ég þér“.
„Vesalings maðurinn“, sagði móðir
Tanyu brosandi, „hann veit ekki einu
sinni úr hvorum enda byssunnar skot-
ið kemur, en þó er hann búinn að
gefa veiðina".
Nú leit hún á hvolpinn, skellti á lær-
ið og sagði, „sá er ljótur greyið og al-
veg rófulaus“.
Drengir og telpur allsstaðar að úr
þorpinu komu nú hlaupandi til að
skoða nýja hundinn hennar Tanyu.
Þau skellihlógu og sögðu, „það er bót
kringum annað auga hans, bótarauga,
hí, bótarauga", kölluðu þau.
Nágrannastrákarnir, þeir Kolli og
Tolli, gerðu meira að segja niðvísu um
Tanyu og hundinn hennar, sungu full-
um rómi.
Tanya, Tanya, hrífuhaus
á hund, sem er alveg rófulaus,
kringum hans auga er kolsvört bót,
kjánaleg eyrun stór og ljót.
Tanya varð sárreið yfir því, sem
strákarnir sögðu um hundinn hennar.
Snemma næsta morguns hljóp
Tanya fram úr rúminu með mikl-
um bægslagangi, hún varð að
flýta sér, ef hún átti ekki að verða of
sein i skólann. En til allrar óhamingju
fann hún ekki annan skóinn sinn.
Hún gat ómögulega munað, hvar hún
hafði látið hann kvöldið áður.
„Lubbi, Lubbi“, hrópaði Tanya,
„sæktu skóinn minn, skilurðu mig?
Sæktu hann“. Lubbi reisti skyndilega
annað eyrað og lét hitt lafa, eins og
hann væri að reyna að skilja, hvað
telpan sagði, og snuðraði síðan undir
bekkinn. „Hann skildi, hvað ég sagði,“
kallaði Tanya fagnandi. „Sjáðu
mamma, hann er að sækja skóinn
minn“. Ef satt skal segja þá skreið
Lubbi undan bekknum með gamalt
flókastígvél á milli tannanna.
„Ó, kjáninn þinn“, sagði Tanya
ólundarlega. „Það er skórinn minn,
skilurðu, sæktu hann nú og vertu
fljótur".
Lubbi dinglaði litlu rófunni og þaut
út um dyrnar. Eftir andartak kom
hann aftur og dró með sér dauðan
rottuunga, sem hann fann í þakher-
berginu, og rétti Tanyu.
„Ó, hvað þú ert viðbjóðslegur", sagði
Tanya með tárin i augunum. „Held-
urðu að ég geti notað rauðan rottu-
unga fyrir skó? En sá viðbjóður.”
„Þú mátt ekki skamma Lubba elsk-
an“, sagði mamma. „Hvernig á hann
að vita, hvað orðið skór þýðir? Það
getur verið, að hann hafi ekki heyrt
það fyrr. Sýndu honum hinn skóinn
þinn og láttu hann þefa af honum, þá
veit hann kannski, hvað þú átt við.
Hundar hafa sérstakan hæfileika til
að finna hluti með þvi að þefa þá
uppi“.
Tanya gerði nú eins og móðir hennar
sagði. Þegar Lubbi hafði þefað af
skónum, þaut hann óðara undir rúmið
og kom með skó Tanyu. „Duglegi
hundurinn minn“, sagði Tanya himin-
glöð. Hún fór í skóinn sinn i snatri og
þaut í skólann.
54