Fálkinn - 18.12.1937, Síða 21

F Á L K I N N
17
Setjið þið samanl
ekkert betri, skal jeg segja yð-
ur. Við höfum líka verið í fang-
elsi“. En nu ljest jeg engu trúa.
„Þið!“ sagði jeg og hristi höf-
uðið. „Þið í fangelsi! Nei,
cnginn skal fá mig til að trúa
l>ví“. „Það er eins satt og við
■ sitjum hjerna“, sagði skrifar-
inn. „Við strukum meira að
segja úr betrunarhúsinu í fyrri-
uótt“.
Jeg ljest loksins sannfærast og
var hrifinn af að liafa hitt fje-
laga. Við skáluðum og við
hloum og' jeg stakk upp á þvi
að við yrðum dús. Þeir sögðu
mjer frá afbrotum sínum. —
Skrifaranum hafði orðið það á,
að kveikja í pipunni sinni svo
nærri hálminum í rúmdýnunni
sinni, að liúsið, ásamt gamalli,
/rikri tengdamóður brann til
ösku. Bátsmaðurinn hafði ár-
um saman verið lireldur og
hrjáður af fjelaga sínum um
l>orð og' einu sinni varð honum
of laus hnífurinn svo að óvin-
urinn sálaðist. Báðir þóttusl
þeir saklausir, og þeir höfðu
lekið sjer mjög nærri hve rang-
an dóm þeir fengu.
"P N MEÐAN VIÐ sátum svona
heyrðist fótatak úti í snjón-
um, og við lirukkum við. Lög-
reglan? — „Feldu okkur!“ livísl-
uðu háðir og spruttu upp. en
jeg þekti fótalakið og bað þá
um að setjast aftur. Hurðin opn-
ast og i dyrunum stendur kon-
an mín, með böggla í báðum
höndum. Hún varð að sall-
stólpa í dyrunum og misti alla
1 ögglana á gólfið.
„Hjerna eru tveir kunningjar
mínir“, segi jeg eins glaðlega
og jeg gat. En hún þekti kunn-
ingjana af myndunum í blöð-
unum. Hún varð náföl og eftir
svolitla stund riðaði hún gegn-
um borðstofuna og inn í næsta
herbergi og drattaðist þar nið-
ur á sófa. Jeg heyrði hana and-
varpa við og við.
Þegar við höfum matast sagði
jeg: „Heyrið þið nú, kunningj-
ar — nú skuluð þið koma með
mjer upp á loft, og þar skal
jeg leggja í ofninn og láta ykk-
ur liafa spil og tvær flöskur af
öli. Svo eyðið þið timanum eins
og þið best getið, þangað til
orðið er dimt“.
Þeir sldldu mig og eltu mig.
.Teg kom þeim fyrir á litlu
kvistherbergi, aflæsti og' þegar
jeg var á leiðinni niður stigann
lieyrði jeg skrifarann kalla:
„Þú ætlar víst ekki að ljósla
upp um okkur, kunningi?“
„Nei“, sagði jeg „fjelagar
eiga að halda saman“.
.Teg fann konuna mína hálf-
dauða af hræðslu en gat sefað
hana nokkurnveginn og fram
eftir deginum heyrðum við
stóla hreyfða og barið í borðið
uppi. Spilin gengu víst vel. Svo
varð hljótt og lágar hrotur
hevrðust. Þeir höfðu víst ekki
sofnað síðan í fangelsinu, ves-
lingarnir.
Jeg bjó um nesti handa þeim
og þegar dimt var orðið ljel
jeg þá fara inn í skóginn og gaf
þeim eitthvað af fötum og fjekk
þeim brjef til kunningja míns,
sem var skipaeigandi í Dram-
men. Jeg skrifaði og sagðist
senda honum tvo sveitunga
mína og bað hann um að út-
vega þeim skipsrúm suður í
Miðjarðarhaf, því að þá lang-
aði til að sjá veröldina.
Jeg gleymi þvi aldrei þegar
jeg stóð úti og horfði á eftir
þeim. Það var farið að hringja
inn jólin. Bátsmaðurinn gekk
á undan og reyndi að ryðja
slóð lianda fjelaga sínum í
snjónum, en skrifarinn labbaði
á eftir á þvengmjóum fótunum.
Þegar þeir voru farnir óskaði
jeg þess af heilum hug að þeim
farnaðist vel.
Klukkutíma síðar vorum við
að kveikja á jólatrjenu og þá
var aftur hringt. Jeg fór til
dyra og tveir lögregluþjónar
stóðu fyrir utan.
„Við höfum rakið slóð gegn-
um skóginn alveg hjerna heim-
undir1, sögðu þeir, „en nú er
orðið svo dimt. Hafið þjer orðið
var við flóttafangana?“
„Já“; sagði jeg, „þeir komu
lijerna“.
„Ha?“ Lögregluþjónarnir
spertu eyrun.
„En nú eru þeir farnir“, sagði
jeg.
„Hvaða leið fóru þeir?“
„Þeir fóru þarna“, sagði jeg
og benti í þveröfuga átt.
„Það er gott“, sögðu lögreglu-
þjónarnir og þrönunuðu af stað.
"^ÆSTU DAGA leitaði jeg á-
rangurslausl i blöðunum,
að frjettum um, að flóttamenn-
irnir befðu verið teknir fastir.
