Fálkinn - 18.12.1937, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
f>
lola ínikið um þau fáu skifti, sem
lnin fengi að heimsækja þau, en eigi
;ið síður fanst honum það bera vott
um hjartakulda, hve tilfinningalaust
hún sagði honum frá, að ,,]>eini liði
vel“.
I rauninni hafði það verið eins-
konar drotnunargirni, að hánn vildi
ekki taka að sjer hiirnin þegar þau
giftust, og hefði liún fylgt sínu máli
betur fram og sett það sein skilyrði
fyrir ráð'ahagnum, var ekki um það
að efast, að hánn hefði látið undan,
þvi að hann var mjög ástfanginn at
henni og í rauninni hafði hann altat
haft gaman af börnum. Hann hafði
ekki heldur buist við, að lijónaband
þeirra yrði barnlaust. Nú hinsvegar
eftir að Jiessi nagandi grunur um
vöntun á móðurtilfinningu hjá
Nönnu, hafði tekið að gera vart
við sig hjá honum, þóttist hann ekki
viss um, að haiín langaði til að sjá
sín eigin hörn jafn móðurlega yfir-
gefin og þessi tvö þarna á barna
hælinu . Hann hafði ennþá ekki
gleymt einu - máske var ]iað ein-
iriitt það, sem hafði vakið samvisku
i þann veginn að setjast upp við
dogg til þess að líta framan í hana,
þegar hann varð þess var að hún
hafði sest upp i rúminu, án þess að
nokkuð heyrðist, hún sat uppi í
rúminu, í myrkrinu gat hann greinl
að hún sat með báðar hendurnar
fvrir andlitinu og hallaði höfðinu
fram, hann heyrði snögg andartök.
sim sögðu honum að hún hristist
af ekka, en hún hjelt einhverju fyr-
ir munninum til þess að kefja hljóð-
ið.
Hún fjekk ekki ráðrúm til að
leggjast útaf áður en hann kveikti á
lainpánum, og hrædd og flemtuð
sneri hún útgrátnu andlitinu að
honum. l>að var sama litla skyrtan
og sömu vetlingarnir, sem hún hj^lt
á og hafði haldið upp að munninum
lil þess að lcæfa niðri í sjer grátinn.
Augnabliki síðar sat hann hjá henni
og hallaði höfði hennar upp að öxl-
inn á sjer. „Veslings, Nanna, „vesl-
hans lil íhugunar hann hafði
ekki gleymt andvarpi litla drengsins.
|>egar hann rendi augunum milli
vonar og ótta til móður sinnar í
siðasta sinn ....
I>ó að Ness verkfræðingur væri
enn jafn ástfanginn og áður af konu
sinni, þá fann hann eigi að siður
ofurvel, að hugur hans varð kaldari
við umhugsunina um Jietta .... og
l'.egar hugurinn tekur ákveðna rás,
þarf utanaðkomandi áhrif til þess
að breyta þeirri rás á ný.
Og þetta kom einn góðan veður-
dag, ]>egar einn af vimnn hans sagði
við hann meðal annara orða'
„Heyrðu, Holger, ef konan þin notar
|>essar megrunaraðferðir, þá ættirðu
;;ð taka i taumana áður en það er
orðið of seint, því að lnin er orðin
ískyggilega mögur“.......
T)AÐ var eins og orðið „ískyggi-
*- lega“ væri rekið inn i hugskot
verkfræðingsins eins og fleygur,
hann hafði ekki athugað þetta fyr,
vegria þess að hugsrin hans hafði
verið svo bundin. Þarna hafði hann
búið sjer til svo margar kenningar
um sálarástand hennar, að hann
hafði alveg gleymt líkamanum. Hún
var liræðilega mögur, en hún neit-
aði algerlega, að liún notaði nokkra
megrunaraðferð, og með handlegg-
ina um hálsin á honum sagði hún
hlæjnndi, að hún væri sælli, en hana
liefði nokkurntíma dreymt um að
verða.
Hann bar fram varlega fyrirspurn
um börnin, og hún svaraði á sama
tilfinningalausa háttinn og hún var
vön. Hún hafði nýlega heyrt frá for-
slöðukonunni, að þeim liði „veru-
lega- vel“.
