Fálkinn - 18.12.1937, Blaðsíða 8

4
FÁLKINN
JÓL ASTJAK ARNIR
TÍÐUR ÞJER þá betur, mamma?
Lítill fjögra ára gamall hnokki
stendur fyrir framan móður sína og
hidlar kviklegum kroppnum upp að
hnjenu á henni, dökku gulbrúnu
augun í honum eru svo stór og svo
öldurhyggin, augnaráðið svo greind-
arlegt eins og hjá stólpuðuin ung-
lingi. Hann er alveg óvenjulega fall-
egt barn, flóð af ljósum liðuðum
lokkum streymir ofan af kollinum
á honum, og hann er eins og smækk-
uð útgáfa af Ingemansmyndum.
Hverri einustu móður mætli virðast
ógerningur að senda svona barn frá
sjer, og þó er það einmitt þetta,
sem nú er um að ræða .... og ekki
einungis hann, heldur líka systir
hans þriggja ára gamla, sem nú er
önnum kafin að ná vatninu af gólf-
inu; hún hefir skvett á gólfið úr
Hösku og fengið ávítur fyrir. Með
mestu natni reynir hún að ná vatni
irilli þumal- og visifingurs og stinga
þvi ofan í flöskustútinn, sem þa?
gerði henni þann grikk að renna út
um, aðeins af því, að hún sneri botn-
inum á flöskunni upp.
— Já, drengur minn, þá líður
mjer miklu betur, skrökvar hún að
litla drengnum, því að hvaða gagn
er að því, að skýra honum frá hvern-
ig i málinu liggur, hann skilur það
ekki hvort sem er, hann var svo
lítill, þegar faðir hans dó, að hann
skilur ekki að síðan hefir hann ver-
i'ð móður sinni bæði til byrði og
hamingju, hann skilur ekki að hún
er svo þreytt og svo svefnvana, að
hún veit varla hvað hún gérir. En
tiihugsunin ein, um það sem gerast
cigi, veldur því að varir hennar
titra. Hún verður að þrýsta andliti
sínu niður að öxlinni á honum, svo
að hann sjói ekki hvernig það af-
myndast af sorginni, hún verður að
kæfa niðri í sjer ekkann nokkrum
sinnum áður en hún getur byrjað
fullorðinslega samtalið við hann á
nýjan leik.
— Þú og La’lotta .... Það er
gælunafn drengsins á systur sinni,
siðan hann var of lítill til að geta
sr.gt Charlotta .... þið eigið að búa
saman, og þú ert svo stór drengur,
að liú getur huggað hana með jiví,
að mamma komi til ykkar livenæ.-
scm hún getur.
Hún kemst ekki lengra, þvi a5
„stóri“ drengurinn litli er samt sem
áður ekki stærri en svo, að hann
l'er að gráta og bælir andlitið i
kjöltu hennar. La’Iotta kemur til
þeirra og grípur annari hendinni
föstu taki í hárið á honum, hún
sjer. En svo fer hún að gráta líka,
heldur að liann sje bara að leika
þegar hún sjer að þetta er alvara.
Nanna Sögaard lyftir höfðinu, augu
hennar eru lokuð og munnurinn
hálfopinn, en út úr hálfopnum munn
inum er eins og andi reyk þess móð-
urhuga, sem stendur i björtu báli
hið innra, báli örvæntingarinnar, sem
hefir tært alla gleði lifs liennar.
Eftir THIT JENSEN
jpIGI að síður, þegar Ness verk-
'Lj fræðingur kemur í bifreiðinni
sinni til þess að sækja litlu systkin-
in i ferðalag, er aðeins bros og roða
að sjá í andliti frú Nönnu.
Hún lilær við unnusta sínum, hún
cr vorlega klædd, ungleg eins og
hún hefði aldrei verið gift, sjeð mann
sinn deyja, alið börn og barist fyr-
ii’ brauðinu handa jieiin og sjálfri
sjer. Hún líkist á ný Jiví, sem hún
var fræg fyrir jiegar liún var ung
stúlka: „Vasaútgáfa af Venus“, ynd
islega liinuð, dökk og grágræn augu
með gullnum bjarma og hörundið
eins og bleikgult blóm. Það er ekki 5
henni að sjá, að hún hafi grátið,
farðinn hefir afmáð öll vegsummerki
þess, jafnvel hvarmarnir eru með
mjóum, svörtum rákum, sem mynda
fegrandi umgerð um augnaráðið.
Það er aðeins stutta sekúndu, sem
hún kreistir hendurnar, þegar stór-
kista með plöggum barnanna er bor-
in út og sett á burðargrindina aftan
á bifreiðinni. Svo lioppar hún glað-
lega til litlu barnanna, vefur sínum
handleggnum utanum livort þeirra,
og i aftursætinu situr hún á milli
þeirra og hjalar við þau, sýnir þeim
akra og kýr og hunda, sem gelta
að þeim, gæsir, sem vappa meðfram
girðingunum og gagga, heila hópa
af gæsum, sem hafa ekki hugmynd
um, að þær eiga að verða dökkbrún-
ar og komast í fjelagsskap við rauð’-
kál og sykraðar kartöflur á jólunum
og getur Gunnar litli nú munað
þegár hann át of mikið hjá Önnu
frænku forðum, og varð að gista
þar um nóttina? En nú er Annr
frænka líka komin í kirkjugarðinn
og livilir ]iar lijá eisku pabba ])eirra.
svo að í næsta sinn á hann að borða
jólagraut með mörgum öðrum lill-
um drengjum og stúlkum, sem eiga
heima í yndislegu húsi með rhiklu
at blómum í garðinum, og þó að
hann megi ekki tína þessi blóm.og
La’lotta ekki heldur, þá mega þau
tina öll þau blóm sem þau vilja úti
á grundunum fyrir utan girðing-
una ....