Jeg fór til útlanda um vorið og
dvaldi þar í nokkur ár, og það
firndist yfir Jiessa sögu.
En árið 1914 var jeg kvadd-
ur heim til þess að gegna her-
þjónustu og á gistihúsinu í
Osló, þar sem jeg er venjulega,
sagði gestgjafinn einn daginn:
„Hjer hefir hvað eftir annað
komið maður til að spyrja eftir
yður“. Jeg bað um lýsingu á
manninum. „Það var bóndi“,
var svarað.
Daginn eftir kom jeg inn í
veitingasalinn og þá segir þjónn-
inn við mig: „Nú er hann
hjerna aftur þessi bóndi, sem
altaf er að spyrja að yður“.
„Gott“, sagði jeg og bað um að
visa honum upp i herbergi mitt.
Skönnnu siðar var drepið á
(lyr og inn kemur skeggjaður
bóndi í ljósum vaðmálsfötum.
.Teg hafði aldrei sjeð hann áður.
„Góðan daginn“, segir hann
og stendur kyr með hattinn í
hendinni. „Eruð þjer herra
.....“. Jú, það var jeg. Jeg
bað liann um að setjast og var
forvitinn um erindið.
1.
2.
3.
4.
6.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
24.
25.
26.
27.
28.
29.
30.
31.
32.
33.
Hann sat um stund og ræskti
sig og var að leita að upphafi
orða sinna, en svo leit hann all
í einu flóttalega kringum sig.
„Getur nokkur heyrt til okkar
hjerna?“ spyr liann. „Nei, ekki
þarf að óttast það“. Loks tekur
liann upp þykt veski, dregur
fram fimtíu króna seðil og
rjettir mjer. Jeg tek ekki við
honum undir eins en liorfi undr-
andi á liann. „Þetta er frá hon-
um bróður mínum, hann ....“
„Bróður yðar, þekki jeg hann “
,,.Tá“, segir liann og brosir, „það
er ekki laust við það“. „Farið
þjer ekki manna vilt?“ „Ónei,
þjer hjálpuðuð honum undan
lögreglunni einu sinni, og það
fær liann aldrei fullþakkað yð-
ur. Þjer útveguðuð honum líka
skiprúm til útlanda, og nú er
liann i Suður-Afriku og liður
ágællega. Hann er námugrafari.
1 hvert skifti sem hann skrifar
1. Tröllkonunafn.
2. Óhræsi.
3. Átti forvitna konu.
4. Kvenheiti.
5. —,—-—-ara, eyðimörk í Afriku.
(>. Aðgætni;
7. Kvenheiti.
8. Endurtók.
9. Vatnahestur.
10. Fljótt (í hljóðfæraslætti).
11. Bein í líkamanum.
12. Kvenheiti.
13. Úrþvætti.
14. Forn borg.
15. Líðandi stund (ð = þ).
16. Fýla.
17. Frjósöm lifvera.
18. í guðs friði!
19. Rússn. höfundur.
20. Munaðarvara.
21. Kvenheiti.
22. Mannsnafn.
23. Á fuglum.
24. Fornafn frægrar flugkonu.
25. Á andlitinu. •
26. Mannsnafn, vindur.
27. Raflanipategund.
28. Hefirðu leyfi til?
29. Yndi.
30. Svaraðu!
31. Hljóðfæri.
32. Slóð.
33. Eyja við Noreg.
Samstöfurnar eru alls 72 og á að
setja þær saman í 33 orð í samræmi
við það, sem orðin eiga að tákna.
Þannig að fremstu stafirnir i orð-
unum taldir ofan frá og niður og
öftustu stafirnir taldir neðan frá og
upp, myndi upphaf á gamalli jola-
þulu.
Strykið yfir hverja samstöfu
um leið og þjer notið hana í orð og
skrifið nafnið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d og i sem í, a sem
á. o sem ó og u sem ú.
a—a—a—a—að—ad—all—ann — ak
al—am. . am—ans—ar—ev—egr—er
—est—f jaðr—fer—flyg—jel—-ger— í
—hest—i—ill—ill—i—i—ir—i — U1
—ill—jór—-kár—lot — lund—mátt —
n í 1—n i—n í—n ú—n e f—ó—o—ó—o v
—ósk—os—ram—rif—sah—tót—trek
—tíð—tób—tsjek—úð—uð—u—ur—
u—u n—u n—u—v a r—ve—y-—þ ý ð—ö
—ö.
mjer segir hann: „Ef þú hittir
berra ........ þá reyndu að
vikja einhverju að honum, og
sparaðu ekki skildinginn“. Jeg
spurði hvort það væri skrifar-
inn eða bálsmaðurinn, sem
væri bróðir hans, en það reynd-
isl að vera sá síðarnefndi.
„Bróðir minn er óbreyttur
verkamaður“, segir bóndinn,
„en skrifarinn hefir dottið í
lukkupottinn og er þjónn á
stóru gistihúsi“.
Jeg tók í hendina á hóndan-
um og jeg liefði vitanlega get-
að beðið hann um, að fara með
peningana og gefa þá fátækum,
en jeg gerði það nú ekki.
Jeg lók fimtiu krónurnar og
keypti mjer fyrir þær fallegan
silfurbikar. Og oft þegar jeg
drekk úl úr þeim bikar, þá
bvarflar bugurinn til flótta-
mannanna og jeg segi í hug-
anum: „Skál, fjelagar!“