Fálkinn - 18.12.1937, Blaðsíða 15

F Á L K I N N
11
í stórum lestark^lefa undir
þilfarinu framarlega i skipin-u
voru 7—9 manns samankomnir.
Dimt var þar og drungalegt, kalt
og óvistlegt. Tveir liásetar stóðu
á miðju gólfi með sína olíu-
luktina hvor og gerðu tírurnar
staðinn nær en drungalegri. Það
voru „ljósin við líkin“, en veik
rafmagnsljós voru í þaki.
Dauðaþögn var í klefanum,
þegar við stýrimaðurinn klifr-
iiðum niður stigann. .Sjómenn-
irnir voru í sjóklæðum, sem
skrjáfaði í við hverja hreyfingu,
Myrkfæhð fólk liefði talið drauga
vera þar, þvi hvar gætu þeir
frekar haldið til en einmitt
þarna? Jeg hafði hvergi sjeð
draugalegri stað. Maður sá nær
ekkert, heyrði aðeins fótatökin
og bergmál þeirra i skipshlið-
unum. -
„Jæja piltar, er alt til reiðu?
Klukkan er að verða tólf“, mælti
stýrimaðurinn hægt og í mild-
um tón, eins og hann vildi ekki
verða til þess að rjúfa friðinn
og þögnina, sem lijer ríkli.
Tveir hásetar gengu nú út að
skipshliðinni hljemegin og opn-
uðu þar ldera. í tunglsljósinu
sem þá skein inn í klefann, sá
jeg tvo aflanga böggla liggja á
gólfinu, Þeir voru vafðir innan
í ségldúk og vandlega bundið
fyrir endana með kaðli. Þetta
vorú likin, sem við áttum að
„jarða“ og var við fætur þeirra
og háls hundið þungum járn-
hútum — til þess að þau sykkju
betur er þeim var fleyg't í sjó-
inn.
Alt var til reiðu. Ósjálfrátt
tókum við ofan þegar stýrímað-
uririn hóf raustina og bað „Fað-
ir vor“, litið prestlega að mjer
þótti, en hægt og rólega og blátt
áfram. Að bæninni lokinni var
líkunum varpað fvrir horð, einu
í senn og skipið stöðvað eina
mínútu fyrir hvert lík. Meira
var ekki unt að hafa við.
Hlerunum var lokað aftur
vandlega og skipið hjelt áfram
ferð sinni út i myrkrið.
Við urðum samferða upp aft-
ur, stýrimaðurinn og jeg'. Jeg
var óvanur að sjá sjómenn með
lárvot augu, en það var greini-
legt að vinur minn, yfirstýri-
maðurinn, hafði komist við í
)>etta sinn.
Hvorugur okkar liafði lyst á
rommtoddíinu þegar við kom-
um upp í herhergi stýrimanns-
ins. Við sátum hljóðir fram
eftir nóttinni. Við vorum báðir
að hugsa um liina miklu mót-
setningu milli glaumsins og kæt-
innar upp í reyksalnum, þar
sem fólkið lifir fyrirhafnar- og
sorgarlaust — hamslaust, og ör-
laga þessara tveggja aumingja
manna, sem varpað var í At-
lantshafið á jólanóttina. Okk-
ur fanst forlögin vera svo mis-
kunnarlaus og fójlkið oft svo til-
fmningarsljótt fvrir örlögum
annara.
er á li v e r r I Qsram-D-ljósakúlu.
Bezta augnaverudin er góð birta og
gefa hana í ríkum mæll — ódýrt.
innanmöttu Osram-D-ljóskúluranr
Dehalumen-ljósUtílur eru trygging fyrir
lítiUi stranmeySslu.
Blindhríð skellur á. Skipið er
eitt klakastykki — alt alhvítt
nema reykháfarnir. Sjóirnir
skclla vfir það við og við. Það
hvín í trjám og reiðum, en á-
fram heldur skipið til jólagleð-
innar, með konu og börnum,
sem hiður sjómannanna þegar
heim kemur — þegar allra ann-
ara jól eru löngu liðin.
Vilh. Finscn.
Góða Hulda mín, sagði i'rænka.
mjer þykir ósköp vænt um ])ig
og kann vel við þig en mig Iangar
skelfing til að, þú hættir að nota
Ivö orð, sem þú segir oft. Ann'að
er tíkarlégt og hitl er púkó.
Það er sjálfsagt, frænka. Hvaða
cið eru það?
-Þessi nautaketsskamtur er miklu
minni en sá, sem jeg fjekk í gær?
— Já, hann er af minna nauti.