Fálkinn - 18.12.1937, Page 45

F Á L K 1 N N
41
SOKKARNIR
Eftir
Aage Bech Pedersen
TJANA sveið i sár augun,svo að
A Ahún varð i sífellu að strjúka
þau meS horninu á bláu svunt-
unni sinni, til þess aS geta
prjónaS áfram.
Hun klemdi þreytta og magra
fingurna aS prjónunum og
rendi augunum yfir gleraugun
og verkurinn svíaSi á meSan,
þvi aS gleraugun voru nokkrum
númerum of sterk.
Svona sat hún á hverju kvöldi
á fátækrahælinu, eftir aS hún
hafSi borSað kvöldverðinn sinn
og þangað til hún fór að hátla
Það bætti ekki fyrir augna-
verknum, að gasloginn var alt-
af á sífeldu flökti til og frá. Og
svo var hún líka með vagl á
hægra auganu.
Hún hjelt sífelt áfram að
prjóna, náði í lykkjurnar, þeg-
ar þær ætluSu að falla niður og
prjónaði umferS eftir umferS
með skjálfandi höndum þangað
lil klukkan hringdi til merkis
um, að nú ættu allir að fara að
hátta. Þá lagði Stína gamla
prjónadótið i pokann sinn og
fór hljóðlega í rúmið.
Það var erfitt hjá henni meS
bandið, því að það var orðið svo
dýrt, en þá hafði hún tekið það
til hragðs að sleppa miðdegis-
kaffinu og á þann hátt sparaði
hún tólf aura á dag. Verst var
hvað hún var slæm af gigtinni.
Það var henni að kenna að
Stína gamla gat ekki farið út
A fimtudögum og unnið sjer inn
nokkra aura, eins og liinar kerl-
ingarnar. Nú varð hún að vera
heima og láta sier nægja að
ganga á milli herbergjanna og
þurka af.
Svona leið hver dagurinn öðr-
um likur. En á liverju kvöldi
prjónaði hún sokkana hans Hol-
geirs, því að það var Holgeir
sem átti að fá þá, og hann
mundi verða býsna glaður, þeg-
ar hann fengi hlýja, heima-
prjónaða sokka. Það var eitt-
hvað annað en þetta næfur-
þunna dól, sem þeir seldu í
búðunum. Já, hún vissi að Hol-
Það navð gleði yfir þykku, heima-
yrjónuðu sokkunum, því að betlar-
irm var berfættur i skónum.
geir mundi verða glaður. Hún
þekti drenginn sinn og þess-
vegna átti hann að fá þessa
jólagjöf. Innan í annan sokk-
bolinn ætlaði hún að stinga of-
urlitlum miða með kveðju á og
i hinn tveimur vindlum, af
allra ódýrustu tegund. Hann
varð að láta sjer nægja þá og
hún vissi, að það var altaf gott
að fá kveðju frá mömmu!
Loksins voru sokkarnir bún-
ir og hún hló af gleði. Hvað
hann Holgeir mundi verða hissa.
Eín af hinum kerlingunum fór
út og keypti vindlana, en þeir
voru keyptir fyrir síðasta 25-
eyring Stinu gömlu. Og nú var
böggullinn tilbúinn. Nú vant-
aði hana bara 20 aura fyrir frí-
merki.
Nú voru góð ráð dýr!
„Jeg skal hjálpa þjer um þá,
Stína, ef þú vilt hafa rúmaskifti
við mig, sagði eán af kerling-
unum í stofunni.
„Guði sje lof“, sagði Stína
gamla og viknaði. „Hvort jeg vil
hafa rúmaskifti við þig, það er
nú annaðhvort. Þakka þjer
hjartanlega fyrir“.
Rúmið hennar Stínu gömlu
stóð næst ofninum, svo að hit-
inn gæti hamlað móti gigtinni.
En rúmið sem hún fjekk nú
stóð næsl dyrunum. Og vöku-
konan gekk um dyrnar á hverj-
um klukkutíma, svo að þarna
var dragsúgur. En það gerði
ekkert til, fanst Stínu. Hún ætl-
aði að sofa með þríhyrnuna
sina um herðarnar. Það færi alt
vel, ef aðeins böggullinn kæm-
ist leiðar sinnar.