En þau fá aldrei leyfi til að koma
út fyrir girðinguna, kjökrar innri
rödd hennar. Æjú, hugsar hún svo.
þau skiftin sem jeg fæ tækifæri til
að koma til þeirra förum við sam-
an út fyrir girðinguna .... og guð
veit, hvort það hefði ekki verið betra
að jeg hefði ....
Hún lýkur ekki við hugsunarferil
inn, því að nú ekur bifreiðin upp
að aðaldyrunum, gegnum opið hlið-
ið sjer luin út í garðinn stóran völl
með mörgum börnum, en liversvegna
eru þau svona merkiiega hljóð, svo
alt of, hræðilega vel siðuð . . : . „tam-
in“ dettur henni i hug. En í sama
bili tekur forstöðukonan á móti
börnunum og afhendir þau geðugri
ungri barnfóstru ....
Gunnar er á harða hlaupum niður
að liliðinu, til allra barnanna ...
þegar hann snýr alt i einu við ....
liann sjer móður sína koma í hum-
átt á eftir, eins og hún ætli að fara
að leika sjer lika, lionum verður
rórra og snýr við á ný og heidur
áfrain, en augnabliki siðar staðnæm-
ist hann aftur og Iiorfir til baka.
Frú Nanna heldur aftur áfram, nokk-
ur skref, augu hennar og drengsins
mætast, það vill svo einkennilega
til, að brjóst drengins þenst út og
Iiann andvarpar, áður en hann lield-
ur áfram á ný, út i garðinn. Og í
einu vetfangi er frú Nanna komin
inn i bifreiðina, sem bíður tilbúin
og með vjelinni murrandi, hún snýr
við áður en frú Nanna hefir komið
sjer fyrir í sætinu fram í, við hlið
unnusta síns, og rykið á veginum
er það síðasta, sem hágrátandi dreng
urinn sjer af móður sinni.
^ESS verkfræðingur og frú hans
^ eignuðust brátt marga vini, ekki
eingöngu vini hans, heldur líka vin-
ina, sem höfðu horfið frú Nönnu
sjónum, þegar hagur hennar breytt-
ist. Þeir komu nú á nýjan leik, því
að nú átti hún fallegt heimili, liafði
skemtileg spilakvöld og, manni sín-
um ti! mikils melnaðar, töfraði hún
ó ný unga og stimamjúka menn.
Honum var ánægja að láta hana
klæðast ríkmannlega, einsog „vasa-
útgáfu Venusar" sæmdi.
Alt var i stuttu máli sagt í prýði-
lcgasta lagi.
Ness verkfræðingur dóðist að stað
festii liennar, hve vel hún hjelt
samning þeirra. Þegar hann bað
hennar dró hann enga dul á, að
hann liti aflirýðisaugum til Iiarna
hennar, og það var sannfæring hans,
að hjónaband þeirra yrði aldrei eins
gott og á yrði kosið, ef hugur henn-
ar ætti að dreifast milli hans og
barnanna, sem ætíð hlutu að minna
hana á fyrri manninn hennar. Hún
hafði gert ofurlitla tilraun til að
að sannfæra hann um, að ást henn-
ai til hans mundi verða þeim mun
innilegri, ef hann gæti hugsað sjer
r.ð ganga í föðurslað föðurleysingj -
unum tveimur, sem voru hvort öðru
yndislegra. En einmitt af þvi að þau
voru svo yndisleg þá vildi hann
það ekki, og vegna þess hve viss
hann var um ást hennar, þá kom
hann því fram, að hún sætti sig við
það, að börnin yrðu alin upp á
barnahæli, og í staðinn lofaði hann
því að tryggja framtíð þeirra, leggja
þeim fje til náms þegar þar að kæmi
og greiða götu þeirra eins og liann
ætti þau sjálfur. Hann hafði þaraf-
leiðandi lagt til hliðar fje til þessa
undir eins, hann var ábyggilegur
maður, og frá hans hálfu skyldu
c-ngar vanefndir verða á samningn-
um. Hinsvegar var hann ekki alveg
viss um Nönnu, móðirin er jafnan ó-
útreiknanleg. Og því meiri vhrð að-
dáun hans og ást á henni, þegar
hí.nn sá hve ríka stjórn hún hafði á
sjálfri sjer í hvert skifti, sem börn-
in bar á góma.
Einn daginn greip hann sig í að
hugsa svo: Maðurinn hefir feng'tð
hæfileikann til að hugsa, til þess að
gera sjálfan sig óánægðan. Ofurlit-
ill orm-snáði nagaði hjartarætur
hans og loksins skaut þessari hugs-
un upp: Var hin margdáða Venus
hans i vasaútgáfunni svo kaldlunda
og síngjörn, a'ð hún saknaði yfir-
leitt alls ekki barnanna sin'na? Hafði
hið glaðværa borgarlif náð svo föst-
um tökum á lienni aftur, að hún
mat meira falleg föt, skemtikvöld
með honum, dufl og daður en börn-
in sin og áleit móðurárin þreytandi
timabil úr æfi sinni, tímabil sem
hún hafði fegin sjeð ljúka og með
fögnuði látið i skiftum fyrir nýtt
hjónaband? Og var beiðni hennar
um, að hann tæki að sjer börnin
sem sín eigin börn, aðeins klókinda-
bragð, til þess að sýnast vera við-
kvæm móðir. Að visu var svo um-
talað í samningnum, að liún mætti
ekki hafa börnin að umræðuefni
þegar hún talaði við hann, og ekki