Stúdentablaðið - 01.12.1965, Síða 11

STÚDENTABLAÐ
11
íbúar borgarinnar eru rúm-
lega ein milljón. Glasgow hef-
ur fátt að bjóða ferðamönnum
enda er litið á hana sem sam-
göngumiðstöð, fremur en heill-
andi ferðamannaborg. Skotar
eru vingjarnlegir, hjálpfúsir og
yfirleitt glaðlegt fólk. Við
bjuggum á stúdentagarði, spöl-
korn frá háskólanum. Hann er
kenndur við skozkan gufuskipa
eiganda, David MacBrayne, er
þar bjó um eða fyrir síðustu
aldamót. Þessi stúdentagarður
er starfræktur á sumrin sem
stúdentahótel. Við fengum færi
á að kynnast þar stúdentum
víða að úr heiminum. Sumir
bjuggu þar allt sumarið, þ. á.
m. nokkrir Afríku- og Asíubú-
ar, sem höfðu ekki efni á að
fara heim. Mér fannst gaman
að bera svo fjarlægra þjóða
menn saman við Norðurlanda-
búa, Það er athyglisvert, hve
gjörólíkir þeir eru okkur, þrátt
fyrir hliðstæða menntun.
Um tíma borðuðu með okk-
ur 60 blökkumenn frá Sierra
Leone, sem er lítið ríki á vest-
urströnd Afríku. Þeir voru við
nám í Bretlandi, og voru mætt-
ir til ráðstefnu 1 Glasgow.
Eitt kvöldið buðu þeir okk-
ur að sitja fund, þar sem rætt
yrði, hvort eins eða tveggja
flokka kerfi skuli vera í Sierra
Leone. Af forvitni, fremur en
áhuga á málefninu, héldu
nokkur okkar á fundinn. Mig
þraut þolinmæði og áhuga á
innanríkisstjórnmálum þeirra
eftir 15 mínútur og laumaðist
út.
Tveimur dögum eftir okkur
komu 30 danskir læknanemar
sömu erinda og við.
Þótt undarlegt megi virðast
skapaðist strax kuldi milli
frændþjóðanna. Eg veit ekki
fyrir víst, hvers vegna, senni-
lega hefur íslenzka þjóðarstolt-
ið vaknað í okkur, ef til vill
handritamálið líka. Það skán-
aði, þegar á leið, einkum eftir
að báðir hóparnir höfðu haldið
hvor öðrum kveðjuhóf. Einu
sinni var háð handboltakeppni
milli hópanna. Okkur til mik-
illar ánægju og fróunar biðu
Danirnir gjörsamlega lægri
hlut.
Fyrsta daginn fórum við til
háskólans. Glasgow University
er gömul og virðuleg bygging,
um hundrað ára. Frá hinum
háa turni á aðalbyggingu hans
er talið einna bezt útsýni yfir
borgina.
í einni af útbyggingum skól
ans er líffæradeildin, þar sem
okkur var ætlað að starfa. Þar
tók á móti okkur umsjónar-
maður, Johnston að nafni, sem
bar titilinn mortician. Einn
gárungi úr hópnum íslenzkaði
nafn hans og nefndi Jónstein
morðingja. Hann hefur líklega
ekki komizt að þýðingunni,
því að hann var alltaf mjög
blýðlegur við okkur.
Ég ætla nú stuttlega að gera
yfirlit um fyrirkomulag krufn-
inganna.
Skota virðist ekki skorta lík
til krufninga, þar eð þeir geta
tekið á móti stórum hóp er-
lendra stúdenta árlega. I hlut
okkar íslendinganna komu 3
lík, og því 6 um hvert. Skozkir
læknanemar kryifja samhliða
bóklega náminu í eitt ár og
taka fyrir öll svæði líkamans.
Þar eð við höfum aðeins einn
mánuð, urðum við jafnframt
þeim svæðum, sem við krufum,
að fylgjast með hjá hinum.
Það er ákaflega mikil hjálp
við nám í líffærafræði að
kryfja. Ég nota hér samlíkingu
sem ég heyrði þar ytra, að líf-
færafræði án krufninga væri
eins og að læra á bíl án bíls.
Við höfðum þrjá kennara sem
voru ungir læknar í sérnámi í
skurðlækningum. Mér fannst
kennsla hjá þeim mjög góð,
skýr og skemmtileg. Þeir auð-
velduðu okkur námið mikið
með einföldum teikningum, er
þeir voru mjög leiknir í. Skozk
ir læknanemar geta hvenær
sem er leitað til þessara kenn-
ara með vafaatriði í námi. Það
sáum við stundum í sumar.