Og' svo ekki meira um það. Hol-
ger Ness hvarflaði aftur frá þeirri
liugsun, að það gæti verið þetta, setri
slæði henni fyrir þrifum. Hann
reyndi að fá liana til þess að sofa
betur út á morgriana,, altaf var hún
líomin á fæur á undan honum og
kom ungleg, þvegin og greidd inn
til hans þegar hann vaknaði, hió og
kysti hann þegar hann sagði,- að
hún væri svo pvengmjó, að það
niætti nota hana til þess að binda
utan um jólagjafir með.
í þúsund tilfellum eru orsakirnar
lil gagngerðrar breylingar óveruleg-
ar. Hringing í síma snemma morg-
uns varð til þess að rífa Nönnu upp
úr rújriinu og inn i aðra stofu. Hol-
ger Ness vaknaði og meðan hann lá
og hlustaði eftir, hver það væri, sem
fengi af sjer að gera ónæði svona
snemma, varð honum litið á kodda
Nönnu. Hann var svo votur, að það
var því líkast, að fullu vatnsglasi
hefði verið dembt yfir hann. Þetta
vakti forvitni hans og hann tók
upp koddann, en um leið og hann
tók hann upp kom hann auga á
annað, sem vakti meiri athygli ...
það var lítil drengjaskyrta og tveir
ofurlitlir barnavetlingar.
Hann lagði þéttá alt á sinn stað
og koddann yfir óg Ijet sem liann
svæfi þegar Nanria kom inn aftur.
Honum fanst hún lauma þessu und-
an, sem hann hafði sjeð, og fara út.
Eftir dálitla stund kom hún inn
aftur og kysti hann, ungleg og ynd-
isleg, nú var annar koddi, ofur sak-
leysislégur, í rúminu hennar, húri
hafði þrýst á hann hendinni, svo
að þar kom dæld, eins og höfuð
hennar hefði legið þar um nóttina.
Jæja, svona var það þá! Ness
verkfræðingur velti þessu fyrir sjer
allan daginn. Var þetta bara sjer-
stæð tilviljun, eða hafði Nanna svo
slerka stjórn á ytra látbragði sjnu
og tilfinningum sínum, að hún hefði
mátt til að halda samning þeirra og
leyna þvi fyrir honum, að söknuð-
urinn hafði tært hana svo, að hún
var orðin líkust beinagrind? Og
var ósk hennar um jólagjöfina, sem
hún sagðist hafa svo mikinn liug á:
tveir kertastjakar! — ekkert nema
blekking? f hjarta sinu átti hún
vísl enga ósk til framar, eftir að
hún varð. að sjá af börnum sinum.
^OKKRUM nóttum siðar vakti
^ Ness i rúminu og lá og lilustaði,
hann hraut ósvikið við og við og
dró djúpt andann, eins og maður i
þungum svefni eftir langan vinnu-
dag. Nanna virtist sofa, og hann var
ings Nanna, sagði hann í sífellu og
strauk hár hennar og kendi svo und-
ursamlegrar rósemi, því að liún hall-
aðist máttlaus upp að honum, og
kjökraði í sífellu án þess að segja
eitt einasta orð. Ósýnilegur vegg-
ur kulda hafði hrunið áður en hon-
um hafði tekist að spilla ástum þeirra
hann sal þolinmóður og beið þangað
til hún, þreytt og vilandi fór að
skýra fyrir honum hluti, sem hann
bafði aldrei látið sjer til hugar koma.
„Ef jeg liefði vitað fyrirfram, hve
hræðilegt það var að vera án
þeirra", hvíslaði hún, „þá hefði jeg
aldrei gengið að samningunum okk-
ar. En jeg gat engin úiræði sjeð,
hvorki fyrir sjálfa mig nje börnin.
Jeg var ástfangin af þjer, en aldrei
hefði jeg slept börnunum frá mjer,
ef jeg hefði getað sjeð þeim far-
borða og getað trygt framtið þeirra.
Jeg hafði fengið dálitla atvinnu við
vjelritun, jeg gat lika samið ýmis-
legt smávegis sjálf, en tekjurnar af
]>essu voru svo litlar, að jeg hafði
ekki efni á að fá mjer stúlku til
þess að hugsa um börnin, og þau
vildu auðvitað leika sjer við mömmu
sina. Þegar La’lotta litla var að taka
tennur gat hún hvergi verið nem.a
i kjöltu mönunu sinnar, og jeg varð
að sitja með liana í fanginu þegar
jeg skrifaði á ritvjelina, þú skilur
hvernig sú vinna hefir orðið. Svo
varð jeg að sitja uppi alla nóttina
og skrifa, og hálfdauð af svfjum vnr