Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.08.1922, Blaðsíða 26

72 Tímarit íslenskra samvinnufélaga.
Erlendur Pálmason, Olafur Briem og Pétur Pétursson sam-
mála um það, að nauðsynlegt væri að framhalda pöntun
hjá Coghill og Slimon næsta sumar. Þá urðu pantanir minni,
enda fór verðið lækkandi á lifandi útfiuttu fé.
Engum gat dulist að þeir sem skiptu við vörupönt-
unarfélagið, höfðu stórhag af því, og einnig að það hafði
mikil áhrif á verslun kaupmanna. Því var stjórnað af
hinni mestu alúð og samviskusemi; fyrirkomulagið var svo
einfalt og kostnaðarlítið, og alveg sérstök áhersla lögð á
hagsýni og sparnað. — Með Erlendi Pálmasyni var Olaf-
afur Briem í stjórn félagsins til enda, má liiklaust telja
þá aðalmáttarstoðirnar sem félagið hvíldi á. En margir
fieiri góðir menn í báðum sýslunum studdu það með dugn-
aði og samúð.
Það sem nú hefir verið sagt um vörupantanir hjá
Coghill, fjár- og hrossasölu, á einnig við um vesturpart
Húnavatnssýslu á þessu árabili, að öðru leyti en því, að
þar voru pöntunarfélög hreppanna smærri og ekki með
eins föstu skipulagi. Ymsir voru þar l'ormenn hreppa-
deildanna, þar á meðal sá er þetta ritar fyrir Ashrepps-
deild. — Hinn góðkunni dugnaðannaður og fyrirmyndar-
bóndi Jón Skúlason á Söndum í Miðfirði, liafði lengi for-
ystu fyrir lang-stærstu deildinni og pantaði sjálfur flestar
útlendar vörutegundir er heimili hans þurfti. — Almenn-
ast var að menn pöntuðu helstu nauðsynjavörur svo sem
alskonar matvöru, kaffi, sykur, steinolíu, kol, sápu, tóbak,
ljáblöð og ýmsar smærri vörur. Auk þess fengu flestir
talsvert af peningum fyrir hross og fé — efnaðri bændur
oftast nokkur hundruð krónur árlega. — Virtist þá óvíða
þröngt í búi; bændur kvörtuðu ekki um peningaleysi, og
„undu glaðir við. sitt“.
Síðustu ár Coghills hér á landi, var mikið dregið úr
kaupum lians af mörgum ástæðum. Fjárverðið var fallið
mikið á Englandi, kaupfélögin voru risin upp og Zöllner
og Vídalín tóku að sér umboðsmensku þeirra, og önnuð-
ust útflutning á fé fyrir þau. Nýr fjárkaupmaður var kom-