Fálkinn - 18.12.1937, Blaðsíða 18

14
F Á L K I N N
BETLEHEM
JÓL í
Það eru nú þrjú ár síðan.
Við komum frá Egyptalandi til
þess að halda jólin hátiðleg í
Betlehem. Um nóttina dragnast
lestin áfram yfir Sínai-eyði-
mörkina, frá Súes til fyrirheitna
landsins. Þorláksmessukvöld er-
um við komin til Jerúsalem.
Hugurinn titrar af eftirvænt-
ingu og áhuga. Við erum á
heilögum slað lijer er fold-
in, sem varð vagga þeirra at-
hurða, er til eilifðar skyldu
grípa fram í sögu mannkyns-
ins: Betlehem, þar sem frelsar-
inn fæddist, Nazaret, þar sem
liann ólst upp, Kaperneaum,
þar sem hann starfaði — og
tijer er Jerúsalem, þar sem
hann dó og sigraðist á dauð-
anum.
Það er alt á iði í þröngu göt-
unum í Jerúsalem, síðskeggj-
aðir, kuflum klæddir gyðingar
með föl andlit undir loðskinns-
fóðruðum sabhatshúfunum tifa
fram og aftur innan um óhland-
aða austurlandabúana, Arab-
arnir eru hávaðasamir, þegar
þeir bjóða fram varning sinn,
þeir baða út höndunum, kjökra
og glotta eftir því, sem við á,
en hávaxnir, enskir lögreglu-
liermenn með kylfu og hjálm
ganga rólegir um og líta eftir.
Við og við læðast þöglir frans-
iscus-munkar i kufli og' með
ilskó meðfram húsaröðunum og
lijer og hvar skýtur svartklædd-
um nunnum með krossmark
upp úr hringiðunni, eins og
fjarrænni kveðju frá kvrlátu
klausturlífinu.
Þorl áks m ess u lcvöl d! Maður
hugsar heim. Sjer í liuganum
trjeð, sem er horið inn, sett á
fót og skreytt — hljóðfærið úti
i horni .... fyrsta jólasálminn
.... síðasla undirbúninginn . .
.. „gleðileg jóí!“ .... og hurð
sem opnast.
Hvaðan koma jólunum allir
þessir töfrar og máttur? Hvað
er það, sem gelur komið full-
orðnum karlmönnum til að
gráta eins og hörn, við trje með
ljósum, sálmavers og liöggul
með utanáskrift, sem þeir
kannast við?
Er það annað en tilfinninga-
ríkt hugarástand í tilefni af
sjerstakri erfikenningu kirkj-
unnar og lieimilisins, kenningu
sem fest hefir djúpar rætur i
barnsliuganum og bernsku-
minningunum — eða er það
sjálfur boðskapurinn um barn-
ið í Betlehem, sem ávall á þá
hlýju, að liann vinnur á kólgu
hjartans, vegna þess að maður-
inn er nú einu sinni svo gerður,
að hann getur ekki lifað án
vonar?
Jól í Betlehem! Aldrei dvín-
ar ljómi nafnsins Betlehem,
hann mun skína meðan menn-
ingarriki myndast, vex og líð-
ur undir lok. — Jólanætur-
stjarna þess staðar mun lýsa
hinum síðustu kynslóðum á leið,
með eilífðarkveðju sinni.
Enn einu sinni lætur hrjáð
kynslóð skrá sig á manntal af
frjálsum vilja kringum. undrið í
Betlehem. Það eru ekki aðeins
liugrenningar og átrúnaður,
sálmar og sál, sem leitar til jóla-
staðarins, heldur hringja sjálfar
jólaklukkurnar i Betlehem til
alls heimsins, sem hlustar, —
frá staðnum, sem fjTsti jóla-
sálmurinn var sunginn á.
En hverfum aftur lil Jerúsal-
cm. Við yfirgefum uppljómaða
þýsku kirkjuna, þar sem tvö
Ijósum skrevtt jólatrje standa
i kórnum og boðskapurinn,
sem gerir jólin að jólum, hefir
enn einu sinni ómað fyrir eyr-
um okkar, töfrandi eins og ár
og sið: „En það skeði í þá daga
Skandinaviska jólahátíðin í
sænska skólanum er gengin um
garð. Af opnum svölunum renn-
um við augunum út í nóttina,
liljóða nóttina. — Komum, lál-
um okkur fara til Betlehem!
Klukkan er ellefu, við getum
náð miðnæturinessunni í Fæð-
ingarkirkjunni! Og gangandi
eins og gamaldags pílagrímar
höldum við af stað, til þess að
halda jólin hátiðleg í bæ Davíðs.
Alt er kyrt og hljótt þegar við
stöndum fyrir utan múrana við
Jerúsalem. Yfir höfðum okkar
hvelfist austurlenski næturhim-
ininn i allri sinni dýrð. Það var
regluleg jólanótt, stjörnurnar
hlikuðu daufum hjarma, jafnvel
Orion með beltið fagra og Karls-
vagninn áttu i vök að verjasl
gegn birtunni ofan frá tungl-
inu, sem var í fyllingu. í þessu
úthafi silfurtindrandi ofanljósa
beinum við rásinni lil Bellehem
það er álta kílómetra ganga.
Stígvelin smella við veginn og
gönguhraðinn og fótatakið er
reglulegt. Enginn mælir orð.
Jafnvel hljóðskraf væri van-
lielgun. En þó vekur ýlfrandi
hifreiðarhorn okkur af draumi
og slálvofan smýgur framhjá