Ekki var eingöngu hugsað
um læknisfræði þennan mán-
uð. Eftir vinnutíma og um
helgar fórum við í ferðalög ut-
an Glasgow og innan. Voru
skipulagðar tvær ferðir til Ed-
inborgar. í fyrra skiptið var
þar háð landskeppni í frjálsum
íþróttum milli Skota og Íslend-
inga. Þar kepptu tveir úr okk-
ar hópi. í síðara skiptið á Ed-
inborgarhátíðina.
Við áttum þar miða á mið-
næturskemmtun hjá Miss Marl
ene Dietrich. Það er með ó-
líkindum hve amma gamla
heldur sér vel. Hún skemmti
með 20 manna hljómsveit, sem
var aldeilis ekki af verra tag-
inu.
Fyrr um kvöldið sáum við
leikrit frá Bandaríkjunum, eft-
ir James Baldwin „The Amen
Corner“. í því lék eingöngu
blökkufólk.
I Glasgow heimsóttum við
ýmsa staði. Hvað náfninu við-
víkur, fengum við einu sinni
leyfi til að vera við uppskurði
á sjúkrahúsi rétt við háskól-
ann. Einnig heimsóttum við
fæðingarsjúkrahús og höfðum
bæði gagn og gaman af þessu
hvorttveggja.
Þá máttum, við til með að
líta á þá staði, sem íslendingar
hafa mikil viðskipti við, ekki
sízt læknanemar. Það voru vín
verksmiðjur hjá Long John og
White Horse. Ástæðan til heim
sóknanna var ekki eingöngu
fróðleiksfýsn. Það vissu nefni-
lega sumir, að gestum, sem
koma og skoða þar, er alltaf
boðið upp á guðaveigar og síð-
an leystir út með whiskypela.
Þetta reyndist allt vera rétt.
Þótti okkur rausn mikil í veit-
ingum. Ég verð að geta þeirra
staða, sem reyndust eina vin-
sælastir meðal landanna, en
það eru svonefndir „pubs“.
Höfðu þeir oftast gott lag á að
hressa upp á sálina eftir forma-
lín svækju krufningasalanna.
Flestir úr hópnum fóru eitt-
hvað í ferðalög um Skotland.
Margir fóru norður í Hálönd-
in. Ég held, að þeir, sem sjá
ekki annað en Glasgow, fái
ekki rétta mynd af Skotlandi.
Víða í Hálöndunum við skozku
vötnin er mikil náttúrufegurð.
Að síðustu langar mig að
segja frá, þegar nokkur okkar
lentu á þjóðræknissamkomu.
Ráðskonan á stúdentagarðin-
um okkar bauð okkur einu
sinni miða á skemmtun, sem
var í lok ráðstefnu hjá keltn-
eskum þjóðarbrotum frá Bret-
agne, Cornwall, Wales, Irlandi,
Skotlandi og eynni Mön. Þau
hafa með sér öflug félagssam-
tök. Við héldum, að þetta væri
skemmtun, sem allir gætu
keypt sig inn á, en það kom
brátt í ljós, að við vorum einu
gestirnir. Prestur nokkur kom
til okkar og heilsaði mjög hlý-
lega.
Hann reyndist vera fyrsti
ræðumaður og bauð þegar hina
íslenzku gesti velkomna. Hann
fór mörgum fögrum orðum um
ísland. Við fórum að síga sam-
an í sætunum, ekki sízt, þegar
hann bað samkomugesti að
klappa fyrir íslendingunum.
Það virtist sem við værum
merkilegt fólk, því að í lok
skemmtunarinnar fór formað-
ur samtakanna að tala um Is-
lendinga. Hann talaði um hina
fámennu þjóð norður í hafi
með fornar bókmenntir og sitt
eigið tungumál og að lokum
um Nóbelsskáldið H. K. Lax-
ness. Ég held, að allt þetta Is-
lendingatal hafi átt að vera
hvatning til hinna dreifðu
keltnesku þjóðarbrota um sam
einingu og að viðhalda hinu
forna máli, keltnesku. Það var
hrífandi að sjá, hve þetta fólk
brann af þjóðernistilfinningu,
þegar keltnesk lög voru sung-
in og leikin.
Að lokum þetta:
Meðan ekki er aðstaða til
krufninga við læknadeild Há-
skóla íslands, en vonandi verð-
ur hennar ekki langt að bíða,
tel ég gildi slíkra krufninga-
ferða ótvírætt.
Skotlandsferð - Skotlandsferð - Skotlandsferð