Hann komst af stað og lendi
í höndum viðtakanda eftir að
hafa farið venjulega póstleið.
Það voru ýmsir kunningjar
staddir hjá Holgeiri, fjörugur
karlmannahópur, sem hafði
komið saman til að halda upp
á jólin.
Þeir höfðu matast og sátu nú
yfir whiskyglösunum, þegar
komið var með lítinn og óásjá-
legan böggul inn í stofuna.
„Til herra fulltrúans!“
„Fleiri gjafir?“
„Frá hverjum getur þetta ver-
ið?“
Hann reif seglgarnið utan af
bögglinum. Tók ekki eftir stóru
og stirðlegu stöfunum i utaná-
skriftinni. Hann reif umbúðirn-
ar af.
Og út úr brjefínu ultu þykkir
heimaprjónaðir ullarsokkar og
út úr öðrum þeirra skjöldóttir
vindlarnir. Hann tók þá í sund-
ur og af tilviljun fann hann lít-
inn miða í öðrum sokknum. Nú
hlógu allir viðstaddir og svo rak
hver spurningin aðra.
„Frá hverjum er þetta?“
„Fjt má nú vera sendingin!“
Fulltrúinn gat vel lesið mið-
ann. Hann gat vel komist fram
úr stöfunum þó að þeir væri
ekki sem fallegastir.
„Elsku Holgeir minnl —
Gleðilegra jáia óskar þjer hún
mamma þín gamla“.
Endurminningarnar vöknuðu.
Minningar um fátæka konu.
sem þrælaði við gólfþvott alla
daga, til þess að geta látið son
sinn ganga í skóla. Minningar
um gamla konu, sem sat uppi
fram á nótt, þegar drengurinn
iiennar eltist, og saumaði fvrir
fólk.
„Nú, frá hverjum er þetta?“
Holgeir leit kringum sig. Svo
harkaði hann af sjer, saup á
glasinu og svaraði: „Það er frá
henni fóstru minni“.
Og svo hlógu allir á ný Ein-
hver náði í vindlana. Þeim var
fleygt út um gluggann.
„Jeg vil heldur þessa tegund“,
sagði annar og tók sjer havanna
vindil úr kassanum á borðinu.
Það var glatt á hjalla þarna.
Þegar leið fram á nóttina köll-
uðu þeir i betlara, sem var á
vakki á götunni, og fóru að
glettast við hann.
„Honum er vorkunn. Munið
þið að nú eru jól“.
„Já, það er alveg satt“.
„Við skulum gefa honum eitt-
hvað“.
„Já, en hvað ætti það að
vera ?“
„Sokkarnir!“ hrópaði einn.
Og svo var sokkunum þeytt út
um gluggann.
Það varð gleði yfir þykku
lieimaprjónuðu sokkunum, því
að það var kalt, og betlarinn
var berfættur i skónum.
JEANNE d’ARC.
Frh. af bls. 37.
erum glötuð, við hÖfum brent
helga manneskju!“ greip tryll-
ingurinn fólkið og þeir sem áð-
ur höfðu hlegið og hrópað á-
ókvæðisorð til fómarlambsins
liófu nú eymdaróp og rifu sig
til blóðs af örvæntingu.
Þeir sem lesa sögu Jeanne
d’Arc munu flestir spyrja að
loknum lestrinum: Hvaðan
komu raddirnar? Tæmandi
svar við þeirri spurningu verð-
ur aldrei hægt að gefa, af því
að svarið mótast af skoðun
hvers einstaks manns, hvort
hann nú heldur er trúhneigður
eða vísindarýninn. En hvort sem
vjer álítum, að sýnir Jeanne
d’Arce og raddirnar sem liún
heyrði, sjeu sönnun fyrir bein-
um afskiftum guðs af rás við-
burðanna hjer á jörðu, eða við
köllum þetta skynvillur sprottn-
ar úr undirmeðvitund hennai'
sjálfrar, þá er skeríur sá, sem
hún hefir lagt til sögunnar jafn
merkilegur fyrir því, örlög
hennar jafn grípandi og aðdáun
vor fyrir hugrekki hennar,
og skyldurækni liennar fram i
dauðann, jafn takmarkalaus.
hún klemdi magra og þreytta fingurna að prjónunum . . . .