Fálkinn - 18.12.1937, Blaðsíða 38

34
F Á L K I N N
Eimisli mátinn til þess, að llansen
t>(i konan hans kæmnst i tæka ti<) /
jólabafíin:
Olsen cr hræddnr nm konnna
sina.
Skrítið cr að tarnn. Xn höfnm
nið nnnið snmnn í þrjii ár, og jcc
hefi at.dre> haft hngmgnd nm það
fyr cn nn, að þn værir svertingi.
Ástnrgnðinn æfir sig.
Nr. 271. Bíllinn hans Adamsons er kenjóttur.
Jólaskrítlur.
Móöirin: — Hvaðn óskapa gaura-
gangur var þettn inni í borðstofunni,
Pjetur.
Pjetur: Já, jeg feldi stigann,
sem þú notaðir við að hengja upp
gluggatjöldin.
Hjálpi þjer, drengur, þegar
hann pabbi þinn fær að vita það.
Hann veit það. Hann hangir
i borðstofutampanum.
Jeremias hafði setið svo lengi á
skytningi i höfuðsstaðnum að hann
varð of seinn til að ná strætisvagn-
irium iieim og varð að leigja sjer
bíl. Hann var allkendur þegar hann
fór.
Þá erum við komnir, sagði
bíistjórinn, þegar koinið var heim
a<' húsdyrum hjá Jerimíasi.
Jæja, og hvað kostar bíllinn'?
Hann kostar tólf krónur.
Jeremias leitar í öllum vösum,
en finnur ekki nema tíu. Jeg
hefi ekki meira, en þjer verðið að
aka tii baka dálítinn spöl, svó að
það verði nóg, sagði Jeremías.
Manuna, jeg gel ekki sofið, mig
klæjar svo undir handleggnum.
Klóraðu þjer þá drengur.
liftir hálftíma vekur hann móðuv
sína aftur.
Mamma! Nú er mig hætt að
klæja.
Heyrðu, pabbi. í dag var okk-
ur sagt í skólanum, að víða í Kina
þekki menn ekki stúlkurnar sern
l<eir giftast, fýr en eftir brúðkaupið.
Faðirinn gaut hornauga til kon-
unnar sinnar og sagði svo: Hm!
Þao kemur nú fyrir i fleiri löndum
e< Kína, drengur minn!
Hnn: Eva í Paradís átli gott.
Hún þurfti ekki að vera hrædd um
manninh sinn.
Ilann: —- Ekki skaltu nú vera viss
um það. Jeg hefi heyrt, að hún hafi
verið svo hrædd um hann Adam,
að hún hafi taiið í honum rifin á
hverju kvöldi.
Lögreglan í Cincinnati opnaði ný-
lega með mestu varúð böggul, sem
var áritaður: Franklin Roosevelt,
V* ashihgton D.C. Hún var hrædd um
að þarna væri sprengikúla. En í
staðinn var þar ekki nema niður-
suðudós með keti þeirri tegund-
inni, sem úthiutað var til atvinnu-
ieysingja — og svolátandi brjef með:
•— Reynið þjer þetta, herra for-
seti. En gætið að tönnunum!
Maður verður að læra alt neð-
ar: frá botni.
- Ja-á------ nema sund.
Pedersen, sein vegur rúm hundrað
kíló, er hjá lækninum. Heyrið
þjer iæknir, getið þjer ekki gefið
mjer gott ráð. Jeg hefi þann slæma
vana, að sofa altaf með opinn mnnn-
inn.
I>að er ekkert við því að gera
si.gði læknirinn það kemur al'
þvi að þjer eruð svo feitur. Bjór-
inn er orðinn of stuttur vegna fit-
unnar, svo að þegar þjer lokið aug-
unum þá stríkkar á og nninnurinn
opnast.
Ilver er þessi maður þarna'?
Hann hlýtur að vera kennari.
— Þekkirðu hann þá ekki'?
Nei, en jeg sá að hann rannsakaði
slólsætið svo vel áður en hann
settisl.
Góð ráð fyrir bilstjóra.
— Þegar þjer akið yfjr fólk, þá
iithugið vel, að hjólin fari ekki ýfir
vasana. Það gæti hugsasl, að það
væru teiknibólur í þeim.
•Til þess að ekki frjósi á biln-
um, þegar knlt er, er vissast að
taka kælirinn úr, og látii hann sofa
hjá sjer á nóttunni.
— Akið aldrei út úr bílskúrnum
án þess að opna dyrnar fyrst.
Margir hreyflar kornast fljótai
i gang, ef neistinn er settur á fyrst.
Gott ráð til þess að vita, hvort
bensin er á bílnum, er það að láta
logandi eldspítu detta ofan í geym-
inn. Ef eldspítan brennur hægt og
rólega er geymirinn tómur.
— Mú jeg spyrjn: Hvað eigið l>ier
við. Pinst yðnr hljóðið eins og jeg
væri nð tnln gegnnm gálfdiik, segið
þjer?
- Hvernig stcndnr á, nð hnnn
.16» hefir sv'ona heyrnartól?
Hann er altaf að taln við
sjálfan sig.
Einhverntimu hefði jeg nú
gamnn af að faru i flngvjel, en
skrnmba knrninu nð jeg þori }>að.
Vertu ekki hrædd. Þettu er
ekki unnað e'n þessir Miðgarðsorm-
ur sem btuðin eru ultnf uð segja frá,